vingers in mijn oren stoppen, en ben ik maar weggerend. Maar ook op de gangen moest ik rennen, want het ging steeds harder en harder. Het was alsof mijn oren zouden ontploffen. Ik begon te roepen : "Help, help !" Ik kon ook de uitgang maar niet vinden. Ik begon duizelig te worden. Ik had het gevoel alsof ik elk moment kon neervallen, en ik had pijn in mijn buik. Toen viel ik de eerste de beste deur in. Ik lag op de grond. Alles was doodstil. Ik keek op en zag het boertje en Helga bij het raam staan. Ze keken verbaasd naar me. "Wat doe jij hier ?" vroeg Helga. "We dachten even dat we je voorgoed kwijt waren." Het boertje hielp me op. "Zeg kerel, alles goed met je ? We hebben je eindelijk gevonden." Ik zuchtte van opluchting. "Dit paleis is echt niet pluis," sprak ik. "We weten het," sprak Helga. Het boertje knikte. "En dat is nog zachtjes gezegd," sprak het boertje plat. "We moeten hier zo snel mogelijk weer uit," sprak ik. 57
58 Online Touch Home