op één lijn 35 3e uitgave 2009 Felix Punt, gedragswetenschapper mij vervolgens - na anderhalf uur en snel ter been – te Roermond naar Perron Eén te spoeden om daar de trein naar Maastricht te nemen. Inderdaad, wat helaas niet altijd lukt. Te Maastricht opnieuw Veolia naar Randwyck, en vervolgens nog tien minuten te voet. Tjonge, ik lijk wel gek. Wat drijft mij in hemelsnaam tot zulke moeizame expedities naar het diepzuidelijke achterland? Ik kan u twee goede redenen geven. In ieder geval is daar de kwaliteit van de broodjes die ik twee weken terug bij ons in de pantry van de huisartsenopleiding zag staan. Ergens was een lunch geweest, en het overschot was voor ons neergezet. Maar wat heet ‘restjes’! Noorderlijker in het land serveren ze broodjes ‘een hompje deeg gelijk’. Die van de HAG hadden een glanzend laagje bovenop! Meteen geurende herinneringen aan mijn jeugd, toen er nog eigeel over het deeg werd gestreken voordat het in de oven ging. Kwaliteit dus – en ik vertel het heel Nijmegen rond, dat ik om de kwaliteit naar Maastricht ben gegaan en natuurlijk ook om mijn (sinds juli) nieuwe baan als gedragswetenschappelijk docent in de 3e jaar van het aios-curriculum van de huisartsenopleiding.. Nergens anders trof ik zulk een samengaan van de begrippen gemotiveerd, deskundig, zorgvuldig en collegiaal, en juist deze combinatie maakt mijn reis ‘licht’ en de moeite absoluut waard. Ook in mijn eigen leven heb ik op werkgebied meerdere haltes aangedaan, die mij hebben uitgerust op het gebied van communicatie, onderwijs, training, coaching etc. Als psychoTwaalf keer! Precies twaalf keer stopt het Veolia treintje tussen Nijmegen en Roermond. Sinds kort ben ik in de gelukkige omstandigheid dit één of twee keer per week in volle omvang participerend te mogen ondergaan. Om loog ken ik de verslavingszorg, het pastoraal werk (!), de ‘tweede generatie oorlogsproblematiek’, het eerstelijnswerk en de palliatieve zorg van binnen uit. Ik weet niet meer hoeveel mensen ik in de loop van de jaren heb mogen begeleiden, inclusief huisartsen en specialisten. Maar ik was toe aan nieuwe kwaliteit en ik heb deze gevonden op de huisartsenopleiding te Maastricht. Samen met een HAB begeleid ik een groep enthousiaste derdejaars huisartsen-in-opleiding. Sinds vorige week is daar ook de intervisie aan een groep opleiders bijgekomen. Welnu: ik voel mij door dit werk zeer prettig uitgedaagd, alsook door het thema: leren in de groep en didactiek in het algemeen. Maar uiteindelijk natuurlijk ook door de glanzende broodjes, die steeds maar blijven lachen alsof ze zeggen willen: “Neem mij, neem mij, hap in mij!” Ja, dan geurt het weer echt naar tweeënvijftig jaar geleden, toen de broodjes door de bakker werkelijk zo lekker mogelijk werden gemaakt. 43
44 Online Touch Home