op één lijn 37 2e uitgave 2010 belang meerwaarde te halen uit patiëntcontacten. Door doelbewust met de beschikbare tijd en contacten om te gaan heb ik, denk ik, juist heel veel uit het coschap gehaald. De overlapping van onze aanwezigheid in de praktijk heb ik noch negatief, noch als ‘kruisbestuivend’ ervaren. Door goede afspraken liepen we elkaar niet in de weg. Net als in andere coschappen is natuurlijk fijn om ervaringen of losse rafels over patiënten met een maatje te bespreken. De opdracht kwaliteit van zorg hebben we wel met hetzelfde hoofdthema gedaan, maar expliciet met een eigen deelonderwerp. Kortom, mijn doel voor het coschap om de zorg in de 1e lijn in brede zin mee te maken heb ik met ontzettend veel plezier vervuld. Daarnaast heb ik enkel positieve ervaringen met het coschap huisartsgeneeskunde. Ik heb absoluut geen minderwaardig coschap gehad doordat ik als duo-co geplaatst ben. Schijn bedriegt Onderbroek-met-hond DOOR KATRIEN BOOTS, HUISARTSDOCENT slaapkamer ging de man op de rand van het bed zitten en begon, zo groot als hij was, te huilen bij de eerste vraag die ik hem stelde. Zo dreigend als de man even had geleken, daar in het midden van de nacht in zijn onderbroek, zo breekbaar en hulpeloos was hij nu, pratend over zijn angsten, zijn slapeloosheid en de dingen waar hij over piekerde. Katrien Boots Ik had de bel nog niet losgelaten of de voordeur die toegang gaf tot het flatgebouw zwaaide open en ook de deur van de woning zelf stond, zo zagen we toen we de trappen naar de derde verdieping beklommen hadden, wagenwijd open. Er werd met smart op ons gewacht... en dat midden in de nacht. Ik liep met mijn dokterstas in de hand met de chauffeur van de gele HAP-auto in mijn kielzog naar de lege deuropening. Vlak voordat ik die bereikte verscheen er ineens een man: groot, dik en alleen gekleed in een onderbroek... Naast hem een hond die niet bepaald klein te noemen was. Ik hield mijn pas heel even in, geïntimideerd door het beeld in die deuropening en me ineens heel bewust van het feit dat mijn mannelijke metgezel zich achter en niet voor mij bevond. Na een korte aarzeling stak ik echter mijn hand uit, stelde me voor ‘dokter Boots, huisarts’ en stapte over de drempel. De man ging ons voor naar zijn slaapkamer –twee stappen naar rechts- en de hond liep de andere kant op. In zijn Schijn bedriegt en een buitenkant is ook maar een buitenkant. En dat de buitenkant een heel ander beeld van iets kan geven dan de binnenkant die eronder schuil gaat, is mij in de anderhalf jaar die ik in Dubai woonde en werkte nog meer duidelijk geworden. Het goud schitterde er, het marmer blonk en het ene hotel was nog luxer en groter dan het andere, maar de gezondheidszorg was het drijfzand in de woestijn. Klinieken te over, vol dokters met namen, titels en vooral curriculum vitae die gouden bergen beloofden... voor een dito prijs. In Dubai is geld belangrijk en helaas lijkt de goudkoorts ook een deel van de medische sector aangetast te hebben. Natuurlijk, er zullen vast oprecht goede en eerlijke dokters hebben gewerkt, maar helaas zijn er toch ook teveel verhalen over dermatologen die ineens bij een controle zeventien moedervlekken weghaalden die allemaal kwaadaardig zouden zijn of tandartsen die te vullen gaatjes zagen in tanden waar werkelijk niets mee aan de hand was. De eerstelijns zorg staat er in de kinderschoenen en omdat de huisarts er geen poortwachtersrol vervult, ziet hij in praktijk vooral de snotneuzen en verkoudheden, want voor grotere medische problemen wordt direct een specialist geconsulteerd, liefst overigens in het ‘thuisland’, wanneer het expats betreft. 13
14 Online Touch Home