3e uitgave 2014 tot mijn verbazing min of meer vanzelf gegaan. Een spreekkamertje hadden we inmiddels ook al voor de haio, dus met de komst van het dametje was het alleen even de knop omzetten van man naar vrouw. Voor ons en voor de patiënten effe wennen dus. Maar het gewenningsproces liep voorspoedig mede dankzij de persoon en het goede functioneren van betrokkene natuurlijk. Na een korte periode van kindjes kijken, mocht ze zich zelfs verheugen op consulten met mannen. In die tijd hadden we uiteraard ook al terugkomdagen voor opleiders. Spuien was steeds het hoofdonderwerp. Elkaar vertellen wat je nu weer allemaal meegemaakt had met je haio en aan je collega’s vragen hoe met allerlei onverwachte haio-grillen om te gaan. De terugkomdagen werden toen ook begeleid door de huisartsbegeleider en de gedragswetenschapper van de groep. En ze heetten wel terugkomdagen, maar het waren meer bezoekdagen. Bij toerbeurt waren de opleiders van de groep gastheer. Koffie, vlaai en niet zelden een wijntje stonden borg voor een ontspannen huiselijke sfeer, waarin het goed praten (lees roddelen?) was over je haio, zeker als die haio een dame was. Een spannend avontuur met een happy end. Zij bleef na haar opleiding in de praktijk werken. Op de dag van vandaag is een praktijk zonder vrouw als huisarts een uitzondering, toen een praktijk met een vrouw. Tijden veranderen voortdurend en dat is maar goed ook. Thuisartsgeneeskunde Samen DOOR INE SIEGELAER, ALGEMEEN SECRETARESSE VAKGROEP HUISARTSGENEESKUNDE Lokatie Vijverdal Op 15 september 1975 ben ik begonnen als administratief medewerkster bij de capaciteitsgroep Huisartsgeneeskunde van de Rijksuniversiteit Limburg (i.o.). Ik moest me toen melden op Vijverdal. Jong, onervaren, nerveus ging ik werken met/bij huisartsen en wetenschappers, die achteraf ‘gewoon mensen’ bleken te zijn. Er was voor mij gekozen, omdat ik jong was en ‘veer kinnen diech un bitsje nao us hand zette’ aldus They Lemmens. Maar of dat nu gelukt is?! Wim Brouwer (voorzitter), Jaap Berkhout, They Lemmens, Jos op ’t Root: ik leerde ze al snel kennen. Allemaal bazen, beherend-, werkbaas! Weet ik niet, bestond dat al? Wel allemaal met hetzelfde doel voor ogen. Samen werken om de beroepsopleiding tot huisarts in Maastricht op de kaart te zetten. Met mijn stenoblokje naar de vergaderingen., Aa’s, hao’s, OEL, SOEP-formulieren, uitkristalliseren….waar hebben ze het over?? Samen vergaderen. Hele dagen. Stafdagen waren dat. En gezellig dineren aan het eind van de dag. Samen verjaardagen vieren tijdens de wekelijke stafvergaderingen die om 16.00 uur begonnen en eindigden op een niet vastgesteld tijdstip. Samen op zaterdagochtend een blokboek helemaal klaar maken. Typen op de typemachine. Knippen, plakken en weer kopiëren zodat het er goed uitzag. Samen tijdens kantooruren naar het terras in Bemelen. Te warm om te werken. Bij nieuwe medewerkers ging de hele club op bezoek. Zo leerden we elkaar goed kennen. Vieren van promoties in volle overgave. Want het waren er niet zo veel. Promovendi mochten zeker 10 jaar doen over hun promotieonderzoek. Niet meer in te denken tegenwoordig. Verhuizingen vonden heel vaak plaats. Van Vijverdal naar het Bio Medisch Centrum. Daarna ging het (onderzoeksdeel) van de vakgroep naar het Keizer Karelplein (KKP) en de overige medewerkers naar Randwijck. Het enige gebouw in een grote modderpoel. Vaak is er nog verhuisd binnen gebouw DEB 1. En ja, de KKP-ers kwamen uiteindelijk ook naar Randwijck. Niet te vergelijken met hoe het er nu uitziet. Capaciteitsgroep werd vakgroep, werd weer capaciteitsgroep en is nu al weer enkele jaren vakgroep. En voor iedere naamsverandering was een goede onderbouwing. Het gebeurde niet ‘zomaar’ of ‘zonder reden’. Onder het bewind van vele voorzitters zoals Wim Brouwer, Cees de Geus, André Knottnerus, Jan van Ree, Harry Crebolder en nu Job Metsemakers is het doel nooit uit het oog verloren. Samen Maastricht nationaal en internationaal op de kaart zetten wat onderwijs, onderzoek, huisartsopleiding betreft. Voor mij heel interessant om deze processen van zo nabij en zo lang te mogen meemaken. Het enthousiasme, de ideeën, de inzet, de saamhorigheid en de betrokkenheid is iets, dat er altijd is geweest. Huisartsgeneeskunde is een club met fijne, warme mensen. Het voelt een beetje als thuiskomen voor mij. Ik denk dat ik dan ook nog maar een paar jaartjes blijf. 35 op één lijn 50
36 Online Touch Home