op één lijn 52 2e uitgave 2015 Ex-aios: hoe vergaat het ze? De dokter komt op de fiets DOOR BAN IBRAHIM, HUISARTS IN ASTEN Het is een zonnige woensdagmiddag. Er staan 3 visites gepland. Een visite bij een terminale patiënt, een kraamvisite en een sociale visite voor kwetsbare ouderen. Ik pak mijn tas en zet hem op de fiets. Het is lekker weer. Onderweg gaan mijn gedachten terug naar 25 jaar geleden, toen ik net afgestudeerd was aan de universiteit van Bagdad als basisarts. Ik droomde van een goede baan, en vooral om een goede dokter te worden. In 1997 moest ik Irak verlaten en met mijn kleine gezin op zoek gaan naar een veilige plek. In Nederland was mijn Iraakse artsendiploma niet geldig. Ik moest eerst de taal leren en daarna terug naar de schoolbanken om weer basisarts te worden. Dus heb ik 2 jaar coschappen gelopen aan de Universiteit Maastricht. In 2002 heb ik mijn diploma gehaald en mocht ik weer aan de slag. Tijdens mijn coschappen in een huisartspraktijk in Nederweert was voor mij snel duidelijk, dat ik huisarts wilde worden. Omdat mijn zoon nog jong was, heb ik besloten om een paar jaar te wachten. Daarom heb ik eerst 3 jaar als Consultatiebureauarts gewerkt. In 2005 heb ik gesolliciteerd voor de opleiding tot huisarts en ik werd aangenomen. Maar weer moest ik een keuze maken tussen opleiding en mijn gezinsituatie. Ik heb toen afgezien van de opleiding. Mijn passie voor huisartsgeneeskunde bleef groot en in 2008 besloot ik weer te gaan solliciteren voor een opleidingsplek. Tot mijn grote vreugde werd ik nog eens aangenomen. Ik ben aangekomen bij de terminale patiënt. Hij heeft een pomp voor pijnbestrijding en tegen misselijkheid. Het gaat redelijk en hij kan goed slapen. Ik heb afgesproken dat ik morgen weer terug kom. In het derde jaar van mijn opleiding krijg ik een enorme kans. Een huisarts in het dorp waar ik woon, belde mij en vroeg, of ik interesse had om te gaan associeren na mijn opleiding afgerond te hebben. Ik had daar na een paar gesprekken een goed gevoel bij. Ik wilde de uitdaging aan gaan zonder werkervaring, maar wel met genoeg levenservaring om dit goed aan te pakken. Mijn opleider had ook alle vertrouwen in mij en zei, dat ik dat aan kan en dat zeker moet doen. Inmiddels sta ik aan de deur van de trotse ouders van Merel. Met een grote glimlach doet de kersverse mamma de deur open en ik mag binnenkomen. Merel ligt lekker te slapen in haar bedje. Moeder en vader vertelden hoe de bevalling is gegaan en hoe blij zij zijn met hun wonder. Het gaat goed met moeder en kind. Het is ook even wennen om een kind erbij te hebben. Merel drinkt goed en komt goed aan. Ik wenste hen veel geluk en vertrok. Ik heb een duo-praktijk met 2000 eigen patiënten. In het begin was het even spannend. Hoe zal de reactie van de patiënten zijn? Wij moesten natuurlijk aan elkaar wennen. Ook de assistenten moesten wennen aan mijn manier van werken. Het is altijd anders. Maar dat ging snel goed. Mijn maat heeft al jaren op een bepaalde manier gewerkt en ik kwam met nieuwe ideeën en ook hij moest wennen. Maar samen komen wij er altijd uit. Ik kom aan bij een grote boerderij aan de rand van Asten. Hier woont het echtpaar D. Mevouw D is 85 jaar en zij is net uit het ziekenhuis ontslagen na een pneumonie. Ze is weliswaar opgeknapt, maar er bestaat een zorgprobleem. Haar echtgenoot is ook 85 jaar en hij kan niet alleen voor haar zorgen. Er moet thuiszorg geregeld worden. Het echtpaar staat er open voor. Medicatie moet ik in de baxter regelen. Even een telefoontje naar de apotheek en de thuiszorg en alles is geregeld. Ze zijn er erg blij mee. Terug op de fiets naar de praktijk. Ik ben voldaan. Het is weer een mooie middag met gevarieerde visites geweest. Maar dat is niet alles, ik ben nog niet klaar. Ik heb meer ambitie. Ik wil in de toekomst een kaderopleiding gaan volgen. Palliatieve zorg spreekt me erg aan. Ik heb ook plannen voor praktijkaccreditatie. Maar patiëntenzorg gaat altijd voor en dat was de allerbelangrijkste reden, dat ik huisarts wilde worden. 38
39 Online Touch Home