op één lijn 52 2e uitgave 2015 Er was eens Roos Jongejan DOOR BABETTE DOORN, BELEIDSMEDEWERKER/PROJECTMANAGER “Waar was u toen?” Ik zat achter mijn bureau op dinsdagochtend 16 juni toen er om 8 uur een mail binnenkwam met in de titel “Roos Jongejan”. Aangezien ik net uitnodigingen had verstuurd voor de oratie van de afzender van die mail, dacht ik ”leuk, Roos komt ook”. Zo opende ik de mail. Ik las dat mijn collega uit zeer betrouwbare bron had vernomen dat hun praktijkmanager Roos Jongejan plotseling overleden zou zijn. Van schrik antwoord ik “Wat?!” en druk op verzenden. Het bleef stil. Betrouwbare bron of niet, ik kon het niet geloven. Nu nog steeds niet. Roos was wat mij betreft ‘gewoon’ op vakantie, in Frankrijk, met de hele familie. Eindelijk eens lekker vrij. Welverdiend ook. Ik mailde een mij goed bekende huisarts uit Maastricht, die wist me vast te vertellen dat het een misverstand betrof. Hij heeft ook een betrouwbare bron, zijn moeder, en die is dik bevriend met ons aller Roos. Binnen 7 minuten krijg ik een ongewenst antwoord. Het bericht was waar. Ik snotter mijn Kleenex doos vol. Een collega redactielid komt binnen en weet zich niet goed raad met me. Ik huil namelijk bijna nooit. Nu wel. Forever young Mijn laatste mailwisseling met Roos was zo rond haar 62e verjaardag half mei. Ik feliciteer haar al jaren met haar vijftigste verjaardag en ze bleef het grappig vinden. Ik vond het leuk om haar te complimenteren, ze was er de vrouw naar. Ze liet me weten op haar verjaardag ‘bediend’ te willen worden en ging niet thuis met gebakjes zitten. Dat idee heb ik een paar jaar geleden van haar overgenomen. Praktijkaccreditering Ik denk dat Roos en ik elkaar leerden kennen vlak voor de beginjaren van de praktijkaccreditatie. Onze vakgroep had een netwerk van praktijken die voorop wilden lopen, dus ook met het verkrijgen van een kwaliteitsstempel voor huisartspraktijken. Later kwamen daar alle praktijken van de Huisartsopleiding bij. Ruim 10 jaar geleden was dat nog helemaal nieuw. Nu is het niet meer weg te denken. Roos was de toenmalige VIP1-consulent, de voorloper van de NPA. Ze zal nog tientallen andere functiebenamingen in de jaren erna gekregen hebben. Maar titels zijn niet zo interessant, interessant was de persoon die de functie uitvoerde: Roos. Roos is de moeder van het kwaliteitsbeleid in de huisartspraktijk. Zo, laat dat gezegd zijn. Iedereen was een beetje bang voor haar, maar vooral dankbaar. Je kon haar 24/7 mailen en bellen. De VP2’s vlogen je om de oren, net als protocollen en pdf-jes. Ik was haar vaste aanspreekpunt (lees: secretaresse) voor de bij ons aangesloten praktijken. We hielden kwaco3-vergaderingen en kwaakten wat af. Wat een feest de eerste keren dat een accreditatie werd behaald! Veel werk, maar het was de moeite waard. Het stempel van de accrediteur werd in het bijzijn van Roos toegekend. Roos kende iedereen en anticipeerde op wie komen ging. “Als die en die komt, dan moet je een doos met handschoenen met de juiste NENnorm klaar zetten”. Of tegen de assistente van dokter X: “haal die ouwe ampullen uit die rommelige tas”. Het veld Je hoorde via Roos veel ‘uit het veld’. Ze zat of op de weg of in een praktijk. Het Nieuwe Werken had zij al uitgevonden voor het bestond. Haar bazen moesten daar soms aan wennen. Roos was altijd de baas, op een leuke manier. Het was niet makkelijk voor haar, denk ik, om te werken in een tijd, waarin de organisaties in het veld voortdurend veranderden. Reorganisaties, verloop van dokters, nieuwe eisen, concurrentie, noem maar op. Ze had haar handen meer dan vol aan het ‘gewone’ werk. Ik vond het soms gekkenwerk. Zat ze bij je op de kamer, dan rinkelden verschillende mobiele telefoons door elkaar. Bellende kinderen werden nooit weggedrukt. Zo kreeg je en passant dingen te horen over haar familie. Mensen die je nooit in het echt had gezien, maar waarvan het was, alsof je ze al jaren kende. 1 2 Visitatie Instrument Praktijkvoering Verbeter Plannen 3 Kwaliteitscoördinatoren 8
9 Online Touch Home