Glazen hokje Elisa Goudriaan is slim, zorgvuldig en door haar autisme in staat om twintig uur in de week hard te werken. In het verleden ging ze ‘half burn-out’ door een baan bij het ministerie van OCW waar ze geen vaste werkplek had. ‘Soms was ik een uur bezig om een plek te zoeken. Uiteindelijk kreeg ik een eigen plek in een glazen hokje, maar daar zag ik nog steeds overal mensen bewegen.’ dan afvinklijstjes. ‘Het allerbelangrijkste is oprechte nieuwsgierigheid naar de persoon tegenover je', zegt Vis. ‘Vraag de ander wat die nodig heeft om lekker te werken en wat jij daarin kan betekenen om dat voor elkaar te boksen.’ Andersom raadt Schepers alle neurodivergenten - en eigenlijk gewoon iedereen - aan om in een sollicitatiegesprek goed aan te geven wat je nodig hebt om tot je recht te komen. ‘Als je openheid wil geven, zeg dan niet “ik zal maar eerlijk zijn, ik heb autisme”, want daar kan die ander vaak niks mee,’ verduidelijkt ze. ‘Het is belangrijk dat je bijvoorbeeld zegt: “ik ben autistisch en wat dat voor mij betekent, is dat ik het beste presteer als ik een deel thuis kan werken.” Vervolgens is het aan de leidinggevende om te zorgen dat er geen scheve ogen ontstaan als een collega een dag meer mag thuiswerken dan de rest.’ Idealiter wordt er aan job crafting gedaan. Net zoals bij de DIVD geschikte taken bij een specifiek persoon worden gezocht, zoekt een overheidsorganisatie een functie die past bij het intelligentieniveau en het takenpakket van een medewerker, om die functie vervolgens toe te snijden op de persoon. Laaghangend fruit Gevraagd naar laaghangend fruit om de randvoorwaarden voor neurodiversiteit te verbeteren, noemt Schepers begrip voor het feit dat sommige mensen liever verbinden op de inhoud dan op koetjes en kalfjes. En dat sommigen meer tijd nodig hebben waarin ze op zichzelf kunnen zijn. En meer context, ‘Wat heb je nodig?’ is de hamvraag, die elke manager moet stellen bijvoorbeeld een uitgebreide routebeschrijving met foto’s van het pand voor sollicitanten. ‘Neem volwassen mensen serieus als ze aangeven dat ze iets nodig hebben om goed te kunnen werken. Dát is pas laaghangend fruit.’ Waarom noemt ze niet het afschaffen van die vermaledijde kantoortuinen? Schepers schiet in de lach. ‘Ja, weet je, die is zo evident… Dat we dát gesprek nog steeds moeten voeren!’ Energieslurpende vergaderingen Elisa Goudriaan vindt het zonde van haar capaciteiten als ze het grootste deel van haar schaarse uren in energieslurpende vergaderingen moet doorbrengen. ‘Mensen zoals ik kun je neerzetten voor het inhoudelijke werk,’ zegt ze. ‘Nu doen al die mensen die de hele dag vergaderen dat er een beetje bij, met veel schrijffouten en inconsequenties tot gevolg. Terwijl dat schrijfwerk nou juist iets waar wíj heel goed in zijn.’ Als senior medewerker Informatievoorziening bij de Rijksorganisatie voor Informatiehuishouding (RvIHH) van BZK zit ze op haar plek. Ze begon op een functie onder haar niveau, maar trok steeds meer taken naar zich toe. ‘Toen onze functies op de schop gingen, heb ik aangegeven dat ik graag in een hogere schaal geplaatst wilde worden op een andere positie, ook al heb ik niet de bijbehorende werkuren. Mijn leidinggevende heeft me daarin gesteund.’ Goudriaan kreeg haar zin. Tegenwoordig coördineert ze een team van 24 man, waarbij ze zelf haar grenzen blijft aangeven. Zo doet ze nooit twee vergaderingen achter elkaar zonder tussenpauze. Tijdens de lunch zondert ze zich graag af. ‘Ik vind het niet erg om tussen pratende mensen te zitten, als ik zelf maar niet hoef te praten.’ Op haar wensenlijstje staat een stilteruimte. ‘Er is één heel ongezellige ruimte, maar die is ook bedoeld om te kolven en te bidden. De combinatie is niet ideaal.’ iBestuur 54, april 2025 67
68 Online Touch Home