Column Door Jacco van Oostveen De Ilpendam Arena Elke keer als ik er langsfiets en er wordt gevoetbald, heb ik weer zin om mee te doen. Dat klinkt misschien een beetje vreemd uit de mond van een voetballer van het lokale veteranenelftal, maar het trapveldje heeft op mij nog altijd een magnetische aantrekkingskracht. Voor de nieuwe Ilpendammers onder ons: ‘het trapveldje’ is dat stenen voetbalveldje, ergens halverwege de Fuutstraat. Ik zal er wat uurtjes doorgebracht hebben als kind. Drie tegen drie, vijf tegen vijf, zeven tegen zeven; het veldje met die gekke lage doeltjes en torenhoge ballenvangers was nooit te klein. Soms, als je pech had, kwam er opeens een groep grotere kinderen aanzetten. Die vroegen niet eens of je weg wilde gaan. Ze liepen het veld op, schoten een paar keer heel hard en je droop vanzelf wel af naar het grasveldje ernaast. Dat waren de ongeschreven wetten van het trapveldje. ‘Hoeveel Ilpendamse voetballers zullen later in hun ‘carrière’ geen profijt hebben gehad van die dagelijkse extra training op de schots en scheve stenen?’ Meestal konden we de hele dag onze gang gaan. Hele eredivisieseizoenen speelden we na. We waanden ons Ruud Gullit, Johan Steur, Jan van Staa en andere helden van de Panini-voetbalplaatjes. De volle tribunes en de camera’s langs de zijlijn bedachten we er gewoon bij. Tussendoor een hapje eten en weer dóór. Voetballen, voetballen, voetballen! (En af en toe een beetje ruzie maken met de buurman als er weer eens een bal in zijn tuin was beland). Hoeveel Ilpendamse voetballers zullen later in hun ‘carrière’ geen profijt hebben gehad van die dagelijkse extra training op de schots en scheve stenen? Johan Cruijff zei het altijd al: voetballen, dat leer je op straat. Je zou verwachten dat die honderden uren op het trapveldje mij óók een gouden techniek opgeleverd hebben, maar helaas… Ik ben natuurlijk niet voor niets keeper geworden. Maar wat hebben we op dat kleine stenen veldje een plezier beleefd. Dierbare herinneringen aan een onbezorgde jeugd. Daarom doet het elke keer weer een beetje pijn als ik het trapveldje er ongebruikt bij zie liggen en ik niet dat onmiskenbare geluid hoor van de bal die tegen het hek achter het doel kaatst. Onze voetbaltalentjes vinden gamen soms nog nét iets leuker. En dat is natuurlijk best wel zonde. Straks gaat de gemeente nog denken dat op die plek best wel wat huizen gebouwd kunnen worden! Ik moet er niet aan denken. Ga daarom vooral naar dat schots en scheve stenen veldje in de Fuutstraat, (voetbal) jeugd van Ilpendam. Speel partijtje na partijtje tot het donker wordt. Trakteer je vriendje op een panna. Waan je Frenkie de Jong, Vivianne Miedema of onze eigen Mikey Postma. Leef je uit op het trapveldje, de enige echte Ilpendam Arena! ILPENDAM | 13
14 Online Touch Home