Marjan, 29 jaar – lijdt aan anorexia Omdat ik jarenlang heb overgegeven, zijn mijn tanden nu zo poreus dat ik ze binnenkort door kronen moet vervangen. Bovendien is mijn strottenklepje compleet weggebrand. Daarom heb ik elke dag last van oprispingen en opborrelend maagzuur. Laat staan dat ik me realiseerde dat mensen met een eetstoornis vaak een zinktekort hebben. Zo’n tekort leidt tot depressiviteit en angsten. De angst en depressiviteit die ik inderdaad dagelijks voelde. Maar al kende ik op dat moment nog niet deze naargeestige details, ik wist één ding wel: ik móest kappen met dat obsessieve en geforceerde gedrag dat ik mezelf oplegde, anders zou alles alleen maar erger worden. Het plezier dat de eetstoornis mij vroeger had gebracht, was veranderd in een intense pijn. Ik was gaan lijden onder mijn eetstoornis en voelde eindelijk de noodzaak om te veranderen. Grenzen stellen Sommige mensen hebben hun kop diep in het zand gestoken. Ze zitten nog volop in de ontkenningsfase, zijn ervan overtuigd dat hun eetpatroon ‘normaal’ is of beseffen niet dat het ongezond is wat zij zichzelf aandoen. Kortom: ze zien niet in dat hun ‘gewoontes’ destructief zijn. Gelukkig zijn er mensen die dat wel erkennen; jij bent daar één van, anders zou je dit boek niet lezen. Ik had lange tijd mijn kop wel drie kilometer diep in de grond zitten. De pijn was net nog niet groot, heftig of intens genoeg. Mijn eetstoornis was wel ongemakkelijk en oncomfortabel, maar ook vertrouwd. Wanneer die vertrouwde ellende nog wint van het grote onbekende, voel je onvoldoende noodzaak om te veranderen. Veranderen is eng en roept spanningen op. Sommige mensen leren dan ook liever te leven met hun pijn, ze vinden het wel best zoals het is en leren omgaan met hun tekorten en gemis. Ze verleggen steeds hun grenzen, totdat het echt niet meer gaat en soms is het dan al te laat. We worden intussen wel gewaarschuwd door ons lichaam, maar vaak negeren we bewust of onbewust de signalen die dat lichaam ons geeft. 30
31 Online Touch Home