Els Schuring De eenzame tafel D e oude Gepetto zat aan tafel en las een boek. Sinds zijn zoon de wijde wereld in was getrokken, had hij daar tijd voor. Soms keek hij op de klok, om te zien of het al tijd was om naar bed te gaan of gewoon om te weten hoe laat het was. De dagen duurden lang. Hij verveelde zich. Vaak dacht hij terug aan de tijd dat hij nog een jonge timmerman was. Van het hout dat hij vond in het bos, maakte hij speelgoed en meubels. De kinderen en de mensen uit het dorp wisten hoe knap en handig hij was. Ze vroegen hem vaak om iets te maken of te repareren. Nu was hij oud en moe. Hij leunde met zijn beide ellebogen op de tafel en staarde voor zich uit. Opeens hoorde hij een diepe zucht. Hij keek om zich heen. ‘Is daar iemand?’ vroeg hij verbaasd. ‘Jij denkt zeker dat je de enige bent die oud en eenzaam is!’ riep een krakende stem. Gepetto keek onder de tafel en stoelen. ‘Wie ben je? Waar zit je?’ De stem sprak opnieuw: ‘Ik zit hier vlak onder je neus. Ik ben de tafel waaraan je elke dag zit te dagdromen. Je ellebogen prikken in mijn schouderbladen. Jouw gewicht hangt als een steen om mijn nek. Weet je eigenlijk wel hoe ik me voel? Nooit kom ik van mijn plek en altijd ben ik alleen. Jaloers ben ik op de vrolijke stoelen, die altijd om me heen dansen en soms van plaats wisselen. Het is echt niet leuk om je hele leven tafel te zijn!’ Gepetto haalde verschrikt zijn armen van het tafelblad. ‘Neem mij niet kwalijk, tafel’, sprak hij. ‘Ik wist niet dat het zo erg met je was. Ik heb je ook nooit horen klagen. Wat kan ik voor je doen?’ ‘Je bent zo’n goede timmerman, Gepetto’, fleemde de tafel. ‘Wil je een stoel van mij maken? Niet zo’n gewone, maar een deftige, met armleuningen en gedraaide poten?’ Gepetto dacht even na. ‘Waar moet ik dan mijn boek lezen en eten?’ vroeg hij. ‘Ach Gepetto, je bent oud en versleten. Het kost je moeite om rechtop te zitten. Jouw plaats is in een luie makkelijke stoel waarin je de benen kunt strekken!’ sprak de tafel slim. Toen haalde Gepetto zijn gereedschap tevoorschijn en begon met zagen en timmeren. Na een paar dagen was de stoel gereed. Voorzichtig ging Gepetto zitten. Hij strekte zijn benen zo ver hij kon. Wat zat dat heerlijk! Zijn handen streelden de leuning van de prachtige stoel, die glansde van tevredenheid. Nu voelde hij pas hoe moe hij was. Hij sloot zijn ogen en viel in een diepe slaap. 8
11 Online Touch Home