Vaak ben ik niets dan een leeggelopen vel. Vacuüm gezogen als een voorverpakte vis. Benauwd bijeengepakt tot een compact pakketje. Eenzaam opgeborgen in een stille, donkere schuur. Eens in de zoveel tijd laat ik mij tot leven blazen. Vullen met adem tot mijn bolle buiken zich trots aan de wereld tonen. Ik heb er twee. Zien jullie mij? In mij huist een geheim verlangen: de grond loslaten en meegenomen worden door de wind. In gedachten zie ik mijzelf boven de bomen uitstijgen. Witte konijnen worden kleiner, terwijl ze verbaasd hun koppen oprichten. Vogels vliegen me verbijsterd voorbij. Wolken drijven nu ver onder mij. Als een luchtkasteel zweef ik boven dit plein. Pieternel van Keijzerswaard Foto: Ton Tiggelman -
36 Online Touch Home