verdraaien en vermijden, hetzij het is in woorden of in stilte? Is het waar dat wij altijd aan de zijde van beleefdheid en hoffelijkheid staan, die zich scheidt van zelfzucht? Vinden er geen slechte daden of ongepaste, niet goed overwogen woorden in ons leven plaats? Als we zo denken, dan kunnen we niet bevestigen dat wij altijd aan de goede kant van de grens bevinden. Je zonden toegeven betekent ook vallen. De mens valt ondanks van zijn eigen wil. Wij zeggen vaak; "het woord vloog uit mijn mond", "ik kon mijn verlangens niet tegenhouden", "voor een moment verloor ik mijn zelfbeheersing". Wanneer we het gevaar voor een moment vergeten, kan zelfs de beste van ons vallen en zondigen. Soms plegen we opzettelijk een zonde, we kennen het juiste, maar doen toch het tegenovergestelde. Zelfs als er mensen zijn die beweren dat ze geen gebod hebben overtreden, is er niemand die kan zeggen dat hij niet ten minste gedacht heeft om één van die geboden te breken. Het is ook een zonde als wij onze plicht jegens de mensheid en God niet kunnen doen. Er is geen mens die kan beweren dat hij of zij 100% toegewijd is aan diens plicht voor de mensheid en God. Dus, als we een idee hebben van zondes, begrijpen we en zien we in dat het een ziekte is die zich verspreidt waardoor alle mensen ziek worden. De discipline in de ogen van mensen en de innerlijke schuld van de mens in de ogen van God, kunnen hand in hand lopen. Vervolgens als we beseffen dat we allemaal zondaars zijn, is het voor ons gemakkelijker om de ander te vergeven, omdat we begrijpen dat ook wij vergeving nodig hebben. Om een christelijke vergeving in ons leven te krijgen, zijn er drie voorwaarden nodig. We moeten leren onszelf te verplaatsen in een situatie. Als een mens iets doet, doet hij dat door een bepaalde oorzaak. Als hij onbeschoft en niet hoffelijk is, 13
14 Online Touch Home