boord, maar niet zijn vrouw. Zijn reisbestemming is de Bourgogne. Hij vertrok op de Maas tot Givet en moest rechtsomkeer maken. Dus deed hij een ommetje over Canal du Nord om via Parijs zuidwaarts te varen. ‘Is de Bourgogne nog bereikbaar?’ vraagt hij. De Antwerpenaar steekt een vinger in de lucht en vertelt hoe en waar kanalen door algen en onderwaterplanten overwoekerd zijn, en dat het cruciale kanaal van de Champagne naar de Saône slechts 2 u/dag bediend wordt en er een beperkt aantal boten versast worden wegens watertekort. Parijs, daarentegen, is altijd bereikbaar. De beslissing valt na een telefoontje met zijn vrouw: zij ziet Parijs niet zitten. Parijs is bloedheet en te riskant door corona, dat wordt een bloedrode zone (voorspelt ze). Hij kan maar beter terugkeren, zo snel mogelijk. Er komen plotseling minder gezellige vibraties te hangen in dit charmante haventje Valse nostalgie? Wat we precies verwacht hadden op deze tocht te vinden, weten we niet, maar het is er niet. Door covid-19 is de situatie complex en onvoorspelbaar. Wij begonnen 20 jaar geleden te varen, hebben de glorietijd in Frankrijk meegemaakt toen schippers voor maanden onderweg waren en dromen koesterden over vrijheid, avontuur, leven op je boot en vriendschappen aanknopen onderweg. Vrijheid had je sowieso: alles kon en alles mocht. Avontuur was overal, de waterwegen hielden de nodige verrassingen in petto. Vriendschappen ontstonden spontaan, dezelfde mensen zag je terug in de volgende jaren. Maar dat is voorbij. Vrijheid is er nog steeds, maar avontuur veel minder. De tijdsgeest is anders. De pleziervaart wordt professioneel aangepakt, varen is duur geworden en er zijn meer regeltjes. Is onze beslissing om in coronatijden naar Parijs te varen valse nostalgie van een ouder wordende schipper & matroos? Misschien. (Maar we weten niet wanneer artrose toeslaat in knieën, nek en schouders). Boot e~magazine / september 2020 - pg. 37
38 Online Touch Home