23 ‘Ik heb wel genoeg oorlog gezien. Ons leven is nu hier, in Nederland. Dit land is nu ons thuis.’ SYRISCH GEZIN ABDO VINDT RUST IN CABAUW Vrijheid is nog steeds niet voor iedereen vanzelfsprekend. Het Syrische gezin Abdo vluchtte in 2014 uit Aleppo. Twee jaar geleden begonnen Mustafa, Layla en hun vier kinderen een nieuw leven in Cabauw. “Dit dorp is thuis geworden.” Het gezin woont in een kleine woning, vrij ver weg van winkels en andere voorzieningen. Maar dat maakt ze niet uit. “Voor boodschappen fietsen we gewoon naar de Lidl in Schoonhoven”, zegt Amina, die tolkt voor haar ouders. Haar vader verontschuldigt zich. “We hebben twee keer per week taalles, maar Nederlands is een lastige taal.” De kinderen van het gezin kunnen zich al prima verstaanbaar maken. Amina (13), Abdul (12), Nirvana (10) en Mohammed (5) pikken op basisschool Gerardus Majella de Nederlandse taal snel op. Ze mengen ook goed met hun klasgenootjes en hebben veel vriendjes en vriendinnetjes. “Ik zit op voetbal en ben verdediger”, vertelt Abdul enthousiast. Zijn grote zus Amina is een tekentalent en laat trots haar tekeningen zien. Volgend jaar gaat ze naar het Schoon hovens College. “Best spannend.” Hartelijk Het gezin kwam in 2017 aan in Nederland, na een verblijf van drie jaar in een Turks vluchtelingenkamp. Ze belandden in het AZC in Musselkanaal in Groningen. In 2018 volgde de verhuizing naar Cabauw. “De ontvangst in het dorp was hartelijk”, zegt Layla. “We hebben fijne buren. Vooral meneer en mevrouw Klomp, die hier aan de overkant wonen, helpen ons waar nodig. Onze kinderen noemen ze liefkozend ‘opa’ en ‘oma.” Syrië achterlaten was voor Mustafa moeilijk, “maar we hadden geen keus. Het werd te gevaarlijk in Aleppo. Dagelijks waren er bombardementen en vielen er doden. Onze kinderen liepen gevaar.” Zelf zat hij ook korte tijd gevangen, een periode waar hij niet graag over praat. Hij stroopt zijn mouwen op en laat de littekens op zijn armen zien als gevolg van de martelingen. “Ik ben Koerdisch en dan ben je in Syrië al gauw verdacht.” De kinderen herinneren zich - gelukkig - weinig van de verschrikkingen in hun geboorteland. “Ja, de bommen die vielen, maar gek genoeg wen je daaraan”, zegt Amina. Wel denkt ze af en toe terug aan die ene buurman, een oude man die eten kwam brengen en kinderen in de buurt een snoepje gaf. “Hij was heel lief, maar toen we hem een tijdje niet meer zagen bleek hij dood te zijn. Dat maakte me verdrietig.” Beste beslissing Met hun (toen nog) drie kinderen liepen Mustafa en Layla naar de grens met Turkije. Die konden ze pas na het betalen van een flink bedrag passeren. Na een verblijf van drie jaar in een vluchtelingenkamp kregen ze de kans om naar Nederland af te reizen. Mustafa noemt het zijn ‘beste beslissing ooit’. “Nederland is veilig en heeft ons de kans geboden een nieuw leven op te bouwen. Daar ben ik dit land zó dankbaar voor!” Zelf heeft hij aardig zijn draai gevonden. Hij werkt als kleermaker bij de firma Vendrig in IJsselstein, gaat naar de taalschool en doet vrijwilligerswerk bij het Repair Café en inloophuis Lopik. Het nieuws over Syrië volgt hij slechts sporadisch. “Ik heb wel genoeg oorlog gezien. Ons leven is nu hier, in Nederland. Dit land is nu ons thuis.” TEKST & FOTO: FLORIS BAKKER
24 Online Touch Home