korte lijnen met hen heeft en kan troubleshooten. Een jobcoach die zo’n beetje alles voor hen regelt. Dan gaan ze echt wel lopen hoor.’ Er liggen ook vaak knelpunten bij jongeren zelf. Zij voelen zich, zo zegt zij, een loser. Op een psychose rust nu eenmaal een taboe. Alleen crimineel zijn is in hun ogen nog erger. Werkgevers zijn ook bang dat de jongeren terugvallen. Zij houden het liefst contact met de ggz zodat ze, mocht het fout lopen, hulp in kunnen roepen van mensen die weten waar ze het over hebben. bedreigend ‘Je ziet dat voor deze groep nog heel veel niet is ontwikkeld. Ze worden niet op de arbeidsmarkt gezien. Het is allemaal nieuw en veel mensen vinden hen bedreigend. Dat moet je met elkaar ontwikkelen. Dat duidelijk is dat mensen met psychische problemen ook gewoon aan de slag kunnen en wat ervoor nodig is. Als we die stap willen gaan maken, is er wel geld voor nodig.’ Mensen die worden aangesproken op hun kunnen, presteren eerder Haar pleidooi is: kijk naar mensen en niet naar de psychische problemen. Duw de mensen niet meteen een WIA in, maar biedt hen re-integratie instrumenten. ‘Het is niet zo dat mensen met psychische klachten allemaal hetzelfde beloop hebben. Sommige mensen hebben alleen maar milde klachten. Soms heeft iemand een wat zwakkere persoonlijkheid of een stemmingsstoornis. Moet een persoon daarom compleet worden afgeschreven voor de arbeidsmarkt? Wat mij betreft niet.’ Ze ziet het effect van de aanpak. 10 Mensen die worden aangesproken op hun kunnen, presteren eerder. ‘Dat geldt toch overal in de maatschappij? Op het moment dat je kijkt naar wat iemand kán, gebeurt er wat. Zet je iemand met klachten binnen dertig dagen aan het werk, dan schiet die persoon ook in een andere rol. Hij of zij kan een positieve bijdrage leveren. Ziet die werkgever de motivatie, dan zijn ze ook echt bereid om iemand aan te nemen. Misschien aanvankelijk wat voorzichtiger, maar als ze zien dat het goed gaat, geven ze iemand ook het voordeel van de twijfel. Voor werknemers geldt dat zij niet losgelaten moeten worden. Zij zien ook dat een werkgever in hen investeert en dat ze aan de slag kunnen blijven, maar het moet hen wel mogelijk worden gemaakt. Ze moeten misschien therapie krijgen, medicatie slikken en het gevoel houden dat ze opgevangen worden als het misgaat. Het mooie is dat dat vangnet dan vaak niet eens nodig is. Het idee dat ze op iemand terug kunnen vallen, is meestal al genoeg.’ beloning Over werkgevers zegt zij: ‘Meestal hebben zij ook creatieve ideeën om mensen goed aan de slag te krijgen en te houden. Werkgevers willen ook echt wel concessies doen. Als het allemaal maar in samenspraak gaat. Stel dat iemand gebaat is bij iets meer pauze en dat wordt besproken, dan kan dat. Zolang alles maar heel duidelijk is. Uiteindelijk merk ik dat ik vaak aan moet komen met zaken waar ze ook een beroep op kunnen doen als loondispensatie. Alleen als mensen écht een stuk trager werken, wordt die mogelijkheid gewaardeerd. En de no-riskpolis helpt werkgevers vaak over de drempel, omdat die toch een grote zorg wegneemt. Als iets in stand moet blijven, is het dat wel.’ Ondanks dat de discussie over de financiering van VIP/IPS frustrerend is omdat die over zoveel schijven gaat (zorgverzekering voor ggz-zorg, gemeente
11 Online Touch Home