We gaan op bezoek bij gezinnen uit de omgeving waarvan kinderen op Glorious (de school) zitten. Voor elk gezin nemen we suiker, rijst en zeep mee: heel bruikbare items. Het is wel ingewikkeld om dan ook hun cadeaus weer aan te nemen. Ze geven soms meer terug dan dat wij gaven, terwijl ze zelf zo weinig hebben. Tijdens deze weken leren we wat woorden en korte zinnetjes in Luganda. Zo kunnen we de lokale bevolking vragen hoe het met hen gaat, antwoorden op de wedervraag dat het goed met ons gaat en hen ’s avonds “sula bulungi” wensen. Zij zijn net zo geïnteresseerd in ons en onze taal en wensen ons graag hetzelfde in het Nederlands: "slaap lekker!" Het contact met de leraren en de andere dorpsbewoners is goed. We leren elkaar steeds beter kennen en hebben het erg gezellig. De Oegandezen liggen in een deuk wanneer ze horen dat je in Nederland een boete kunt krijgen voor wildplassen. En de docenten blijken echt leergierig te zijn wanneer ze horen dat Nederland onder de zeespiegel ligt en we allerlei maatregelen moeten nemen om het water tegen te houden. Het is heel leuk, heel gezellig, heel mooi, maar soms ook heel schrijnend. We bezoeken het huis van een jongetje van school. Hij woont ver weg, maar op Glorious kan hij gratis naar school. Ze wonen met z’n zevenen in een klein, armoedig hutje. Hij laat ons binnen en vertelt: “Kijk, dit is waarom ik met jullie mee wil.” Een kind dat te horen zeggen is hartverscheurend. Zijn ouders hebben hem toestemming gegeven om met ons mee te gaan Nederland, voor zijn betere toekomst. En wij kúnnen hem niet meenemen en moeten zijn toekomsthoop dus de grond in boren. Het afscheid valt velen van ons zwaar, we beseffen dat we deze mensen waarschijnlijk nooit meer zullen terugzien. We nemen op vrijdag afscheid van de schoolkinderen en hun ouders. We zijn weer getuige van hoe gul ze zijn: we krijgen heel veel etenswaren en zelfs een konijn! Dat konijn wordt uiteindelijk maar niet geslacht, omdat niet alle Nederlanders dat kunnen handelen. Dat vinden de Oegandezen wel weer een gekke gewaarwording, zeker wanneer ze horen dat we in Nederland konijnen in huis hebben die bijvoorbeeld 8 jaar oud zijn. Hoe kun je die nou nog niet hebben opgegeten?! Op maandagochtend vertrekken we heel vroeg, dus we nemen op zondag alvast afscheid van iedereen behalve Jingo. Hij blijft bij ons tot op het vliegveld. Maandagochtend beginnen we aan een urenlange reis om aan het einde van de dag op safari te gaan in het Queen Elisabeth park. Het toppunt is zeker wel om binnen enkele meters van levensechte leeuwen te komen. En die olifanten die we net buiten het park langs de weg zien, maken de ervaring helemaal af. Dinsdagavond laat stappen we weer in het vliegtuig. Het was een onvergetelijke reis, we hebben heel mooie mensen leren kennen. En nu weer op naar Nederland, om daar iedereen te vertellen over onze ervaringen. 17
18 Online Touch Home