februari 2022 25 Precies een jaar en zes weken na het overlijden van zijn vrouw, de toen voorgeschreven rouwtijd, trouwde hij met zijn schoonzuster. Er was geen liefde maar wel groot wederzijds respect en zo werd Engelina, die zich al verzoend had met de gedachte dat ze als oude vrijster door het leven zou gaan, plotseling moeder van een gezin van zes. Nadat mijn oma gestorven was kreeg ik het beschilderde bord en ik heb het altijd gekoesterd omdat er zo’n verhaal achter zat. Een aantal jaren geleden vond ik in de nalatenschap van mijn moeder een map met daarin twee grote bruine foto’s. De randen waren ingesleten maar de kwaliteit van de foto’s was opmerkelijk goed. Wijnand en Antonia, in de bloei van hun leven poserend voor de huisfotograaf. Ik gunde het hen om naar buiten te komen in plaats van weggestopt in een kartonnen doos op zolder te liggen. De foto’s waren te beschadigd om op te hangen en het was ook maar de vraag hoelang ze helder zouden blijven als ze in het daglicht zouden komen te hangen. Daarom heb ik ze nageschilderd. De kleuren verzon ik, me verbeeldende wat ze in die tijd gedragen zouden hebben. Wijnand en Antonia van Houweninge. Ze zijn weer terug, vrijwel dagelijks zien ze hun achterachterkleinkinderen passeren. Soms verbeeld ik me een tevreden glimlach te zien als ik naar ze kijk. Beatrix Baerken Beatrix draagt het stokje over aan Barbara Bannink-Steeman
26 Online Touch Home