moest er door omstandigheden verwisseld worden. Piita wist welke combinaties vertrouwd waren en welke niet. Soms echter gebeurde er iets onverhoeds. Zo verloor een van onze metgezellen meteen na de start op een ochtend haar telefoon in de sneeuw. Dat oponthoud deed een van de teams zodanig ontsporen dat er een kluwen van vechtende honden ontstond. Immers, opgefokt als ze zijn om te rennen en dan meteen weer te moeten stoppen en wachten is voor sommige individuen iets te veel gevraagd. Met als gevolg dat zomaar de vlam in de pan slaat. De kluwen ontwarren was al een opgave. Je kunt zelf namelijk snauwen oplopen en bovendien raakten de treklijnen ook nog eens totaal in de knoop. De twee grootste vechtersbazen hadden elkaar zodanig toegetakeld dat er een dierenarts aan te pas moest komen. De dichtstbijzijnde kliniek was 200 km verderop. Maar gelukkig zat er ook een bistedokter in het team! En dus kon ik mijn professie ten toon spreiden door de wonden te hechten. Ik vroeg Piita of binnen haar reisgezelschap wel eens ruzie ontstond. Zelden, zo verklaarde ze. Slechts een handgemeen tussen een Duitse en Hollandse jongeman had ze ooit eens meegemaakt. Over voetbal, wellicht? En twee Franse kenaus raakten zo verhit dat ze elkaar in het kampvuur poogden te duwen. In onze groep overheerste Engelse humor en werden vriendschappen gesloten voor veel langer dan die ene week. Kortom: Lia en ik hadden deze reis nooit willen missen en zullen die ervaring koesteren als een onvergetelijk en heel groot goed. Meer lezen of foto’s zien? www.bistedokter.nlV Mandeguod 55
58 Online Touch Home