30 Mandeguod Ook in Mantgum verhardde het publieke debat Dit voorjaar zaten Adrie en Sietse Hempenius, Teake Oosterbos, Peter Scheltinga en ondergetekende aan de keukentafel. We waren het eens: bêd en brochje bieden aan Oekraïners. Daarin vonden we elkaar ondanks onderlinge verschillen; enkelen van ons wapperen de boerenzakdoek, anderen niet. We zijn nu een half jaar verder en hebben helaas geen Oekraïners te logeren. In Nederland praten we inmiddels minder en communiceren we meer met signalen als vlaggen en zakdoeken. Ook in Mantgum praten we minder en communiceren we meer met signalen als brieven, WOBverzoeken, eieren en dreigementen. We proberen elkaar te overtuigen van het rotsvaste eigen gelijk, zijn het met elkaar gloeiend eens of houden ons stil. ‘Dat geeft het minste gedoe’. Echt luisteren over en weer is er steeds minder bij. Voor mij past dat, eerlijk gezegd, niet bij het Mantgum waarover ik altijd met trots vertelde dat het zo’n ‘vrij’ dorp is waarin verschillen gewaardeerd en juist gevierd worden. Ooit verscheen Wouters Djo op de merke in een prachtige roze jurk. Ook de buurt waar zij en Wouter woonden was roze aangekleed. Het thema was dat jaar diversiteit meen ik. Het dorp dat samen eensgezind het oude dorpshuis verkocht en het nieuwe bouwde, bestond uit mensen met zeer verschillende achtergronden en overtuigingen (en misschien werd het daardoor wel zo’n succes). Jammer dat het nu anders gaat. Dat het anders kan weet ik uit eigen ervaring. Op het hoogtepunt van de coronacrisis
31 Online Touch Home