Vanwege zijn lichamelijke conditie werd Gerrit afgekeurd voor het werk dat hij toentertijd deed, maar medicijnen rondbrengen ging hem goed af; ook kon hij de naam en adressen meestal goed lezen, want in die tijd waren met de hand geschreven etiketten op papieren zakjes de gewoonste zaak van de wereld. En het handschrift van dokter (of in dit geval van mevrouw Mauser) was niet altijd duidelijk leesbaar…. Het kwam zelden voor dat hij de bestelling niet kon afleveren omdat hij het adres niet kende. Eind jaren ’80 werd bij de patiënten de medicijnenknaak ingevoerd: dan moest op een kaart de knaak afgestempeld worden en de knaak geïnd. Dit werd dan weer doorgegeven aan het ziekenfonds; als de kaart vol gestempeld was hoefden de mensen deze knaak niet meer te betalen, een soort eigen bijdrage dus. Best ingewikkeld allemaal, nu gebeurt dit automatisch bij je zorgverzekeraar. Nadat hij zijn rondje gemaakt had - in de winter vaak in het donker, want na vijven - werd het geld afgegeven bij de Mausers en de niet afgeleverde medicijnen gingen weer terug naar de apotheek. Na 1988 ging het niet veel anders. Ik kan me nog goed herinneren dat we met het hele gezin aan tafel zaten en dan kwam Gerrit nog via de zijdeur binnen om zijn spullen af te geven. Later, toen de praktijk en apotheek verhuisden naar Winsum werd dit allemaal verleden tijd. Op mijn vraag wat het rondbrengen zo waardevol heeft gemaakt voor de Wierenga’s antwoordt Gerrit: het contact dat hij kreeg met de mensen. Lief en leed deelde je onwillekeurig tóch, ook al wist je niets over de medicijnen die de mensen gebruikten, of waarvóór. Gerrit haalt nog een anekdote aan over een moeder die vond dat de pillen niet open en bloot aangereikt moesten worden, want “de mensen hoefden niet te weten dat hun dochter aan de pil was”. Hoezo beroepsgeheim? En dan te bedenken dat er vroeger vaak een kastje aan de buitengevel hing waar de medicijnen in gezet werden…. Ook toen wij in Baard kwamen wonen hing er een dergelijk medicijnkastje; dat was onze eerste daad van verzet, wij vonden dat zoiets niet kon in verband met privacyregels. Ook kwam er vitrage voor de ramen, je hoefde immers niet te weten wie er bij de dokter zat? Wat hij minder leuk vond waren de strenge winters van toen, gladheid door sneeuw of ijzel. Daar had hij een hekel aan en sneeuwbanden waren er in die tijd nog niet. Zo heeft hij ook wel eens een flinke uitglijder gemaakt op ijzige paadjes. De latere winters waren zo streng niet meer. In 2008 deed Gerrit dit werk 25 jaar en toen is er een lintje uitgereikt in het gemeentehuis van Wommels. Het heeft hare Majesteit behaagd…… Een feestelijke bijeenkomst, die ook in de eetkamer van de dokter gevierd wordt met koffie en taart en een cadeau. Het is nu 12,5 jaar later en voor Gerrit is de tijd gekomen om te genieten van zijn ‘oude dag’. Veel van zijn vaste adresjes zijn er niet meer, hij deelde MANDEGUOD 22
25 Online Touch Home