Van de hoofdredacteur In een maandelijkse uitgave, met veertien dagen voor verschijning de sluitingsdatum voor kopij, is reageren op actuele gebeurtenissen vaak mosterd na de maaltijd. Maar soms is dat nodig. Vlak na de sluitingsdatum voor het septembernummer overleed op 92-jarige leeftijd Geiske Meinsma-Greydanus, beter bekend als Gais. Ik leerde Gais kennen toen wij in de tweede helft van de jaren zeventig in Mantgum kwamen wonen, de tijd waarin Hendrik Meinsma, Gais’ echtgenoot, zichzelf het leven benam. Gais bestierde samen met ‘mijn’ Gonnie, Annemarie en nog een collega, wiens naam ik even kwijt ben, de gezins- en bejaardenzorg in Mantgum en omstreken vanuit het woonhuisje naast het voormalige gemeentehuis. De dames waren niet alleen collega’s, maar ook vriendinnen die regelmatig, afwisselend bij elkaar, een alleen-voorvrouwen-avondje hielden. Als wij aan de beurt waren moest ik mij die avond elders vermaken. In de loop van de jaren tachtig, de precieze data weet ik niet meer, werd het kantoor Mantgum van de gezins- en bejaardenzorg opgeheven. Gais werd, tegen haar zin, met pensioen gestuurd en ging theologie studeren. ‘Mijn’ Gonnie werd overgeplaatst naar het hoofdkantoor in Grouw en beide andere collega’s traden in dienst bij stichtingen voor gezins- en bejaardenzorg elders in de provincie. Maar de vier dames bleven vriendinnen, zodat ik nog steeds regelmatig een avondje mijn heil elders moest zoeken. Nadat Gonnie in augustus 1995 plotseling overleed kwamen de overige drie vriendinnen nog een keer langs. Ze namen een vaasje met vier rozen mee, waarvan één met een geknakte steel. Het vaasje met de uitgedroogde rozen heeft jarenlang een prominente plaats in mijn huis gehad. Helaas zijn bij de verhuizing naar mijn huidige woonplek de gedroogde rozen gesneuveld, maar het vaasje is er nog. Later kwam ik Gais regelmatig tegen. Natuurlijk in Geert Maks boek Hoe God verdween uit Jorwerd, maar ook bij de dood van haar zoon na een botsing met een trein. We troffen elkaar bij onze supermarkt en als ik bij een rondje fietsten door Jorwert kwam, zat Gais vaak in het zonnetje voor huis. Dan stapte ik even af en maakten we een praatje, bijvoorbeeld over dat wij beiden op latere leeftijd gingen studeren en dat levenservaring daarbij voordelen had. Nu ook Gais út ‘e tiid rekke is, is mijn boek over Gonnie weer een beetje verder dicht geslagen. Maar dat boek sluit pas volledig als ik hun voorbeeld moet volgen. Bram Brouwer Mandeguod 3
6 Online Touch Home