SYBRAND VAN DER WERF OVER 'EUVER DE GRENS' Tijdens de voorbereiding voor 'Euver de Grens' wandelde ik op een tochtige middag begin januari met tekstschrijver Frans Pollux over de DuitsNederlandse grens bij Venlo. We spraken over de term 'gelukzoekers' en vroegen ons hardop af hoe ver het zou moeten komen voordat wij zelf onze koffers zouden pakken, onze kinderen op de arm zouden nemen en het geluk elders zouden zoeken. We spraken over Limburg en haar positie in Europa. Ik vertelde Frans hoe ik 22 jaar geleden vanuit mijn studiestad Maastricht de provincie heb leren kennen als een regio op het snijpunt van 3 talen en even zovele landen; de geboorteplek van de euro. Een provincie waar gastvrijheid en eigenwaarde hand in hand gingen. Waar elk dorp zijn eigen dialect had, maar net zo makkelijk overgeschakeld werd naar het Duits. En natuurlijk het trotse, internationale mijnverleden. Maar we spraken ook over de keerzijden. Hoe de littekens van een schijnbaar afgedankt wingewest merkbaar waren in een gevoel van gebrek aan zelfbeschikking, van onvrede over bestuur en overheid. Terwijl ik langzaam het Mestreechs van de kantinedame van de Toneelacademie ontcijferde, veranderde het politieke landschap drastisch. De sociaalchristelijke moraal maakte plaats voor 'wij eerst'. Maar waarom eigenlijk? Ik ben er van overtuigd dat als we niet te bang zijn om voorbij de grenzen van ons eigen bord eten te kijken, we zullen ontdekken dat we samen méér zijn dan alleen. Frans schreef een verhaal die die noodzaak uitschreeuwt en bij Schubert, Wagner en vakgenoten vonden we noten die deze schreeuw muzikaal vorm geven. Sinds onze tochtige wandeling in januari is er een hoop water door de Maas gestroomd. Er is alweer een kabinet gestruikeld over de asielproblematiek en de geopolitieke oorzaken zijn bepaald niet verbeterd. Wat mij betreft tijd om een grotere pan soep op het vuur te zetten - wie schuift aan? Sybrand van der Werf “ De sociaalchristelijke moraal maakte plaats voor 'wij eerst', maar waarom eigenlijk? 7
8 Online Touch Home