VRIJHEID VOLGENS HAROON REZAIE In een koffiezaak in Maastricht treffen we Haroon Rezaie. De 23-jarige student uit Afghanistan heeft zijn eigen kijk op vrijheid en wat hij daarvoor over had. Heel krachtig, maar vooral heel vriendelijk neemt hij ons mee in zijn verhaal. Een verhaal waarbij je niks minder dan aan zijn lippen kunt hangen. In het rijtje van de V van Vrijheid kruist hij vertellen, veranderen, verplicht, vrolijk en vertrouwen aan. Vrolijk… opmerkelijk, maar passend bij de lach op zijn gezicht en zijn positieve instelling in het leven. WAT IS DE DEFINITIE VAN VRIJHEID VOLGENS JOU? “Vrijheid is voor mij heel breed. Je mag en je kunt doen wat je wilt, met de belangrijke kanttekening dat je daarbij niemand anders belast. Met andere woorden, vrijheid met grenzen, principes en met respect voor elkaar.” WAT GAF JIJ OP VOOR JE VRIJHEID? “Als 17-jarige jongen kwam ik als vluchteling vanuit Afghanistan naar Nederland. Vergezeld door mijn oma, ouders en twee broertjes, bestemming Maastricht. Het in de voorafgaande jaren steeds groter wordende gevaar voor mijn vader om in Afghanistan te blijven heb ik altijd wel gevoeld, maar begrijpen deed ik het niet. Om persoonlijke redenen moesten we ons land verlaten, maar als ik terugkijk was ik toen echt nog een kind. Een kind waarbij ineens een grote verantwoordelijkheid op zijn schouders terechtkwam. Die verantwoordelijkheid had ermee te maken dat ik in het AZC een van de mensen was die ook de Engelse taal machtig was en om die reden kon ik mijn familie en de mensen om ons heen helpen met vertalen. Formulieren invullen in allerlei vormen en voor allerlei redenen, meegaan met een doktersafspraak of het voeren van een simpel gesprek. Het lijkt zo eenvoudig, maar er kan enorm veel van afhangen, zoals in ons eigen geval de brieven van de IND, de Immigratie- en Naturalisatiedienst, waarbij we tot drie keer toe een ‘Nee’ kregen op onze aanvraag om een verblijfsvergunning te krijgen. Afghanistan was immers intussen veilig verklaard. Al was het na Syrië het meest onveilige land ter wereld. Toch stuurden Europese regeringen – ook de Nederlandse – Afghaanse vluchtelingen terug. Na de vierde brief zouden we binnen één maand Nederland moeten verlaten. Mede ondersteund door mijn school, het United World College Maastricht, Gemeente Maastricht, mijn tot dan toe opgebouwde sociaal netwerk en de sympathisanten van de vele Afghanen in hetzelfde schuitje verzamelden we binnen korte tijd ruim 20.000 handtekeningen. We hielden drie demonstraties en we zijn zelfs tot in de Tweede Kamer geweest. En ik, ik werd het gezicht van de ‘movement’. Negen mensenrechtenorganisaties startten samen de actiecampagne Don't Send Afghans Back op met #stuurzenietterug, in meer dan 10 Europese landen. Hier in Maastricht werd het HoudHaroonHier. Er gebeurde veel, met als uiteindelijk resultaat dat er ruim duizend kinderen met hun ouders in Nederland mochten blijven. Ik had het voorrecht dit te mogen doen, maar voelde de enorme verantwoordelijkheid ook. Het was een moeilijke tijd, waarvoor ik ‘de prijs’ betaalde. Het had een enorme impact op mijn studie, mijn gezondheid en ik gaf er een deel van mijn jeugd voor op. Intussen ben ik student aan de Maastricht University en volg de richting European Studies. Ik heb een grote kans gekregen, die ik met beide handen gegrepen heb. Het zorgde ervoor dat ik beter kon integreren, allerlei mensen binnen de gemeenschap leerde kennen en mijn sociaal netwerk enorm groeide. En vooral dat ik mijn droom-studie kon volgen.” 18 BEETHOVEN FIDELIO
19 Online Touch Home