Bezoek aan de “InnerDeutsche Grenze (IDG)” De IDG was de 1.378 km lange grens tussen de DDR en de BRD. Er is in dit boek al meerdere malen over deze grens gesproken. Het was tot 1989 de uiterste westgrens van het NATObondgenootschap. Om de huzaren te laten zien waarom zij in Seedorf gelegerd waren werd iedere lichting geconfronteerd met de IDG. Wij reisden dan in burger naar de Oost-Duitse grens en zagen daar vanaf West-Duits grondgebied een controlepost van de DDR Volkspolizei (Vopo). Zodra wij daar arriveerden kwamen de Vopo’s uit hun wachttoren gerend, de sirenes begonnen te loeien en de Vopo’s naderden met de wapens in aanslag. Zo’n bezoek was wel aan een aantal voorwaarden verbonden. We werden altijd begeleid door de Bundesgrenzschutz (BGS). Het bezoek diende in burgerkleding plaats te vinden en men werd op het hart gedrukt om de VoPo’s niet uit te dagen. Het fysieke hek of muur was niet de echte grens. Deze lag een tiental meters meer in westelijke richting. Deze echte grens werd aangegeven met duidelijk herkenbare grenspalen. Deze grens mocht absoluut niet worden overgestoken. Het bezoek aan de grens maakte altijd diepe indruk. Bijvoorbeeld De Muur die dwars door een dorp liep en buren en families scheidden. Maar ook de wachttorens, het scheermesscherpe ijzeren hek en de Selbstschussanlagen. Over een grenslengte van 447 km werden tussen 1971 en 184 71.000 Selbstschussanlagen geplaatst. Niet bedoeld om een inval te voorkomen, maar om het vluchten van DDR-burgers naar de BRD te voorkomen. Het bezoek aan deze grens maakte iedereen duidelijk wat de reden van onze aanwezigheid in Seedorf was. 130
132 Online Touch Home