Na een opleidingsperiode van 2 maanden in Amersfoort, (de oude Willem III kazerne), inclusief de opleiding als M113 chauffeur, kregen we te horen dat ‘Seedorf’ onze legerplaats werd. Mijn eenheid werd: “103 Verkenningsbataljon Bravo-eskadron Seedorf”. Onze zwarte baret werd door ons als een trotse relikwie beschouwd. ‘Duitsland’ was toen nog een brug te ver en de communicatie met het thuisfront was een gecensureerde brief. Want volgens onze commandanten, luisterde de vijand toen nog mee. Groen als gras, verlegen en geheelonthouder van alles wat volgens mijn ouders verkeerd was, nam ik plaats in een grote bus die mij en mijn mede strijdgenoten naar het verre Duitsland ging vervoeren. Als jongste kind en enige zoon uit een gezin van 6 kinderen, misschien een tikje verwend door mijn 5 oudere zussen, werd mijn koffer volgepakt met allerlei zoetigheden en lekkernijen. Kleine Jan moest in dienst en nog wel naar het verre ‘Seedorf’. Het werd een geweldig mooie periode. Helaas bleef er van het verlegen en schuchtere ventje niet veel meer over. Roken als een Hoogovenschoorsteen, zuipen als Andre Hazes en knokken alsof het leven alleen maar uit knokken bestond. Met als resultaat een telkens terugkerend blauw oog en de nodige andere gekleurde plekken. We draaiden, ‘Creedence Clearwater, ‘Santana, ‘The Doors, ‘The Byrds, ‘The Hollies en ‘The Animals. Deze werden massaal belastingvrij gekocht bij de WZZ. (WelZijnsZorg). We draaiden oefeningen met getraumatiseerde Amerikanen, die uit Vietnam waren teruggekeerd. Dat ze in ‘Vietnam’ nog volop aan het knokken waren ging aan ons voorbij, maar nummers als: ‘Paint it Black’, ‘We Gotta Get Out Of This Place’ en natuurlijk ‘He Ain't Heavy He's My Brother’ werden grijs gedraaid op mijn ‘Dual’ platenspelertje. Nummers die ze mogen draaien op mijn begrafenis. Mutti Müller achter de tap in haar Kneipe in Seedorf. Haar dochter genoot meer aandacht (zie elders in deze uitgave) Als ik nu nog roep van ‘Mutti Müller, de ‘Roxy Bar’ in Zeven en ‘Meyers Tanzpalast’ in Wehldorf, zullen er duizenden oudgedienden weer kriebels krijgen en nog graag één keer achttien jaar willen zijn. Geen gezeik over controversiële onderwerpen als integratie, islamisering, homohaat of transgenders. Welke legerplaats of kazerne je ook kwam, altijd was Kilroy hier al eerder geweest. Op ieder schijthuis had dezelfde idioot gezeten om zijn initialen “Kilroy was here” in de deur te snijden. Nooit geweten wie ‘Kilroy’ was Onder de gemeenschappelijke douches durfde je nog te bukken, om het op de grond gevallen zeepje op te rapen, zonder achterom te kijken. Ik bedoel maar. Maandenlang van huis had zijn tol geëist, wat was er gebeurd met het degelijke kereltje dat vertrok, maar terugkwam als een ….……..tja wat moet ik er van maken. Het werden 16 geweldige maanden, voor mij en de huzaren van lichting 71-6. De zaterdagavond was de kers op de taart. Je propte jezelf met 7 mannen in een bestelde taxi, ieder betaalde 2 mark en je werd afgeleverd bij een discotheek of andere uitgaansgelegenheid. 90
92 Online Touch Home