Alles tegen gereduceerde prijzen. Verder grammofoonplaten met een korting van zo’n 50%, dus die kostten dan tussen de 2,50 en 10 DM. In de loop der tijd werden de langspeelplaten vervangen door cd’s. De “WZZ-winkel” In een eskadronsbar kon je alle soorten muziekstromingen tegenkomen. Er werd gewoon een willekeurige langspeelplaat op de draaitafel gelegd, waarbij de keuze kon variëren van James Last tot Fats Domino. De sluitingstijd werd in de jaren zeventig vaak aangekondigd met het plaatje “Oh, wann kommst du?” van zangeres Dalia Lavi. Erg populair bij de barbezoekers. Omdat de legerplaats Seedorf over een afgeleide NAVO-status beschikte hadden de bewoners recht op een aantal belastingvoordelen. De gerechtigden waren de beroepsmilitairen, KVV’ers waaronder ook de korporaals Technisch Specialisten en het burgerpersoneel en hun gezinsleden, mits minimaal 2 jaar geplaatst en buiten de kazerne wonend. Een dienstplichtig militair was in deze dus geen rechthebbende maar mocht wel 10 pakjes sigaretten per week belastingvrij aanschaffen. De belastingvrije drank werd geacht in de onderdeelsbars te worden genuttigd. De eerder genoemde gerechtigden moesten het ook doen met 10 pakjes sigaretten per week en voor de partner en de inwonende kinderen vanaf 16 jaar respectievelijk 30 en 20 pakjes per maand. Zij waren ook gerechtigd om Mehrwertsteuer-vrij (BTW vrij) inkopen te doen m.u.v. levensmiddelen. Deze aankopen werden vooral gedaan in het grote warenhuis ‘Dodenhof’ gelegen in het plaatsje Posthausen. Het bureau PANT, gevestigd in het WZZ-gebouw, zorgde voor de financiële afhandeling. Belevenissen van een smokkelaar – verlofreis naar Nederland Gezien het feit dat we in Seedorf tabak en sigaretten belastingvrij konden inkopen was het een uitgemaakte zaak dat er gesmokkeld werd. Je mocht per week vijf pakjes tabak (gratis vloei) of 1 slof sigaretten (10 pakjes) kopen. Ik kocht vijf pakjes tabak waar ik zes weken van kon roken. Dus in de volgende vier weken kocht ik per week een slof sigaretten. Wanneer ik met verlof ging had ik vier sloffen sigaretten. Deze smokkelde ik dan mee in de militaire trein. Gewapend met schroevendraaiers werden in de coupé waar je zat met je dienstmakkers, alle mogelijke panelen losgeschroefd en de smokkelwaar verstopt. Een behoorlijk stuk voor de grens stapten steevast douanebeambten op de trein. Deze waren vaak heel tolerant en stelden alleen de vraag of je nog iets aan te geven had en daarmee was de kous af. Ze hadden zelf ook meestal in het leger gezeten en wisten hoe het zat. Bij de grens stapte de douane weer van de trein, de panelen werden weer losgeschroefd en de smokkelwaar verdween in onze tassen. Maar het ging ook wel eens mis. Waarschijnlijk door een hele fanatieke douanecommandant die, denk ik, een stapje hogerop wilde komen. 113
115 Online Touch Seedorf Home