Die opleiding ging dus van de baan en ik kon me helemaal richten op het verkennen, oefenen en huzaar zijn. De oefeningen bij 103 Verkbat konden me niet lang genoeg duren”. 1967-1968 A-Esk 103 Verkbat; multifunctioneel inzetbaar; (Kpl 1 TS 66-6) Eugene Swarts achter de mitrailleur .50 inch “Als TS’er ging je voor je civiele opleiding naar Nederland en ik dacht dat te combineren zou zijn met mijn huwelijk tijdens deze 2 maanden. Tot mijn grote schrik mocht ik niet meer terug naar Seedorf want defensie ging geen gehuwde TS’ers huisvesten in Duitsland. Dat was balen want ik had het erg naar mijn zin bij 103 Verkenningsbataljon. Ik werd overgeplaatst naar 11 Tankbataljon in Oirschot waar ik helemaal mijn draai niet kon vinden. Daar werd ik geplaatst bij het SSV-eskadron en werd chauffeur van de commandant. Dat wilde zeggen, ik reed de commandant naar party’s in de Peugeot en tijdens oefeningen in de M577, de M113, de Munga en in de VW bus. Ik miste de oefeningen bij 103 Verkbat, o.a. in de Harz, heel erg en ook de kameraadschap met de verkenners. Niet meer lekker eten bij de boer, houthakken, slapen op een hooizolder en andere fijne dingen zoals ik die had ondervonden bij het Trakehnerbataljon. Maar nu altijd correct gekleed, auto gepoetst en tot vervelens toe wachten, wachten en nog eens wachten. Als TS’er bevonden wij ons vaak in een moeilijk parket. Wij werden, zeker in de beginfase, door de dienstplichtigen uitgemaakt voor matennaaiers en door het kader werden wij gezien als veredelde dienstplichtigen met een premie in het vooruitzicht. Eind 1971 kwam er een eind aan het huzarenleven, lonkte de vrijheid en hing ik de vlag uit. Het laatste jaar bij 11 tank heb alles op een rijtje gezet en wist dat ik graag onderweg was en heb toen beide chauffeursdiploma’s gehaald. Die waren toen nog niet verplicht, maar je hebt een pré bij sollicitaties en zo kwam het dat ik na twee weken vakantie op de oplegger zat naar Portugal. Ik heb 10 jaar internationaal gereden en ben daarna bij een bedrijf begonnen met één overnachting per week. Ik heb nooit een fijnere civiele werkgever gehad. Ik ben nu 14 jaar met pensioen en vermaak mij opperbest met mijn vrouw waar ik in 1968 mee ben getrouwd. Mijn tijd bij 103 Verkbat kan ik me heel goed herinneren. Het was een prachtige tijd terwijl 11 Tankbat slechts met flarden voorbijkomt. Het houthakken werd gedaan tijdens een oefening ergens in 1968. Het was toen zo heet dat de oefening werd stilgelegd omdat het asfalt aan de tracks bleef plakken. ’Ijskast’ heette dat geloof ik. Ik was ook getuige van het dodelijk ongeval met de AMX-bestuurder die bekneld raakte tussen luik en koepel. Ik stond schuin naast de AMX die zogenaamd was afgeschoten en voor ons dekking bood. Ik ben ook nog naar de uitvaart geweest. 103 Verkenningsbataljon heeft een onuitwisbare indruk op me achtergelaten, zo lang geleden maar regelmatig komen er weer beelden naar boven. Ik kap er mee want sentimenten komen naar boven”. 164
166 Online Touch Home