COLUMN BESTE LEZERS, ALLES WAT LEEFT, HEEFT EVENVEEL RECHT ALS WIJ MENSEN OM OP DEZE WERELD TE ZIJN. DAT IS IN IEDER GEVAL MIJN PERSOONLIJKE MENING ALS GROOT DIERENLIEFHEBBER. HET WORDT ALLEEN SOMS MOEILIJK TE HANDELEN NAAR DIE OVERTUIGING ALS BEPAALDE DIEREN TOCH IETS TE DICHT IN MIJN LEEFOMGEVING KOMEN. WANT JA, ZE HEBBEN TOCH EVENVEEL RECHT OM TE ZIJN ALS WIJ? Laatst liep ik weer tegen dat dilemma aan toen ik een ongenode gast in de huiskamer bleek te hebben. Ik zat ‘s avonds televisie te kijken en dacht wat gekriebel te horen. Eerst wist ik mezelf nog te overtuigen dat het niks was maar toen ik ook Sam, mijn volbloed Jack Russel terriër, bedenkelijk rond zag kijken, kon ik mezelf niet langer voor de gek houden. Er was echt iets. Toen ik vervolgens een klein hoofdje boven de rand van de verwarming uit zag komen, was het duidelijk: een muis! Verschrikt ging ik kaarsrecht op de bank zitten. Ja, ik ben een dierenliefhebber, maar van muizen krijg ik de kriebels. Vooral het idee dat ze allerlei bacteriën en ziektes bij zich dragen, terwijl ze letterlijk overal op weten te komen en dus ook over banken en tafels lopen, vind ik niet zo fris. En dan heb ik het nog niet over de poep en plas die ze achterlaten. Maar nu dus de huiskamer… “Sam”, siste ik. “Pak het beestje!” Sam keek me met grote ogen aan en legde toen weer zijn kopje op zijn pootjes, alsof hij zich afvroeg waar ik me druk om maakte. In mijn ooghoeken zag ik de muis uit de verwarming vallen en keihard richting de eethoek rennen. Ik haastte me naar de deur en deed die dicht. Ik wilde niet dat hij naar de keuken zou gaan. In deze afgesloten ruimte kon ik hem misschien nog vangen. Tot 2.00 uur in de nacht ben ik bezig geweest met een doosje maar zonder succes. Overdag zag ik in hoekjes van de huiskamer al poepjes liggen, daar moest een einde aan komen. Maar gif: nee, dat vond ik zielig. Het beste alternatief was een diervriendelijke val, die heb ik dan ook aangeschaft. Stukje brood met pindakaas erin en wachten maar. Vooral heel lang wachten. Kennelijk was dit een slimme muis. Ik vroeg me af of evolutie ook inhoudt dat muizen aan elkaar doorgeven dat je beter niet die roze korreltjes op kunt eten in huizen en ook beter niet in verdachte dozen kunt gaan. Hij zat me vast uit te lachen vanaf een afstand. Ik probeerde van alles: kaas, zaadjes, spek. Hij wilde er gewoon niet aan. Onrustige nachten volgden. En net toen ik het echt niet meer wist en op het punt stond om toch maar gif te kopen… was hij weg! Geen idee waar hij is gebleven. Vooralsnog zie ik nergens anders in huis poepjes verschijnen dus duimen maar. Of zou ik nu mijn hoofd in het zand steken? Met vriendelijke groet, Kim Bosmans 19
20 Online Touch Home