Blog: Intussen in het asiel Afscheid van Teun Door Nicolette, beheerder bij Dierentehuis Stevenshage In juni moesten we afscheid nemen van ‘onze’ Teun, assistentbeheerder Sylvia’s golden retriever met het hart van goud. Elf jaar lang was Teun zo’n beetje het boegbeeld van Stevenshage en sierde hij talloze foto’s en publicaties. In dit eerbetoon vertellen we over de superpower van Teun en hoe akelig leeg het asielgebouw is zonder hem. volledige inzet. Allee vooruit, voor een koekje dan. Zijn werkdag begon altijd met het opwachten van de collega’s en vrijwilligers bovenaan de trap. Iedereen kreeg een kwispel, een lik of een knipoog; soms vergezeld van een boertje en een beetje kwijl, als hij net Het appje van Syl komt niet onverwacht, maar het schermpje van mijn telefoon wordt plotseling wazig door de tranen. “Teun is er niet meer” staat er. Mijn gedachten gaan terug naar elf jaar geleden, toen hij bij Syl op schoot naast me zat in de auto op de terugweg van de fokker. Een aandoenlijk bolletje blonde wol, “het kassakoopje” noemde ik hem wel eens liefkozend. Syl kreeg namelijk korting toen ze hem ophaalde, omdat hij “al” twaalf weken was. Trouwe werknemer Elf jaar lang was Teun het gezicht van Stevenshage, stond hij model voor ontelbare foto’s, poseerde op tafel met een wethouder, was hoofd fondsenwerving tijdens de grote asielverbouwing en bleek een onnavolgbaar onpartijdige winnende-loten-kiezer en deed dat ook nog eens live op Facebook. Teun leefde altijd vol enthousiasme en verrichtte zijn taken met 18 | Nummer 3 | Beestenbende Najaar 2023 zijn banaan – die sommige vrijwilligers speciaal voor hem kochten – verorberd had. Vaak was hij dan al met Syl aan het werk geweest bij de buitenkonijnen. Quality control op de juiste snippergraad van de wilgentakken (hij was nooit te beroerd om daarbij te helpen) en in de asieltuin checken of er soms gegraven moest worden. Je zal maar verlegen zitten om een kuil tenslotte. Waar Syl was, was Teun. Als je Syl zocht, hoefde je alleen te kijken waar Teun lag en dan wist je dat je door die deur heen moest om haar te vinden. Nooit was hij zomaar wég (hoogstens even onzichtbaar). Teun bezat de speciale gave om altijd daar te gaan liggen waar je over hem struikelde. De keren dat Marlies hem – per ongeluk – schopte onder tafel of op hem ging staan achter de balie, zijn niet op één hand te tellen. We zijn er nooit achter gekomen waarom hij daarvoor altijd Marlies uitzocht (misschien was ze wat morsig met eten?).
19 Online Touch Home