Zielig? Of juist niet? Door Annegien Lucas, vrijwilliger bij Dierentehuis Stevenshage Toch wel zielig hè, die dieren in het asiel. Opgesloten in een klein kooitje, zonder vrijheid, zonder baasje. Wie doet zijn huisdier dat nou aan? Veel mensen kunnen dat moeilijk begrijpen, maar als je het aan het dier zou vragen, krijg je waarschijnlijk een heel ander antwoord. Want stel je eens voor dat je een hond, kat, konijn of vogel bent. Dat je een lekkere warme en droge plek voor jezelf hebt. Dat er bijna 100 vrijwilligers speciaal voor jou komen zorgen: een schoon hok wanneer je dat nodig hebt, lange wandelingen en knuffels wanneer je dat wilt, leuke spelletjes als je uitdaging nodig hebt en altijd genoeg te eten. Vertrouwen en begrip Er zijn asielmedewerkers die heel goed in de gaten houden of je je lekker voelt en de dierenarts roepen als ze denken dat je iets mankeert. Zij snappen heel goed dat je misschien niet zoveel vertrouwen in mensen hebt omdat je een tijd hebt gezworven. Of dat je je baasje mist, die overleed of niet meer voor je kon zorgen. Misschien ben je nog van slag omdat in je oude huis ineens een baby kwam waar je niet aan kon wennen? Geduld en kennis En als jij misschien door je verleden niet meer goed weet hoe je je moet gedragen, hebben zij het geduld en de kennis om je te leren hoe je met mensen om moet gaan. En bovendien leren ze de mensen hoe ze met jóu om moeten gaan. Nieuw huisje Ze weten of jij graag in een huis gaat wonen waar kinderen zijn om mee te spelen, of juist maar één of twee mensen die al hun aandacht op jou kunnen richten. Moet je met een of meer soortgenootjes samenwonen om gelukkig te worden of wil je liever alleen zijn? Pas als er iemand is gevonden die helemaal bij je past en jou kan geven wat je nodig hebt, ga je naar je nieuwe huis. Als je het zo bekijkt, is er toch helemaal niets zieligs aan? “Het asiel is een tussenstation, geen eindstation.” 22 | Nummer 4 | Beestenbende Winter 2021
23 Online Touch Home