Blog: Intussen in het asiel Het verhaal van Josje Door Nicolette, beheerder bij Dierentehuis Stevenshage De twaalfjarige chihuahua Josje moet abrupt haar vertrouwde omgeving verlaten en krijgt een lawine aan nieuwe ervaringen over zich heen. Plotseling vraag ik me af hoe dat is, altijd je hoofd in je nek te moeten leggen om contact te maken met de wereld om je heen. Ik maak kennis met Josje, een twaalfjarige chihuahua, wier baasje pas is overleden. Tijdens onze introductie komt ze als een snoek inclusief bijpassende tandjes uit haar schuilplaats geschoten. Met een list en zonder persoonlijk letsel krijgen we toch een riempje bij haar om. Met het hoofd in de nek kijkt ze ons wantrouwend aan. Bij haar vorige dierenarts was haar dossier voorzien van een groot rood uitroepteken; met viereneenhalve kilo Josje valt kennelijk niet te spotten. En de aantekening dat ze kan flauwvallen van kwaadheid belooft al helemaal niet veel goeds. Pleeggezin “Vertrouwen opbouwen” zegt hondenverzorgster Marianne tegen me “dat gaat echt het makkelijkst in een pleeggezin, vind je ook niet?”. Subtiel. De menselijke component van mijn thuisfront zegt “goed hoor” op de suggestie en de hondelijke componenten tellen alvast hoeveel extra beloningen ze hieruit kunnen slepen. Josje komt binnen, eet haar bakje leeg en valt in slaap. Wordt wakker, drentelt een beetje rond en plast op het kleed. Ze blijkt twee jaar binnenshuis op een kattenbak haar behoeften te hebben gedaan, waarna we overgaan tot ‘puppy-regime’. Na eten, slapen of – in het geval van een echte pup – spelen gaan we naar buiten voor een nummer één of twee. Al snel herkennen we de signalen en weet Josje op 20 | Nummer 1 | Beestenbende Zomer 2022 haar beurt dat ze mág, als ze aangeeft dat ze moet. Met haar neus diep in de dorre blaadjes gestoken, snuffelt ze op haar gemak en korte pootjes de hele tuin door. Grenzen respecteren Na de aanvankelijke terughoudendheid – een tuigje omdoen kost in het begin toch een minuut of wat – beseft ze dat we haar grenzen respecteren. Niet aanraken? Dan niet aanraken. Niet optillen? Dan niet optillen. Niet aan je eten zitten? Dan niet aan je eten zitten. Niet van het asielterrein af? Dan niet van het asielterrein af. Op onze beurt leggen we haar uit dat grenzen twee kanten op werken. Dat ons bord met eten echt van óns is. Dat de mens soms in eenzaamheid gebruik wil maken van het toilet. En dat alle honden in huis zélf hun eigen snoepjes mogen opeten. Ze begint aan te geven dat we haar mógen optillen, zodat ze de wereld iets meer op gelijke hoogte tegemoet kan treden. Dat ze op schoot wil, dat we haar mogen aaien, een voetmassage geven. In ruil vergeeft ze ons dat haar naam soms – geheel per ongeluk – verandert in ‘Worsje’. Leuker en lichter We leggen uit hoe het trappetje werkt dat voor de bank staat. Óp snapt ze vliegensvlug met behulp van een paar snoepjes. Voor áf hebben we meer overtuigingskracht nodig in de vorm van een strategisch geplaatste lekkernij (een beetje yoghurt). Na een paar keer omkopen
21 Online Touch Home