Intussen in het asiel: Hoe train je een mens? Dit ingekorte blog is geschreven door asielhond Bowdy. De volledige versie is op 13 juli 2019 gepubliceerd op onze website www.dierenasielleiden.nl Sinds kort mag ik elke week mee met Stichting Hond in Nood. Met Nette en Clé. “Waarom ik? Ik ben toch niet in nood?” zeg ik nog. “Om te trainen”, krijg ik als antwoord. En dan snap ik het, want de meeste mensen hebben inderdaad wel een beetje training nodig. Op tafel staan Laat ik bij het begin beginnen. Ik heet Bowdy en ik woon in Stevenshage. Daar is het wel een soort van oké. Goed van eten en drinken. In het bos rauzen. Wandelingen maken. Knuffelen. Belangrijke Dingen waar ik Heel Bekwaam in ben, al zeg ik het zelf. Toen ging ik naar een ander huis. Er stond iets op tafel wat ik even wou besnuffelen. Maar ik kon er niet zo goed bij. Dus moest ik wel op de tafel gaan staan. Dat vond ik zo geinig, toen wou ik er niet meer af. Afijn, nu ben ik weer terug. Trage leerlingen Ze doen hun best hoor, maar soms verveel ik me wel. Dus dan ga ik ff tegen iemand aanbotsen of zachtjes -of wat minder zachtjes- een hand vastpakken. Dan gaan mensen heel grappige geluiden maken, das echt lachen. Daar vermaakte ik mezelf dan maar mee. En toen kwamen dus ineens Nette en Clé langs. Dus die ging ik ook aanbotsen en handje pakken en bij ze op tafel klimmen. Wat ze nog niet snappen is dat ze dan moeten gaan gillen en terugduwen. Of een worstelwedstrijdje houden. Het zijn kennelijk trage leerlingen, dat kun je niemand kwalijk nemen. Blokkie kaas Die Nette, die had dus kaas en vis in een tassie om d’r middel. En ik had wel trek, dus ik denk “kom Bowdy, pak ff een blokkie kaas”. Nou ja, toen liep ze gewoon weg! Zo onbeleefd. Dus ik er achteraan. Om duidelijk te maken dat ik echt wel een stukkie kaas blief. Terwijl ik even stilletjes overwoog wat ik nu zou doen, kreeg ik inene zomaar een blokkie kaas in m’n bakkes. Kort daarvoor hoorde ik nog wel een raar klik-geluid. Misschien d’r knieën ofzo. Dus dat dee ik nog een keer en nog een keer. Ik hoefde alleen maar even stil te staan en te doen alsof ik nadacht en húp, klik en húp, weer een happie. En zo leerde ik Nette al heel snel dat ze met d’r knieën moet klikken als ik rustig sta te mijmeren. En dat ze dan iets lekkers in m’n giechel mag stoppen.
33 Online Touch Home