Voor mijn opa Voor Laura Pool (25) zijn het de gevoelens van de mensen die hen bijzonder maakt. En als fotograaf en schrijver probeert ze deze gevoelens te vangen in beeld en tekst. Een eigen collectie met gedichtenkaarten en een dichtbundel zijn hier voorbeelden van. “Voor mij is een gedicht een gevoel verpakt in woorden. Wij mensen zijn van nature gevoelswezens, maar we leven in een wereld waarin ons verstand vaak voorop staat. Juist op de momenten wanneer het verstand niet lijkt te kunnen begrijpen wat er gebeurt, blijft enkel het kunnen voelen van de emotie over. In mijn geval was dit het moment waarop ik te horen kreeg dat de diagnose ALS was gesteld bij mijn opa.” Emotie “Ik gaf mezelf de ruimte om deze emotie ook echt te voelen. Tijdens een ochtendwandeling door de weilanden reisde ik in mijn gevoelswereld af naar zijn naasten: mijn oma, zijn dochters. Hoe zou dit voor hen zijn? Hun kleurrijke levens zo uit het niets verkleurd door deze ziekte. En ook stond ik even stil bij hém. Wat zou er in opa omgaan? Zou hij zich in de steek gelaten voelen door zijn lijf? Het voertuig dat hem al die jaren trouw gediend heeft en het nu beetje bij beetje begeeft? En wat zou ík doen als…? Het antwoord op deze vraag is dit gedicht dat ik mijn opa schonk.” als ik het weg zou kunnen nemen ik je jouw krachten terug zou kunnen geven ja ALS dan zou ik je helen Jan Kramer, 1974 - 2018
21 Online Touch Home