Herinneringen aan Anneloes. 6 Anneloes had altijd heel goed voor ogen wat ze wel en niet wilde. Foto, kaart en olifantje van de begrafenis. Je denkt: ‘Misschien kan dit nog of anders dat’, maar je loopt continu achter de feiten aan.” De ademhalingsspieren worden bij ALS doorgaans op het eind aangetast, maar Anneloes had daar vanaf het begin problemen mee. Op het moment van de diagnose had ze een longcapaciteit van 66 procent. Ze konden uitrekenen dat ze vanaf december elk uur van de dag aan de beademing zou moeten. Dat wilde ze niet, had ze al besloten. “Anneloes had altijd heel goed voor ogen wat ze wel en niet wilde”, zegt Fokko. Berusting en diepgang Ze hield erg van lezen en legpuzzels maken. “Toen dat niet meer lukte, evenals WhatsAppen, en ook eten moeilijk ging, is ze door iets heen gezakt”, zag Fokko. “Alles voor euthanasie was al geregeld. Anneloes was niet bang voor de dood. Maar ze worstelde met wanneer ze klaar was om afscheid van ons te nemen. Dat ben je natuurlijk nooit. De arts zei: ‘Het einde heeft ALS voor je gekozen, maar jij hebt nog invloed op het laatste stuk.’ Toen zag ik haar beslissen.” Vrijdag 1 december ging ze. “Dat het haar eigen keuze was en ze er zelf rustig onder was, maakt het voor ons makkelijker nu”, zegt Meike. Ze zijn blij dat euthanasie kan in dit land. “Ik moet er niet aan denken dat het niet had gekund”, zegt Fokko. “Het was een reis met z’n allen, waarvan je weet dat het einde komt. Berusting is het woord dat erbij past. Die zestien maanden waren verdrietig maar ook mooi, ze hebben diepgang in het leven gebracht.” Anneloes had nog wel langer kunnen blijven, maar met weinig kwaliteit van leven. En dat wilde haar gezin net zomin als zijzelf. “Je moet de moed hebben om niet oneindig aan het leven vast te houden.” Geef toekomstige patiënten een kans De deelnemers aan onze donatiecampagne, Anneloes, Ingur, Juliette en Sebastiaan, zijn niet meer te redden. Maar jouw steun geeft toekomstige patiënten wél een kans. Doneer nu op als.nl. Scan & doneer
7 Online Touch Home