Overleden op 15 januari 2022 Lid van Verdienste Rob van Noord (73) 32 GESPROKEN WOORD DOOR OUD VOORZITTER FRED STAMKOT OP 22 JANUARI 2022 Vanmiddag sta ik hier als vertegenwoordiger van Robs geliefde Unitas, als vertegenwoordiger van de Erevoorzitter, Ereleden en Leden van Verdienste, als vertegenwoordiger van talloze andere Unitassers en als Unitasmaatje gedurende meer dan 60 jaar. Herinneringen aan Rob zijn er legio. Ze zijn leuk, verdrietig, mooi. Een scala van een leven. Herinneringen met goud omrand. Een introductie van Rob? Die was duidelijk: hij gaf een hand en zei dan: ‘Van Noord met een N’. Dit om geen verwarring te scheppen met een andere Unitasser, Van Oort, beter gezegd Fred van Oort, zijn beste en helaas ook al overleden vriend. Later waren de gezinnen Van Noord en Van Oort ook heel close met elkaar. Het was goed. Meer dan zestig jaar Unitasser betekent dat hij vervlochten is met deze mooie vereniging, een vereniging die hij beschouwde als zijn familie. Het Unitasgevoel heeft hij in al die afgelopen jaren altijd uitgedragen in tal van hoedanigheden. Het begon met voetballen bij de junioren. In goed Gurrecums Rob en Fred, twee mennekes met rood haar, twee rooikes in een team met nog meer talentjes. Rob begon als keeper, zijn bijnaam was al gauw ‘keeper show’. Maar al snel werd hij linksback, of linksachter. Rob maakte deel uit van de A-selectie met spelers als Ben Poot, Wim van Duuren, Lol Smid, Gerrit Muller, mijn persoontje. De gouden generatie durf ik te zeggen. Maar in deze selectie was hij geen rooike, wij noemden hem ‘Rouge’, dat was wat sjieker. Hij was een speler zonder franje waar je op kon bouwen. Zijn specialiteit? Penalty’s. Rob zei altijd: Ik heb er nooit één gemist’. Hij zei er trouwens niet bij hoevéél hij er had genomen. Rob voetbalde vooral in het tweede, soms in het eerste en veel later nog, toen we veteraan waren, in Unitas 6. En tot zijn grote vreugde werden we ook daar regelmatig kampioen. Rob was een smaakmaker, hield van een geintje omlijst door zijn spontane lach. Voetbalhumor in de kleedkamer is zó leuk, maar niet na te vertellen. Naast smaakmaker was Rob ook gangmaker. De gezelligheid na de wedstrijd met meters bier en een schaal met hartige hapjes werden steevast met enthousiasme door hem begroet. Maar Rob was niet alleen voetballer, hij bekleedde tal van functies in de vereniging en ontplooide – zelfs voor hem – ongekende talenten. Sketches op juniorenavonden, uiteraard door de twee rooikes. De nar in het groene pak bij de carnavalsvereniging De Zotsentrappers. En het hoogtepunt van zijn oeuvre, de trieste Pierrot met zijn koorddans act tijdens een jubileumvoorstelling bij het 80-jarig bestaan van Unitas in De Nieuwe Doelen. Rob genoot van het applaus. Het feit dat hij mensen aan het lachen kon maken, dat hij ze kon boeien dat was Rob. Ik ga niet alle vrijwilligersfuncties noemen die Rob heeft bekleed. Het gegeven dat hij de felbegeerde Roodbroek kreeg uitgereikt en dat hij werd benoemd dat Lid van Verdienste gaf aan dat zíjn Unitas duidelijk maakte dat Rob echt deel uitmaakte van die Unitasfamilie. Helaas heeft hij nooit meer kunnen genieten van het jaarlijkse uitstapje van de gedecoreerden. Wat zou hij genoten hebben. Ik heb Rob ooit mogen interviewen voor De Unitasser, hij was toen 56 jaar oud. ‘Ik ben gelukkig met mijn Rina’ zei hij daarin, ‘en trots op mijn zoon Remco en dochter Annemarije. Hij vond het ook fijn dat de Remco en Annemarije toen in Gorinchem woonde: ‘Lekker dichtbij,’ zei Rob. Een alleszeggend zinnetje. En aan het eind van het interview zei Rob toen: ‘Ik heb zoveel goede herinneringen aan Unitas, die pakt niemand van me af.’ Er zijn na dat interview nog heel veel jaren bijgekomen voor Rob. Met zijn gezin en later met een schoonzoon en een schoondochter en kleinkinderen erbij als een kostbaar bezit. Hij was blij met Remco en Ella, met Annemarije en Merijn. Hij was apetrots op zijn kleinkinderen. Opa Rob, de lachende nar, de serieuze clown, de Unitasser in hart en nieren constateerde voluit dat het leven goed was. Tot het verschrikkelijke moment dat Rob ziek werd. Ernstig ziek werd. Grote operaties, het ziekenhuis, het revalidatiecentrum, het besef dat het leven ingrijpend was veranderd. Zoveel om te verwerken. Niet alleen voor Rob, maar ook voor jou Rina en voor zijn kinderen en hun partners en voor de kleinkinderen. Wat is dan kwaliteit van leven? Het besef dat je nog steeds leeft, dat je beseft wat voor kostbaars je nog om je heen hebt. Dat besef maakte van Rob een mens om nog meer van te houden. Om er voor hem te zijn. Rina en kinderen: Ik weet dat jullie alles voor Rob hebben gedaan tijdens zijn ziek zijn. Hij wist zich omringd door jullie liefde, elke dag weer. Rina, weet dat jij en de kinderen al het goede voor Rob hebben gedaan, hem hebben gesteund als het zwaar was, hem hebben getroost als hij verdrietig was, maar ook hebben gelachen als hij lachte. Rina, 30 oktober 2020 stond ik hier ook. Om te spreken op de crematieplechtigheid van mijn geliefde Anke. Om nog een keer te kunnen zeggen wat Anke voor mij en mijn kinderen en voor zovelen anderen betekende. Rita, ik weet hoe je je voelt. Want nu zijn júllie hier. Om afscheid te nemen van Rob. Jouw man, jullie vader, jullie opa. ‘Heb ik vandaag al gezegd dat ik van je hou’ staat er op de kaart. Rina, ik weet zeker dat jullie dat vaak tegen elkaar hebben gezegd en anders hebben jullie het gedacht. ‘Heb ik vandaag al gezegd dat ik van je hou’ kun je nog steeds hardop zeggen. Je krijgt geen antwoord meer terug maar: jij, jullie zijn zó vervlochten met Rob, er zijn zoveel gouden herinneringen aan Rob, dat deze mooie zin bij jullie blijft. Het is zo vanzelfsprekend dat iemand deel uitmaakt van je leven, dat iemand bij je is. Jarenlang. Maar eigenlijk is die vanzelfsprekendheid heel bijzonder. Jullie koesteren nu de vanzelfsprekendheid dat Rob zo lang bij jullie was. En ja, jullie nemen vandaag voorgoed afscheid van Rob. Maar Rob leeft voort in jullie. En dat is voor altijd. Koester herinneringen, ook als ze schrijnen. Zing met tranen in je ogen mee met de muziek die hij mooi vond. En vergeet de lach niet, want zo herinner ik mij Rob. Hij was meer dan 60 jaar bij ons. Bij ons Unitassers. Rob, dank namens Unitas, namens zo vele Unitassers voor wie je was. Dank voor alles wat je voor jouw Unitas hebt gedaan. Het was goed. Rina, kinderen en kleinkinderen. Ik wens jullie heel veel sterkte toe, nu en in de komende tijd. Rob, Rust in vrede
33 Online Touch Home