Redactioneel Wankel zet ik de eerste stappen in mijn nieuwe leven. Het lichtknopje, de traptreden, de bushalte, het loopje naar de bakker: alles is nieuw. Net als de ommetjes, de wandelrondjes die zo nodig zijn om dagelijks het hoofd te legen, de wandelingetjes die ooit zo gepromoot werden door de overheid. Want in een maatschappij die nooit stilstaat en nooit stil is, is wandelen meer dan ooit een pad om in balans te blijven of te komen. Terug naar de menselijke maat van het trage tempo, in contact met het seizoen en de elementen. Verhuizen met een gezin met twee puberende kinderen is geen ommetje, maar een ontdekkingsreis. Een uiterst lange, hobbelige, ongewisse route die we vol vertrouwen betreden. En juist nu, nu er zo veel nieuwe indrukken zijn te verstouwen, zijn de ommetjes nodig om het hoofd leeg te maken. De rondjes die je loopt om even gedachteloos tot rust te komen en te zien hoe het seizoen er voor staat, of de aster al in bloei is, de laatste atalanta’s Lichtvoetig Memory Wandelen in een land als Engeland is een genot. Vooral de zuidkust heeft mijn hart gestolen. Schilderachtige havenplaatsjes, door heggen omzoomde landweggetjes, cottages van vakwerk. Kenmerkend zijn ook de overal aanwezige, altijd vriendelijke bejaarde echtpaartjes. Grijzend en glimlachend schuifelen zij langs Britse paden, beschaafd babbelend over the weather of een nicelooking doggy. Niet ver van Folkestone maken we een lange wandeling. Over de kliffen tegen een achtergrond van een zonnige zee. Afdalend langs een slingerpad genieten we van een vergezicht over de schuimkoppende golven. Twee spartelende dolfijnen flitsen zilver op. Langs het strand lopen we dwars door een weelderig zeebos vol met bloeiende vlinderstruiken. Na deze genietingen wankelen we naar boven, 464 treden over een vervaarlijk smal pad. Hijgend bereiken we de kliftop. Daar zit zo’n Brits bejaard paar op een bankje. ‘Nice walk, isn’t it?’, spreekt de vrouwelijke helft van het stel ons minzaam toe. ‘Yes, beautiful... but too dangerous for you’, waarschuwen we. De vrouw reageert verbaasd. ‘But we’ve just walked it, didn’t we Edward?’ Haar man, Edward kennelijk, vult aan. ‘Sure darling, we walk it every day!’ Het lukt maar niet om een geschikte gelegenheid te vinden om de roemruchte afternoon tea te gebruiken. Eindelijk menen we een gezellige tent gevonden te hebben in London, Covent Garden. We verheugen ons op slagroomgebak, warme broodjes, soesjes en een dampende pot Engelse thee. Maar op een luxe schotel krijgen we slechts vier scones gepresenteerd. De thee moeten we apart bijbestellen. De rekening van zeventien pond blijkt daarentegen wel all in. Gewaarschuwd door deze big city experience slaan we ergens in the country toe. Bij een plaatselijke supermarkt kopen wij taartjes, koekjes, broodjes en worstjes voor drieëneenhalve pond. We vinden een geschikte picknickplek in de kasteeltuin van Sissinghurst en nuttigen daar onze eigen afternoon tea. Misschien wat overdone want de volgende ochtend staan we op met buikpijn. Eenmaal hersteld oppert een van ons het idee om een English breakfast te proberen. Tot op heden is het er nog niet van gekomen. Good old memory, want bovenstaande is een reisverslagje van een Britse trip eind vorige eeuw. Het brengt heimwee naar boven naar dat koppige land waar ik best had willen wonen, maar dat binnenkort de Unie zal verlaten waartoe het toen nog – ondanks pond en links rijden - voor eeuwig behoorde. Gauw maar weer eens heen. Zou het veel veranderd zijn? George Knottnerus nog rondfladderen of de eerste bomen al hun herfsttooi aannemen. Maar nu zijn ook de ommetjes ontdekkingsreizen waarbij ik de omgeving in volle teugen in mij opneem en met een slecht gevoel voor oriëntatie de weg moet zien te vinden. Een ding is zeker, op een dag zit het nieuwe verankerd in mijn systeem en loop ik gedachteloos in het donker de trap af. Gelukkig maar. Want een ontdekkingsreis zo fundamenteel als een ander dagelijks leven geeft niet alleen energie, maar kost net zo veel. En toch … dat ben ik vergeten zodra alles vertrouwd is. Dan ga ik vast weer op zoek naar een nieuwe uit daging. Een wekenlange pelgrimstocht of zo. Of toch die serie reportages in het buitenland? Tialda Hoogeveen Mooie stedentrips voor wandelaars 28 Rijnstrangen in Gelderland 32 Wandelplezier voor het hele gezin Wandelavontuur door Oostenrijkse bergen 36 Koffie met melk Hotel Gaia in Diepenveen 38 Wandelapps Bolwerk Zwolle inhoud 08 Onverwoestbare klassieker Hollandsche IJsselroute 11 Wandelgemeente van het jaar 2019 Gemeente Valkenburg aan de Geul 12 Langs Berkel en Lochemse Berg 15 12 extra pagina’s Verder in dit nummer: Nieuws 4/5 Wandelproducten 7 Het gepelde land Uitgelezen Loopbaan Column John Jansen van Galen / Voetstuk 14 27 30 37 ‘te voet’ is een uitgave van Hobri Pers Uitgeverij BV, Tuindorpweg 23, 3951 BD Maarn, tel. 0343-449499 • e-mail abonnee administratie: abo@wandelkrant.nl • e-mail redactie: redactie@wandelkrant.nl • website: www.tevoetonline.nl • Vanuit België: tel. 00-3130-6910138. redactie@wandelkrant.nl • Advertenties: Tarieven op aanvraag bij bovenstaand adres • Uitgever: Eef van den Brink • Hoofdredactie: Tialda Hoogeveen • Vormgeving: Punt Grafi sch Ontwerp Utrecht, www.puntgo.nl • Foto voorpagina: Shutterstock • Aan dit nummer werkten mee: Wim ten Brinke, Koos Dijksterhuis, Tryntsje Dijkstra, Theo Haerckens, Tialda Hoogeveen, John Jansen van Galen, Femke Jaarsma, Tessa Klooster, George Knottnerus, Elvira Werkman, Gerrit Jan Zwier • ‘te voet’ nummer 3, vijfentwintigste jaargang. Het volgende nummer van ‘te voet’ – nummer 4, vijfentwintigste jaargang – verschijnt december 2019.
4 Online Touch Home