Column Afscheid Lidewey van Noord (1985) is freelance journalist en schrijft boeken over uiteenlopende onderwerpen. Haar solowandelingen door de Piëmontese Apennijnen vormden de inspiratiebron voor haar meest recente boek Alleen op avontuur. Kijk voor meer informatie op lideweyvannoord.nl. In het dennenbos achter mijn huis in de heuvels van Piëmont smelt de prille voorjaarszon de laatste sneeuw weg. Het betekent een afscheid van de winter, maar voor mij staat die smeltende sneeuw symbool voor een ingrijpender afscheid. Bijna drie jaar lang wandelde ik regelmatig door deze heuvels. Soms één keer per week, soms drie keer per week. Nu sta ik op het punt terug te verhuizen naar Nederland. In de drie jaren dat ik hier woonde, heb ik veel dorpsgenoten leren kennen en mooie vriendschappen opgebouwd. Ik zal mijn vrienden, huisbazen en buren missen, de dorpskruidenier en de kleurrijke eigenaresse van het restaurant. Maar het afscheid van de wandelpaden valt me het zwaarst. Toen ik hier in 2018 in mijn eentje naartoe verhuisde, kende ik nog niemand. Ik schrijf het liefst in de stilte van mijn eigen huis, dus de contacten kwamen niet vanzelf. Wanneer de eenzaamheid me aanvloog, trok ik mijn wandelschoenen aan en ging lopen. De natuur in, waar ik me altijd welkom voelde en nooit alleen. De prachtige vergezichten op de toppen en de onverwachte ontmoetingen met vogels, eekhoorns en reeën maakten dat ik altijd opgevrolijkt uit het bos terugkeerde. Hoe beter ik de paden leerde kennen, hoe dieper mijn liefde voor dat waterrijke, ongerepte stuk natuur werd. Dat was een nieuwe ervaring voor mij, ik wist niet dat je zo intens van een bos kon houden. Het was altijd hetzelfde, altijd vertrouwd, maar toch altijd anders. Er waren grote veranderingen die werden veroorzaakt door de seizoenen: afgebroken takken na een storm, vallend blad in de herfst, sneeuw in de winter. Maar ook kleinere veranderingen, waarvoor ik steeds meer oog kreeg: ontluikende bloesem, verse wolvendrollen of een afgeworpen slangenhuid langs het pad. Al snel voelde het wandelen als op bezoek gaan bij een vriend, een geliefde misschien zelfs. De paden waren dag en nacht bereikbaar, op maar tien minuten lopen van mijn huis, en het maakte niet uit in wat voor bui ik was, het bos was altijd klaar om me af te leiden en op te beuren. Toen ik eens een paar maanden in Nederland was geweest en ik na terugkomst eindelijk weer door de heuvels liep, zei ik hardop tegen het bos: ‘Ik heb je gemist.’ Het kwam recht uit mijn hart. Dit bos gedag zeggen voelt als afscheid nemen van de beste vriend die ik in Italië heb gehad. Lidewey van Noord loopbaan De langste ononderbroken voettocht over de aarde: The Goliath Expedition Jan Fokke Oosterhof (1975) is ondernemer, extreemsporter, avonturier, schrijver, spreker, expeditieleider, poolreiziger en… loper. Om te aarden en het hoofd leeg te krijgen, gaat hij lopen. Liefst lang, conform het adagium van Kierkegaard: ‘I have walked myself into my best thoughts, and I know of no thought so burdensome that one cannot walk away from it.’ De titel van zijn laatste boek is dan ook Rennen voor je leven. Als avonturier ben ik geïnteresseerd in extremen. In dat licht is het interessant te constateren dat er door de financiële crisis van 2008 en de coronacrisis nu een tendens waar te nemen is naar steeds extreme vormen van sport en bewegen. Je ziet steeds meer mensen die worstelen met zingevingvraagstukken. Daarnaast zie ik als extreemsporter steeds meer mensen opschuiven naar extremere varianten van sport (bergbeklimmen, trailrunnen, marathons en verder zoals 80, 100 en zelfs 250 km). Dat lijkt een ambivalent detail, maar voor mij illustreert het een veel dieper liggende onderstroom: een zoektocht naar zingeving en wezenlijkheid, naar betekenis en identiteit. Zelf heb ik de Marathon des Sables gerend, een zevendaagse etappewedstrijd van 250 kilometer met bepakking door de oostelijke Sahara. Volgens de organisatie de Toughest and Most Gruelling Footrace on Earth, maar dat is het niet. Bij de start wordt symbolisch Highway to Hell van AC/DC gedraaid. Je moet daarbij bedenken dat deze wedstrijd al 33 jaar bestaat en in het prille begin misschien ook daadwerkelijk de zwaarste wedstrijd was. Nu niet meer. In september 2021 loop ik een race over 1.001 kilometer door de binnenlanden van Duitsland en die is objectief gezien zwaarder (in mijn ogen, of is het dan subjectief?). Dit is rennen. Wat als we onze aandacht verplaatsen naar lopen? Ik ben een ontzettende fan van de Goliath Expeditie van Karl Bushby, een ex-paratrooper die al jaren bezig is om de langste ononderbroken voettocht over de aarde te maken. Hij wilde van het puntje van Zuid-Amerika in Chili omhoog lopen, oversteken van de VS naar Rusland en dan naar zijn huis in Hull in het VK lopen. Het is daarmee een ongekende recordpoging, te voet over de wereld. Karl schreef er een zeer vermakelijk boek over. Hij voorzag drie grote hindernissen: 1. Columbia en al haar drugsperikelen. 2. De Beringstraat. 3. De kanaaltunnel. Hij voorzag dat als hij 58.000 kilometer had gelopen, men hem wel een nacht zou geven om de kanaaltunnel te doorlopen. Bushby heeft echter een vierde probleem. En dat is Rusland. Rusland is groot, met als gevolg dat zijn visum maar blijft verlopen. Hij schatte in dat zijn project 8 jaar, toen 12 jaar en toen 14 jaar zou duren, maar inmiddels is hij 20 jaar verder. Een populaire vraag is: Waar is Karl Bushby? Ga op zoek en laat je – vanaf je bank - inspireren door dit heerlijke project. Karl Bushby en zijn Goliath Project: https://en.wikipedia.org/wiki/Karl_Bushby Het boek Giant steps: https://www.bol.com/nl/f/giant-steps/33980136/ De onwaarschijnlijke oversteek van de Bering Strait: https://www.youtube.com/watch?v=Zy2rOM7bdK8 Jan Fokke Oosterhof © Lode Greven 2020
31 Online Touch Home