inspired by… There’s a place I go to Where no one knows me It’s not lonely It’s a necessary thing It’s a place I made up Find out what I’m made of… Matt Simons, Catch & Release Deepend remix rijkse Alpen en natuurlijk in Nederland. In Nijmegen lees ik op een bord dat Santiago 2.090 kilometer verderop ligt, maar ik wil zowel de Alpen als de Pyreneeën doorsteken en dus loop ik wat om. Als je op pad gaat naar Santiago, word je lid van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob. Je betaalt een jaar lidmaatschap en krijgt een mooi pelgrimspaspoort thuisgestuurd. Vanaf dat moment begint het verzamelen van stempels bij kerken, kapelletjes, herbergen, VVV’s en op andere locaties. De route die je loopt, kun je eigenlijk helemaal zelf samenstellen, maar het leukste is natuurlijk om zoveel mogelijk echte oude routes te pakken. Mijn route gaat langs bekenden, vrienden in München en Innsbruck en leuke plekken uit mijn jeugd. Zo wil ik ook graag als armoedige pelgrim uit de Alpen ‘vallen’ in Monaco, gewoon omdat het kan. Als je aan de hand van je paspoort kunt aantonen dat je de laatste 100 kilometer gelopen hebt, ontvang je een ‘Compostela’: een officieel certificaat, een bewijs voor de afgelegde tocht. Ik heb inmiddels een fenomenale hoeveelheid stempels verzameld met een dikke 1.800 kilometer op de teller. Ik doorkruis op dit moment Zwitserland via de oude Jacobsweg van de Bodensee naar het meer van Genève. Eerder had ik een mooie Jacobsroute te pakken die van Innsbruck door Tirol liep. Na Monaco gaat de tocht via de kust naar Perpignan voor een oversteek van de Pyreneeën. Daarna volgt uiteindelijk de klassieke Camino Frances die eindigt bij de kerk in Santiago. Het leukst vind ik tot nu toe de toevallige ontmoetingen met fijne mensen die behulpzaam zijn. De vaststelling dat mensen in principe deugen. Als het regent, krijg ik naast mijn tentje een houten hutje Heb je vragen of wil je meer informatie: www.expeditionlife.nl Nederlands Genootschap van Sint Jacob: www.santiago.nl toegewezen, mensen geven me eten en drinken onderweg, ik krijg fantastische plekjes op campings of mag gratis overnachten. Mijn tocht mag je een ode aan het toeval noemen, iedere dag is een avontuur met een open einde en slechts de contouren van een route staan. Straks zal de winter zich aandienen als ik bij de Pyreneeën ben, maar ook dat zal zich oplossen. Al 40 dagen op pad en ik heb zelden het gevoel gehad zo geleefd te hebben. Ik mag nog meer dan drie maanden en ik kijk ernaar uit. Ik ben nog steeds iedere dag positief gespannen over hetgeen er na de volgende bocht op mijn pad komt. Vandaag een rustdag in het Zwitserse hooggebergte en twee topjes bedwongen. Ik verwonder me al dagen over de pracht van de natuur: glimmende dauwdruppels op varens, de complexe structuur van diezelfde varens, een kunstig gespind spinnenweb dat glinstert, de magistrale sparren die zacht ruisen in de wind, koeien die zich in groepen een weg banen en glooiende hellingen glad grazen, wolken die voorbijglijden op ooghoogte als immense luchtschepen die aandoen als wollige suikerspinnen die je zo uit de lucht kan wegplukken. De natuur is een amfitheater van creativiteit en complexiteit en toch: alles gaat gewoon zijn gangetje, zoals het dat al duizenden jaren doet. Deze pelgrim is slechts een tijdelijke passant in de snoepwinkel. Ik ren door want ik wil dit zo graag. Volgens mij zou ieder in zijn leven eens naar Santiago moeten lopen of rennen... Buen camino! 43
44 Online Touch Home