Tim Knol (Hoorn, 1989) is singer-songwriter. In 2009 tekende hij zijn eerste platencontract en een half jaar later verscheen zijn debuutalbum. In de daaropvolgende jaren haalde hij hoge noteringen in de hitlijsten. Wandelen en afvallen is voor hem een levenswijze geworden. Hij is erin geslaagd om 40 kilo kwijt te raken en voelt zich daar kiplekker bij. De wandelingen zijn te vinden op zijn site. Vroegtijdig aanmelden is een tip, want de wandelingen zijn snel volgeboekt. www.timknol.nl Tim is er klaar voor en verheugt zich op deze dag waarop hij met twee groepen aan de wandel gaat. Twee keer een ommetje van nog geen vijf kilometer is natuurlijk een peulenschil voor hem. Maar niet het eindpunt, maar de reis zelf is vandaag belangrijk. Want hij gaat natuurlijk ook zingen en dat is een genot voor hem. ‘Zonder versterking zingen in de natuur. Naakter kan het natuurlijk niet’, vertelt hij, terwijl de wandelaars hun plek op het terras hebben gevonden. Twee koffie, één voor Marian Dokter en één voor Klaas Valk. ‘We wandelen veel hier in Drenthe. Iemand vertelde over deze wandelingen van Knol. We vinden zijn muziek leuk, hebben hem al eens live gezien in een café en daarom lopen we vandaag mee’, is hun verklaring waarom ze in wandeloutfit op het terras zitten. Zussen Ineke en Greet Luurs komen ook uit de regio. ‘Al ken ik dit gebied nog niet zo goed. Maar we gaan ook mee, omdat de combinatie van wandelen en muziek leuk is. Het is een leuke stap die hij gezet heeft’, verklaart Ineke. Greet vertelt dat ze dit gebied kent als roeier, maar niet als wandelaar. En de muziek van Knol? Greet: ‘Ik ken zijn muziek, maar het staat niet op mijn Spotify, zeg maar.’ Bever en blauwborst De koffiekopjes zijn leeg en de benen zijn klaar voor de wandeling rondom het Annermoeras, een route die door het Drents Landschap is uitgestippeld. Tim loopt tussen de groep, maar valt toch meteen op. Dat is niet zo vreemd, want hij is de enige met een gitaar op de rug. Spijkerboor wordt verlaten via een achterdeurtje, waarna de uitgestrekte en tijdloze natuur uitnodigt. Dit gebied was eeuwenlang prachtig, totdat de overheid in 1960 besloot de boel te laten kanaliseren. Niet alleen het water, maar ook de schoonheid van het landschap was snel weg. In de jaren negentig van de vorige eeuw begon Drents Landschap met herstel: de aanleg van natte natuur met moerassen en broekbosjes. Met succes: bever en blauwborst leven hier weer. De Hunze kronkelt door het zachtgroene landschap, een veldleeuwerik gaat hoger en hoger terwijl hij zonder pauze zingt. Dat is een voorbode van wat de wandelaars krijgen deze wandeling. Een voor een stappen de wandelaars over hekjes, achter Tim aan. Deze gaat plotseling van het talud af en installeert zich in het hoge gras. De gitaar wordt ontdaan van zijn jasje en wordt zachtjes bespeelt. De boodschap is duidelijk voor de wandelaars die zich als een weidevogel nestelen in het gras. Maar voordat hij begint met zingen, vertelt Tim over zijn weg naar het wandelleven. Hij blikt terug naar een optreden, in een kokend hete tent. In die tijd was zijn leven gevuld met veel eten en veel bier. Een gewicht van 120 kilo schoon aan de haak had tijdens de optredens zoals toen in die tent een hoge tol. Dat was het moment waarop hij een stap ging zetten richting een andere levensstijl. ‘Ik ging naar een sportschool om af te vallen, maar dat was niets voor mij. En dus ben ik daarna drie uur gaan wandelen, meteen tegen het hoogste duin van Schoorl. Wat is het zwaar, dat doe ik nooit meer, dacht ik onderweg. Maar een dag later bleek ik 1,8 kilo afgevallen te zijn. Al bleek dat achteraf gezien vochtverlies te zijn, toch was het motiverend. En nu: wanneer ik niet heb gewandeld dan word ik chagrijnig’, vertelt hij en begint aan zijn lied Lightyears better. Hij krijgt de handen op elkaar. Na een aantal songs wordt de gitaar weer ingepakt en wordt de route opgepakt. De leeuwerik blijft achter en weet niet van ophouden. De wandeling volgt de lijn langs het plas en dras. Een brug en de groep gaat met de neus de andere kant op. Weer een klaphek en dan is er een locatie waar iedere artiest wil stoppen. Een aanlegplaats lijkt een podium, het talud is een soort tribune. ‘Het lijkt alsof dit voor ons is aangelegd’, zegt Tim en hij krijgt volmondig gelijk van de groep. Weer vertelt hij, voordat hij de snaren aanraakt, nu over de verleidingen in het leven. ‘De geur van saucijzenbroodjes bij een tankstation bijvoorbeeld’, noemt hij als voorbeeld. In het publiek klinkt herkenning. Daarna kriebelt de zanglust weer. ‘Zingen met meewind, dat is gemakkelijk. En het klinkt ook lekker’, zegt hij. Na deze aubade wordt het laatste stuk van de wandeling ingezet. Een kudde koeien kijkt de groep na, die via een klaphekje de weide verlaat en het dorpje Spijkerboor weer binnenloopt. De bruine kroeg is te zien. ‘Leuk was het. En relaxed in de natuur’, zeggen Marian Dokter en Klaas Valk. De zussen Luurs zijn vooral verbaasd over de voor hen onbekend gebleven natuur. ‘Terwijl het bijna onze achtertuin is.’ Of deze muziek op hun Spotify zal komen, is voor hen nog gissen. Maar misschien weet Knol hen te overtuigen. Hij roept, bij de ingang van de kroeg. ‘Kom, nog een paar liedjes in de zaal. Jullie zijn nog niet van mij af.’ En daarna aan de koffie of iets anders zonder snelle suikers. Want die 40 kilo mag er bij Tim nooit meer aankomen. 9
10 Online Touch Home