Column Corona-auto Nooit, in al die jaren, had ik spijt dat ik geen auto kan rijden. Nooit. Tot nu, in coronatijd. John Jansen van Galen wandelt al zijn hele leven en schrijft daarover artikelen, columns en boeken. Toen ik achttien was kreeg ik, zoals gebruik was, rijles. Ik vond het rampzalig. Achteruit in parkeren, ik kreeg het niet onder de knie en bovendien vond ik het onzinnig: dan reed ik toch een blokje om? Voor mijn eerste rijexamen slaagde ik bijna, bij mijn zesde was er (doordat ik na talloze lessen te achteloos reed), geen fout die ik niet maakte. Daarna besloot ik de mensheid een dienst te bewijzen door ervan te zien te leren autorijden. Zestig jaar lang ben ik daar dik tevreden mee geweest. Als journalist moest ik soms in Delfzijl overnachten omdat er geen openbaar vervoer meer was, maar dat had ook zijn charme. Ik bereisde alle werelddelen en in elk land bleek je overal te kunnen komen met bussen of busjes, al moest je soms boven op een mand met kippen zitten en speelde de chauffeur acht uur lang hetzelfde bandje van Bob Marley af. Maar je zag en beleefde meer dan wanneer je in je auto – je ‘bubbel’ zeggen we nu – door het land gereden had. We wandelden heel Nederland door, met gebruikmaking van openbaar vervoer en hotelletjes, die de aantrekkelijkheid van weekendwandelingen aanzienlijk verhogen. Wel werden busdiensten allengs schaarser, maar veelal kwam er een belbus voor in de plaats of een busje dat werd bestuurd door vrijwilligers die het een zinvolle tijdsbesteding vonden. En toen opeens, maart 2020, was het afgelopen. Voorheen gingen we elk jaar twee weekenden op Texel wandelen en twee in Zuid-Limburg, nu waren we, in de coronaluwte van juli, alleen een paar dagen op Texel. Toen we daarna in Noorbeek boekten sloot het coronanet zich alweer om ons: ‘niet-noodzakelijke’ treinreizen werden dringend ontraden. En zeg nou zelf: hoe noodzakelijk is Zuid-Limburg? Met pijn in het hart belden we Herberg Sint Brigida af. Aanvankelijk konden we nog monter roepen hoe mooi het toch was om te voet je eigen omgeving beter te verkennen, inmiddels kennen we die eigen omgeving van haver tot gort en willen we wel weer eens naar de Hoge Veluwe. Met de auto had het gemogen. Voor de man die niet kan autorijden lag het land in dit najaar buiten zijn bereik schitterend te verkleuren. Ik troost mij met J.C. Bloem: ‘Niet anders is de gang van ieder leven./ Men raakt aan ’t eind van alle dingen los./Wat heeft mij eind’lijk een geluk hergeven?/Een neev’lige einder, een verdoezeld bos.’ John Jansen van Galen Naam: Peter Schmeitz Leeftijd: 49 jaar voetstuk Beroep: Programmamanager energie en samenleving, Ministerie van Economische Zaken en Klimaat Woonplaats: Leiderdorp Bijzonderheden: Corona biedt kansen om creatiever te werken, buiten de gebaande paden. Ik spreek nu vaker wandelend af met collega’s en relaties. Klinkt als spijbelen, maar het werkt veel beter dan op kantoor. Mensen zijn verbaasd en enthousiast. Ik zie nieuwe perspectieven door deze crisis om onze manier van werken te vernieuwen en het systeem meer om de mens heen te bouwen in plaats van andersom. Totaal aantal kilometers: Moeilijk te schatten. Ik denk zo’n 25.000 kilometer. 38 Wandelt sinds: ‘Ik wandel al vanaf de basisschool. Ik ben opgegroeid in Zuid-Limburg, dicht bij de Ardennen, de Eifel en de Kempen. We hadden in ons dorp een wandelclub waar het halve dorp lid van was. Erg gezellig.’ Waarom wandelen: ‘Ik heb wandelen nodig om te aarden en tot inzicht te komen. Ik ben in mijn werk bezig met complexe maatschappelijke vraagstukken, zoals de energietransitie. Dan moet ik soms wat afstand nemen en even boven de wereld gaan hangen. Tijdens een wandeling doorzie ik vaak de kern van een vraagstuk.’ Mooiste wandelervaring: ‘Ik heb deze zomer via de Col Colon op 3100 meter een oversteek gemaakt van Italië naar Zwitserland. Onbeschrijfelijk mooi! Schotland is ook prachtig. Ik houd van de weidsheid en de rauwheid van de bergen en de zee. Noordwijk is mijn wekelijkse escape.’ Nooit weer: ‘Filewandelen. Verschrikkelijk!’ To do: ‘Patagonië!’
39 Online Touch Home