De PGB nieuwsbrieven worden goed gelezen. Dat bleek toen mijn benoeming in het Verantwoordingsorgaan (VO) in de nieuwsbrief van juli jl. bekend werd gemaakt. Mijn telefoon stond niet stil. Collega’s uit een ver (Elsevier) en recenter (FD) verleden weten mij plotseling te vinden. Na de korte vraag hoe ik het maak, gevolgd door een vriendelijke gelukwens met deze nieuwe uitdaging, barsten de (voornamelijk) heren los. Weet ik wel dat ze de laatste 10 jaar, TIEN JAAR!!, ze herhalen het nadrukkelijk, géén indexering hebben gekregen? Tien jaar van hun leven! Woedend zijn ze. In plaats van te genieten van het beloofde Zwitserleven gevoel cOLUMN Martin van Rooijen in gesprek op de 50PlusBeurs foto Mieke Hoek Zwitserleven Gevoel moeten ze nu, met de hand op de knip, vrezen dat het nóg kariger gaat worden. Dat de uitkering steeds verder af komt te staan van de gulle oude dag waarvoor ze hebben gespaard. Hoe zit dat eigenlijk bij dat PGB waar ik toch, als het goed is, nu hun belangen ga verdedigen? Ze houden de briesende adem in. Na een korte pauze volgt de hamvraag: wat ben ik van plan hieraan te gaan doen? Totaal overvallen houd ik de telefoon op afstand, alsof ik daarmee bedenktijd kan kopen. Sinds ik mij jaren geleden in pensioenen begon te verdiepen, probeer ik wanhopig de ondoorgrondelijke pensioenlogica begrijpelijk te verwoorden, zonder daarbij de feiten geweld aan te doen. Onzeker begin ik mijn relaas. Dat het Pensioenfonds juist heel graag zou willen indexeren. Maar dat dat niet mag van De Nederlandsche Bank. ‘Het kan niet… ’ zeg ik. Nu is het mijn adem die stokt. ‘Dat komt door de rekenrente. De fondsen moeten die reusachtige berg geld waarvan, vaak pas in de verre toekomst, de pensioenen betaald moeten worden, waarderen alsof die in al die jaren minder dan 2% oplevert, terwijl de opbrengst in werkelijkheid al jaren gemiddeld 6 à 8 procent is.’ Ik stotter nog wat verder over ‘vergrijzing en ‘ontgroening’. De hele alfabetische map met de verklaring van moeilijke pensioenwoorden, die ik zorgvuldig heb aangelegd en wekelijks bijwerk, schiet door mijn hoofd. Ik weet het: doe alsof je het aan je oude moeder en je suffe nichtje moet uitleggen. Maar ik kan de woorden niet vinden. Moeder kan het niet snappen zo en aan de andere kant van de lijn is het angstwekkend stil. ‘Als ze eindelijk gaan indexeren ben ik dood,’ zegt de oudere collega die binnenkort 80 wordt. ‘En dan heb ik al die tijd betaald voor iets dat ik nooit heb gekregen.’ Een paar afgemeten woorden van ongeloof maken een eind aan het gesprek. Sprakeloos zak ik neer op de bank. De materie is niet te vangen in gewone taal voor geschrokken mensen en suffe nichtjes. Niet als je echt wilt uitleggen hoe het werkt. Ik moet ineens denken aan de 50 Plus beurs die ik vorige maand bezocht. Hordes gepensioneerden met zichtbaar vakantiegevoel drommen voor uitgestalde lekkernijen, sta-op stoelen, ouderenreizen, stemmige stands waar je sprekers voor een grafrede kunt boeken en vooral financiële adviseurs die azen op vrijgevallen lijfrentes. Bij de stand van de 50PLUS Partij zitten Tweede Kamerleden Martin van Rooijen en Leonie Sazias aan een knusse keukentafel klaar om in tienminutengesprekken vragen van beursbezoekers te beantwoorden. Van het aanbod wordt dankbaar gebruikgemaakt. De wachtenden krijgen thee, koffie en koek aangeboden. Ook hier gaat het over pensioenen, korting en het uitblijven van indexering. Plotseling zegt een man: ‘Ik begrijp die ophef niet over indexering. Ik was eigen baas en kon niet bij een pensioenfonds. Ik heb een verzekering afgesloten. Die indexeren sowieso nooit.’ Hij rekent voor hoe zijn vaste uitkering steeds minder waard wordt. Een gepensioneerde dame haakt in: ‘We zijn bevoorrecht. Dat hoor ik nooit ergens. Mijn kinderen hebben niet eens een vaste baan, laat staan een oudedagsvoorziening. Hun vrienden zitten ook allemaal op flexbanen en payroll contracten. Ze verdienen zo weinig dat ze niets apart kunnen leggen voor later. En wij zitten maar te klagen.’ Boven de koffie valt iedereen stil. En dan te bedenken dat indexering juist weer voorzichtig in beeld komt. Aan deze keukentafel zijn geen moeilijke woorden nodig voor herstel van een Zwitserleven gevoel! Nicoline Maarschalk Meijer Lid Verantwoordingsorgaan (VO) namens VVG-PGB 21
22 Online Touch Home