Groei van belangenclub naar ruim 12.000 leden Alsof de gepensioneerden allemaal financieel op rozen zitten. Zelf heeft Victor Doorn (1945, oud-topman uitgeverij Wegener, bezoldigd heemraad Vallei en Veluwe) niets te klagen. Maar voor de meeste ouderen is het pensioen slechts een bescheiden extra bovenop de AOW. “Gemiddeld ontvangen de mensen uit het Pensioenfonds Grafische Bedrijven 7372 euro per jaar. Dat is zo’n 531 euro netto per maand. Let wel: gemiddeld. Je hebt ook een onderkant van een paar tientjes per maand.” De scheidend voorzitter van de Vereniging van Gepensioneerden van het PGB zag zijn club groeien van 800 naar 12.000 leden. Een reactie op groeiend onrecht. Waarom worden de pensioenen niet geïndexeerd en soms (niet bij het PGB) zelfs verlaagd? “Ik heb schrijnende brieven ontvangen. Onbegrijpelijk hoe sommige Kamerleden praten over de 65-plussers die het allemaal zo goed hebben. Ze vergeten de mensen aan de onderkant. Daarom heb ik me ingespannen voor de Vereniging Van Gepensioneerden. Waarom zouden de pensioenen niet mogen indexeren? Omdat momenteel de rentes zo laag zijn? Laat me niet lachen. Victor Doorn: “Onbegrijpelijk hoe sommige Kamerleden praten over de 65-plussers die het allemaal zo goed hebben. Ze vergeten de mensen aan de onderkant.” Bij pensioenen moet je dertig jaar vooruit kijken. Je denkt toch niet dat die rentes altijd zo laag blijven.” Victor Doorn kwam ter wereld op 7 mei 1945. Die middag juichte zijn moeder aan de Biltstraat te Utrecht de Canadese bevrijders toe. ’s Avonds volgde de bevalling. “Mijn moeder dacht blijkbaar: nu kan het wel. Op Victory Day. Vandaar de naam Victor. Letterlijk overwinnaar.” De jonge Victor groeide op in Utrecht. Als twaalfjarige volgde de verhuizing naar Zeist. Waar hij in het hotel van zijn ouders – Victoria natuurlijk – een stevige zakcent bijverdiende door het beheer van de kolenkelder op orde te houden. “Meestal had ik meer geld dan mijn vrienden. Ik werkte thuis hard mee. Pas 17,5 jaar, nog zonder rijbevoegdheid, kocht ik een lelijke eend.” De eerste ervaringen met het krantenbedrijf deed Doorn op in de onderneming van zijn stiefvader, uitgever van de twee keer per week verschijnende Zeister Nieuwsbode. Als beoogd opvolger moest Doorn eerst een jaar het diepe in bij de drukkerij. Met de belofte daarna ruimte te krijgen om de vleugels uit te slaan bij de krant. “Heel actief ben ik de krant gaan runnen. Direct heb ik mij gemanifesteerd bij winkeliersverenigingen. Ging adviseren over campagnes. Ben huis-aan-huis gaan verschijnen. Het gebied breidde uit tot Maarn en Doorn. Toen kwam in 1969 de president-directeur van Wegener langs. Die zei: “Ik wil je krant kopen.” Mijn reactie: “De krant is niet te koop”. “Maar als ik nou veel bied? En ik wil jou erbij hebben.” “Ja, dan is natuurlijk alles te koop”. Zo ben ik op 2 maart 1970 bij Wegener gekomen.” Schrijnende brieven over maar kleine pensioentjes Bij Wegener volgde een bloeiperiode. In 1978 kreeg Doorn alle huis-aan-huisbladen in de provincie Utrecht onder zijn hoede. Begin jaren tachtig naast die bladen ook het dagblad Utrechts Nieuwsblad. Tien jaar later de Apeldoornse Courant (met kopbladen), gevolgd door het Deventer Dagblad en de w 3
4 Online Touch Home