JUBILEUMKRANT 50 JAAR WIELERZESDAAGSE Pagina 31 Vervolg van pagina 29. SPANNEND “Elk jaar was het spannend bij de leiding welke sponsor je zou krijgen”, vertelt Arnie. “Toen waren daar nog geen regels voor en de verschillen waren groot.” De een gaf grote cadeaus; de ander zag je nooit. Nu zijn daar afspraken over gemaakt en geeft elke sponsor de groep geld voor een frietje en een ijsje, dat is allemaal gelijkgetrokken. Wat ze zich ook nog herinnert waren de ‘mikkemakke fietsen’. “Allemaal halve bak; nou hebben ze allemaal goeie fietsen.” Volgens de zonen is dat niet waar. “We moesten de fietsen soms achterlaten als ze stuk waren en de kinderen achterop nemen, of lange tijd duwen als ze moe waren.” De juniorengroepen van Arnie en Suzanne waren dagen bezig om een goede yell te maken, die bij binnenkomst uit volle borst werd gezongen.”Saamhorigheid met de kinderen onder elkaar” noemt Arnie een van de bijzondere dingen. “Kwamen ze in de pauze bij je zitten, vertellen. Of vroegen ze ‘mag ik straks langs jou fietsen’. Dat vond ik heel leuk, vooral met de meisjes had je dat. En met Suzanne optrekken de hele week, dat was ook leuk.” Arnie en Suzanne zijn beide inmiddels gestopt als leiding, maar hebben nog steeds contact. Leuk neveneffect van de Wielerzesdaagse is dat jongste zoon Stefan zijn grote liefde, Paulien, vond in de dochter van Arnie’s fietsmaatje. En ongetwijfeld gaan hun dochters later ook meedoen met de W6D. “En moeder sloeg het allemaal gade, de versierkunsten van haar zoon bij Neel van Loon na afloop”, lacht Arnie. “Het leukste verhaal is gecensureerd.” FASE Timme en Paul waren samen jarenlang leiding bij de supersenioren, opgeschoten mannekes noemen ze het zelf, jongens van 12-15 jaar. “Ze zitten in een bepaalde fase waarin alles om henzelf draait. Het is voor hen vooral een sport om de meiden die ervóór fietsen in te halen. Als je ze na de Wielerzesdaagse ls e d tegenkomt zeggen ze altijd nog ‘hoi’ en na een paar weken weet ik dan hun namen niet meer, alleen dat ze ooit bij ons in de groep gezeten n hebben”, vertellen Paul en Timme. Paul stopte als leiding na 10 of 15 jaar, omdat hij te weinig vakantiedagen had. “Je beleeft het wel intenser als leiding. De strijd is wat minder, je ziet dat het spel is, hoewel de spelletjes voor de leiding meer prestige hebben. Wat het allerbelangrijkste was”, benadrukt hij, “is dat het een groep was. Dat de jongens een klik met elkaar hadden. Daar zorgden we voor, harmonie in de groep, saamhorigheid. Met de jongens samen dollen naar een meidengroep toe.” Timme vult mhorigheid. ollen naar i lt aan: “We stuurden ze zo dat het na een dag of twee, drie een echte groep was en op zaterdag reed alles door elkaar, waren er geen losse groepjes meer, maar was het één geheel.” TRACTOR Wat hen beiden nog levendig voor ogen staat is een voorval met een grote tractor op de Chaamseweg richting Ulicoten. “De tractor reed rustig achter ons, daarachter een hele sliert auto’s. Plotseling blokkeert het wiel van een manneke voor ons en hij slaat tegen het asfalt aan. Wij kunnen hem nog net ontwijken, de tractor heeft abs en zijn wielen schokken door het harde remmen op een vreemde manier, het scheelde maar 1 meter. De chauffeur trapte gelijk op de rem, maar hij zag niet of het jongetje er nog lag! Timme tilt die jongen op en ik steek mijn duim op naar die boer; hij zag lijkwit. We zijn allemaal enorm geschrokken, zoiets vergeet je nooit.” Wat ze zich ook nog herinneren is wedstrijdjes tijdrijden van Alphen naar Baarle, net als in de Tour de France. Of de stelregel die ze hadden: ‘niks laten vallen’. “Als iemand afval achterlaat stoppen we en gaan we terug, een van de leiding met de dader en de rest fietst door en die twee moeten maar zien hoe ze hen inhalen”. Op een speelse manier wilden we ze wel iets bijbrengen. Ze gooiden daarna niks meer op de grond.” Timme legt uit dat ze vooral in het begin erg streng waren, duidelijk. “Veiligheid staat voorop, daar doen we geen concessies aan.” De laatste jaren fietst Timme met Rob Seegers en groepen meisjes, en elk jaar gaat er wel eentje tegen de grond. “Jongens luisteren beter”, meent Paul. Timme denkt dat het met de fietsmanden die nu een rage zijn, te maken heeft. GOUD “Als deelnemer keek je echt uit naar de middagpauze” zegt Paul. “Dat was goud. Activiteiten, gauw eten en dan zelf de hort op, achter de meiden aan, dat was het leukste. Als leiding beleef je dat heel anders.” Timme is het daarmee eens: “Je draagt verantwoordelijkheid de hele dag. Maar erna, dan is er een pintje.” En veel plezier onder mekaar als leiding, onder andere tijdens de spaghettimaaltijden of zaterdagsavonds als alles voorbij was en iedereen blij dat er niks gebeurd was. “Dan was er wel sprake van ontlading. Iedereen keikapot, moe van het fietsen en de korte nachten.” Timme is ook wel eens blijven slapen in het Jeugdhuis, als bewaking. “Vroeger dronk je pintjes na afloop, nu gaan we elke avond ergens anders eten: bij familie en bekenden die ons uitnodigen.” Neeltje, de partner van Timme en moeder van Vera fietst nog steeds mee als leiding. Paulien is ook nog steeds actief bij de W6D. Jans, de dochter van Stefan en Paulien, staat al in de startblokken om mee te doen, maar is nu nog te jong. En zo zijn er vele verschillende fases in een leven en manieren om de Wielerzesdaagse te beleven. 1978: We krijgen de beschikking over een Mercedes als toerwagen. Deze wordt op geheel eigen wijze ‘beletterd’. 1981: Als deelnemer wordt de huidige presentator van de W6D, Luc van der Werf, gehuldigd als gele trui drager bij de Super-Senioren. 2007: Middagpauze op de Schuttersweide in Poppel. Met de fietsenstalling is het even passen en meten.
62 Online Touch Home