Slobodan Dutina: ‘Ooit voor 100.000 toeschouwers nu liefhebber in de kelderklasse’ Rode Ster Belgrado 5 februari 1958: Langs de kant in het stadion staat ballenjongen Slobodan Dutina, twee dagen ervoor dertien jaar geworden. Zijn club speelt in de kwartfinale van de Europacup tegen het sterrenteam van Manchester United. De wedstrijd eindigt in 3-3 en Manchester United plaatst zich daarmee voor de halve finale. Slobodan heeft echter de dag van zijn leven. Hij weet nog niet wat er de volgende dag zal gebeuren. Een dag later maakt het Engelse vliegtuig een tussenlanding in München en bij de herstart gaat het mis. Er zijn 33 doden onder wie acht spelers.. Manager Matt Busby wordt zwaar gewond en speler Bobby Charlton overleeft de crash. Harde les voor het leven Het tragische vliegtuigongeluk werd wereldnieuws, maar maakte ook diepe indruk op de Joegoslavische ballenjongen. Al op jonge leeftijd leerde de inmiddels 79-jarige voetbaltrainer hardhandig de les over de vergankelijkheid van het leven. “Doe wat je het liefst doet, want je leven kan ineens voorbij zijn,” werd zijn levensmotto. Voetballen was precies wat Slobodan het liefst deed. Nationaal elftal Op jonge leeftijd maakte Dutina indruk tijdens de selectietrainingen van de Europese topclub Rode Ster Belgrado. Hij werkte zich op tot de top van het Joegoslavische voetbal. Hij speelde talloze keren voor het eerste van zijn club en deed dat voor 100.000 toeschouwers. Uiteindelijk maakte de aanvallende middenvelder de overstap naar de derde club van Belgrado, Radnicki Sombor. Zo verdiende hij een plaats in het Joegoslavische nationale team. Na zijn debuut tegen Israël volgden nog 36 interlands. Droom in vervulling Gedreven door zijn droom om te voetballen verliet Dutina zijn thuisland. Hij kwam op 24-jarige leeftijd aan in Schiedam om aan een nieuwe toekomst te bouwen. Hoewel hij het als voetballer niet slecht had in Joegoslavië, bood Nederland hem bij SVV niet alleen een sfeervolle eredivisieclub, maar ook een veel beter salaris. Hij verdiende in één klap veel meer dan bij Rode Ster en kon van zijn tekengeld zelfs een huis kopen in zijn vaderland. De vlucht naar Nederland zorgde er wel voor dat hij nooit meer voor het nationale team werd opgeroepen.. Heen en weer bij SVV Na een aantal jaren bij verschillende clubs gespeeld te hebben keerde Dutina later terug naar Schiedam om zich te concentreren op zijn trainerscarrière. Ondanks aantrekkelijke aanbiedingen om als speler te komen koos hij voor een baan bij een glasfabriek, waar hij veel voldoening vond. Bovendien maakte een knieblessure een voortijdig einde aan zijn spelersloopbaan. HTS- en UEFA-diploma Met zijn HTS-diploma op zak haalde hij zijn UEFA A-licentie bij FC Vlaardingen onder trainer Theo Laseroms bij wie hij assistent-trainer was. Daarna volgde een indrukwekkende reeks van clubs waar hij als hoofdtrainer actief was : van o.a. DBGC tot Hoogvliet Sport en van Deltasport tot Besiktas. CION, Najim en Slobodan Met voetbalvriend Najim Nasri vormde hij enkele jaren een trainerskoppel bij CION, de club die volgens Vlaardingse insiders rijpe vruchten kon plukken die o.a. leidden tot de huidige positie in de tweede klas. Toen een jaar geleden bekend werd dat Slobodan de fusieclub RVV Overschie ging verlaten, waren ze er bij CION als de kippen bij om deze ‘krasse knar’ trainer van het tweede elftal te maken. Zwakke knieën, sterke passie Bij het team met een aantal jonge spelers probeert hij hun de kneepjes van het voetbalvak te leren, waardoor de aansluiting met het eerste kan verbeteren. Slobodan Dutina doet dat nog altijd met dezelfde passie als die van dat kleine ballenjongetje op die vrieskoude februariavond in 1958 in Belgrado. Maar wel met een tweetal slechte knieën. Slobodans credo. De 79-jarige trainer: “Ik vind het nog altijd geweldig met een groep jonge, gretige spelers toe te werken naar een mooi sportmoment. Ik kan enorm genieten van het voetbalspel en alles daaromheen. Samenhorigheid en groepsgevoel heeft niets met niveau te maken. Nog steeds voel ik dezelfde wedstrijdspanning als in de jaren dat ik voor een stadion met 100.000 man voor het Joegoslavische elftal speelde. Het is misschien niet voor te stellen, maar voor mij maakt dat geen verschil. Ik blijf doen wat ik het liefst doe en dat is bezig zijn in de voetballerij. Daar hoor ik nu eenmaal thuis.” 21
22 Online Touch Home