4 Bijdrage 16 : vijf citaten in verband met het KIND 16.1 "Aan het kind is de grootste eerbied verschuldigd." (Juvenalis) Decimus Iunius Iuvenalis, als satiredichter gekend onder de naam Juvenalis, leefde van ca. 60 tot ca. 135 na Chr. Na een militaire loopbaan begon hij op rijpere leeftijd 'saturae' te schrijven, zestien satiren in totaal. Daarin trok hij venijnig en met plezier van leer tegen de wantoestanden in en de verloedering van de Romeinse maatschappij. Vooral de machtigen en de rijken moesten het hierbij ontgelden. Maar ook andere personen kregen er van langs, zoals de homoseksuelen (Satire 2), de hooggeplaatste dames (Satire 6), de al te hebzuchtigen (Satire 12). Twee keizers die hij scherp op de korrel nam, waren Nero (37-68) en Domitianus (89-96). Niet te verwonderen dat van Juvenalis heel wat rake citaten zijn overgebleven. Vaak zijn ze gemeengoed geworden, zoals "Mens sana in corpore sano" (Een gezonde geest in een gezond lichaam). Nog enkele van zijn uitspraken : "Laat alle hoop op vrede varen zolang uw schoonmoeder nog leeft." of "Als het geld toeneemt, groeit ook de hebzucht." of "Op het uiterlijk kan men niet afgaan." of "Een spaarzaam gebruik verhoogt het genot." Ook de uitdrukking "Panem et circenses" (Brood en spelen) komt van hem. In een aantal van zijn werken probeerde hij ook positief te zijn en goeie raad te geven. Zo formuleerde hij enkele malen advies tot verbetering : bij voorbeeld in Satire 8 over het goede bestuur en in Satire 14 over de opvoeding van de kinderen. 16.2 "Te veel goedheid bij de ouders is het verderf van het kind." (Charles Perrault) De Franse schrijver Charles Perrault (1628-1703) kennen wij uitsluitend dankzij zijn collectie sprookjes en volkse verhalen 'Vertellingen van Moeder de Gans'. Eigenlijk droeg deze bundel een veel langere titel : 'Histoires ou contes du temps passé, avec des moralités : Contes de ma mère l'Oye'. Enkele bijzonder verspreide voorbeelden hieruit zijn : 'Assepoester' (of : 'Het glazen muiltje'), 'Blauwbaard', 'De gelaarsde kat' of 'Hoe de markies van Carabas een groot en rijk heerschap werd', 'De schone slaapster (in het bos)', '(De geschiedenis van) Klein Duimpje' en 'Roodkapje'. Charles Perrault liep niet hoog op de schrijvers uit de klassieke oudheid en vond de Franse literatuur veel waardevoller. Dat werd niet door iedereen in dank afgenomen en leidde binnen de Académie Française (waarvan hij deel uitmaakte) naar grote tegenstellingen. Later versoepelde de geboren Parijzenaar zijn houding. Dat bleek onder andere uit zijn tweesprakenserie 'Parallèle des anciens et des modernes' waarin hij toegaf dat de Grieken en Romeinen op vlak van letterkunde en retorica
5 Online Touch Home