skispecial euro – met bonzend hart in zijn eerste versnelling zet. Ik laat de koppeling opkomen en de rallywagen zet zich langzaam maar zeker in beweging. Op aanwijzing van copiloot Andy Schulz (die voor Team X-Raid liefst zeven keer Dakar reed) stuur ik de bolide vanuit mijn royale rallyzetel richting ijzige ste roadbook ever nog steeds hopeloos kunt verdwalen. “Na vier dagen rijden door Bolivia op een hoogte van vierduizend meter op weinig slaap in een auto waarin het zestig graden is. Je verliest veel energie en daarmee verlies je een klein beetje hersenactiviteit.” Tja, dan is een foutje zo gemaakt. Als je je bedenkt dat coureurs, dankzij de planning van hun copiloten, strategisch langzaam rijden als ze bij een waypoint in de buurt komen om zo min mogelijk stof te doen opwaaien, dan snap je dat alle hersencapaciteit welkom is. IJzige playground Al die informatie ben ik in één klap vergeten als ik de kolossale MINI – met prijskaartje van om en nabij de miljoen playground. Eenmaal aan de start zet ik hem stil, om vervolgens zo snel mogelijk over de sneeuwwitte baan te scheuren. Ik geef gas, laat het gas weer los, schakel terug, stuur in, stuur uit, geef gas bij, schakel op en geef nog meer gas. Ik stuur naar links, naar rechts, drift, stuur tegen en vang op. Andy geeft me via onze headsets de nodige tips, vertelt me in welke richting ik moet sturen en gvertelt me wanneer er geremd moet worden en wanneer er meer gas op mag. Heel af en toe zie ik hem vanuit mijn ooghoek aan een hendel trekken. De handrem, zo blijkt. Want dankzij die spikebanden hebben we wel heel veel grip, terwijl driften juist zo leuk is. De taak aan mij om de miljoenenglijpartij in goede banen te leiden. Wow. ‘ Wie dacht dat het besturen van een MINI als deze een eitje was, heeft het mis’ 77 Dampende helm Het is werken in de cockpit. Wie dacht dat het besturen van een MINI als deze een eitje was, heeft het mis. Qua handelingen mag het dan eenvoudig zijn – ik hoef eenmaal op ijs niet eens te koppelen tijdens het schakelen – des te inspannender is het omdat ik full focus probeer te houden. In het uitgestrekte wit dat fel reflecteert in het flauwe zonlicht probeer ik de baan te herkennen. Ik schakel al mijn zintuigen in om te voelen wat de auto doet en om daar vervolgens op te reageren. Voel ik de auto glijden, dan stuur ik tegen, met de wielen gericht daar waar MINI en ik naartoe willen. Tegelijk vraag ik me af of we sneller kunnen, en zet ik alles op alles om niet af te gaan voor het alziend oog van copiloot Andy. Als de rit erop zit voel ik het klamme zweet in stroompjes van mijn rug gaan. Vreemd, want last time I checked was het buiten rond de nul graden en in de auto weinig warmer. Ik zet m’n dampende helm af, trek de balaclava van m’n hoofd en kijk grijnzend richting Andy. Hij kijkt lachend terug. Als hij het net zo tof vond als ik, dan heb ik het goed gedaan. “Die laatste drift was goed hè?” lacht hij. Ik beaam met een glimlach. Hoewel ik bekaf ben, zou ik dit iedere dag wel willen doen. Rijden in een Dakar-MINI, die kan van m’n bucketlist.
78 Online Touch Home