columns de mantelzorgondersteuning: ‘kennismaking’ De deur staat open en een oudere man met een jongensachtige uitstraling komt binnen. Hij wil graag eens kennismaken en zijn zorgen met iemand delen. Bij een kopje koffie vertelt hij dat het alweer twee en een half jaar geleden is dat zijn vrouw de diagnose Alzheimer kreeg. Al veel langer had hij het bekende ‘niet-pluis- gevoel’. Maar volgens zijn omgeving en zijn vrouw zelf, was er niets aan de hand, behalve wat achteruitgang in het geheugen – toch niet zo gek met haar 82 jaar? Inmiddels is alles anders, behalve dan dat zij zelf nog steeds ontkent dat er iets aan de hand is. Het is niet alleen haar geheugen dat haar in de steek laat, ze heeft ook moeite om zich te oriënteren. Hierdoor weet ze niet altijd waar ze is en verdwaalt ze snel. Ook dagelijkse dingen, zoals het voorbereiden van het avondeten gaan niet meer. Meneer begeleidt haar de hele dag en durft haar maar heel kort alleen te laten. Als hij dat doet voelt hij zich niet op zijn gemak. Hij heeft contact met een casemanager dementie, waardoor hij op de hoogte is van de mogelijkheden voor het krijgen van zorg. Ik neem de tijd om te luisteren en bespreek met hem waar hij zich zorgen over maakt. Hoe gaat het met hemzelf? En wat heeft hij nodig om de zorg vol te houden, wat past er bij hem en zijn vrouw? Ik geef hem informatie over een ontmoetingsgroep voor mensen in een vergelijkbare situatie, en over een cursus ‘Omgaan met dementie’ en het Alzheimercafé. Hij is blij dat hij is gekomen. Op zijn erzoek maken we een gafspraak. anessa anessa Houthuizen werkt als mantelzorgconsulent bij het Steunpunt Mantelzorg in Zeist. de mantelzorger: ‘ons mantelzorggeluk’ Als moeder van een dochter met een extra zorgbehoefte schrijf ik komende tijd in VoorElkaar over mijn leven. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: zo vind ik het bijvoorbeeld vervelend om uit te spreken dat ons kind ‘gehandicapt’ is of een ‘beperking’ heeft. Een paar jaar geleden probeerde ik in de speeltuin voor de zoveelste keer aan anderen uit te leggen waarom het gedrag van mijn kind ‘anders’ is. Een vriendin zei toen: ‘Waarom zeg je niet gewoon dat je kind gehandicapt is?’. Mijn vriendin zag mij worstelen met woorden. En ze zag ook zó mijn verlangen om begrepen te worden. Het raakte mij, en tegelijkertijd besefte ik dat ze gelijk had. Je begrepen willen voelen is één ding, maar jezelf zo uiten dat de ander je begrijpt is weer iets heel anders. Zo wil mijn dochter ook graag begrepen worden. Dat is niet altijd gemakkelijk. En soms zijn er ook situaties waarin ik me afvraag wie er eigenlijk een ‘beperking’ heeft. Ons meisje leert ons namelijk ook heel veel. Om te luisteren op een diepere laag naar wat er met haar aan de hand is. Om werkelijk contact te maken, op een manier zoals die voor haar kloppend is. Om te vertragen, als wij gehaast zijn. Om haar met liefde te benaderen, ook al begrijp je niet waarom ze overstuur of boos is. Ze leert ons stil te staan bij onszelf, ons gedrag, zodat wij leren dat te doen wat er echt toe doet in het leven. Ons meisje is een verrijking voor ons leven en voor iedereen die van haar wil leren. Ik noem dat: ons mantelzorggeluk. Monique Monique is ervaringsdeskundige ouder van een kind met een extra zorgvraag. Ze is veerkracht- en vitaliteitscoach. Kijk eens op: moniquesmitsmans.nl. VOOR ELKAAR 9
10 Online Touch Home