ILPENDAM Een magazine voor, met en door Ilpendammers D E C EMB E R 2 0 19 | N UMM E R 0 3 03 COLUMN De Ilpendam Arena IN HET ZONNETJE: De vrijwilliger MIJN HOBBY Oud gereedschap EEN ZWARTE KERST IN WATERLAND 25 jaar later Inclusief poster van Ilpendam
Driven to Drive CHAUFFEURSDIENSTEN Kleinschalige opvang in een veilige en huiselijke omgeving. Opvang van 0 – 5 jaar Indien voldoende plek ook boven de 5 jaar 14 jaar ervaring bij kinderdagverblijf en 6 jaar als gastouder Uurtarief 0-5 jaar € 5,75 en vanaf 5 jaar € 7,50 (prijsverhoging komt per 1 april 2020) Mark Meijs Watermunt 13 1452 VP Ilpendam O6 536 152 65 info@driventodrive.nl www.driventodrive.nl 2 | ILPENDAM Brenda Dordregter Watermunt 1 1452 VP Ilpendam 06-12377368 Meer informatie? Kijk op www.gastouderdekleinekabouter.nl
VOORWOORD Menigeen kent covermodel Marnix Bokhorst van de voetbal, van zijn verzekeringskantoor of van zijn inmiddels bekende quiz tijdens de jaarlijkse wijnroute. Hij is echter ook de man die op 22-jarige leeftijd iets vreselijks meemaakte. Door een noodlottig ongeval verloor hij in één klap een aantal van zijn beste vrienden. In het weekend nadat ILPENDAM 02 op de mat viel, mailde Marnix mij. Dit jaar is het alweer 25 jaar geleden dat zijn vrienden in de nacht van eerste op tweede kerstdag verongelukten. Hoe mooi zou het zijn als we hier in het derde nummer van ILPENDAM aandacht aan kunnen besteden, om de jongens en meiden te herdenken? Ik twijfelde geen moment en liet hem weten dat, als ik alles weer rond kreeg, we dit zeker zouden doen. Dat moest gewoon. De volgende dag stond mijn eigen wereld stil toen we een telefoontje kregen dat mijn broer verongelukt was... Ik moet eerlijk zeggen dat ik erna best even getwijfeld heb of ik het artikel nog moest schrijven, maar heb het wel gedaan. Achteraf gezien vond ik het heel fijn om mensen te spreken die iets soortgelijks meegemaakt hebben. Het artikel is een mooi eerbetoon geworden aan de jongens en meiden die veel te jong overleden zijn. In dit nummer vind je opnieuw twee gastcolumns, dit keer van Jacco van Oostveen en Joyce Vastenhouw. Ook Dirk Kramer schreef mee aan dit blad. Hij volgt een master Journalistiek en interviewde Anja Walter-Spil en Peter Komen over het vrijwilligerswerk dat zij doen. Naast de foto’s van de inmiddels vaste ILPENDAM-fotograaf Piet Kramer, vind je in dit nummer foto’s van André Klaver, waaronder in het midden een prachtige poster van Ilpendam. Dit is uiteraard nog lang niet alles, maar ik wil niet alles al verklappen. Blader het blad zelf door om te zien welke onderwerpen nog meer aan bod komen. Voor mij komt met deze editie helaas een einde aan het ILPENDAM-magazine avontuur. Ik vind het ontzettend leuk om te doen, maar merk tegelijkertijd dat ik hierdoor te weinig tijd kan besteden aan andere zaken waar ik mij op wil richten. Dit is dus mijn laatste nummer, maar het zou natuurlijk heel leuk zijn als iemand anders het blad zou kunnen voortzetten. Zou jij dit willen of ken je iemand die dit wellicht leuk lijkt? Neem dan contact met mij op. Ik kan je hier dan uiteraard alles over vertellen. Ik wil alle sponsors heel hartelijk bedanken voor hun bijdrage aan ILPENDAM. Zonder jullie was het niet mogelijk geweest om dit magazine te maken. Natuurlijk wil ik ook alle lezers bedanken voor alle fijne, mooie en lieve reacties die ik ontving na het maken van de magazines. Ik hoop dat jullie ook van dit nummer weer zullen genieten. Hele fijne feestdagen en veel leesplezier! Marije de Graaf Ps. Laat je reactie achter op Facebook (@tijdschriftilpendam) of via info@marijedegraaf.nl ILPENDAM | 3
4 | ILPENDAM
inhoud DECEMBER 2019 7 Memories 8 Mijn plek 13 Column: de Ilpendam Arena 15 Portret: de vrijwilliger 25 Oud gereedschap als kunst 30 Poster Ilpendam 32 Vogels in het Varkensland 39 Column: Typisch dorps 41 Een zwarte kerst: 25 jaar later 52 Binnenkijken bij... 60 Agenda 2020 P.52 ILPENDAM | 5 P.30 P.25 P.10
ARIE SCHOUTEN AUTOSCHADE Tureluur 12 | 1452 VK Ilpendam 06 51 70 54 59 6 | ILPENDAM
MEMORIES Leuke dingen timmeren bij de hobbyclub onder begeleiding van een onvergetelijk persoon Siem Visser Priscilla Verwey - de Boer Meegaan naar slagerij Oudejans waar je altijd een plakje leverworst kreeg Rianne Homringhausen ZEEPKIST RACEN OP HET PLEINTJE IN DE REIGERSTRAAT Mark Meijs Op klompen voetballen op het schoolplein (nu Dorpshuis) Jaap Langenberg De lessen van meester de Groot in de consistoriekamer van de Nederlands Hervormde kerk. Omdat de leerkracht geen orde kon houden was het altijd één groot bal Lenie Doets De tijd dat SV Ilpendam kampioen werd en 1e klas speelde. Er stond toen regelmatig 400 man publiek Pauline van Delden DE VERSIERDE OPTOCHT MET KONINGINNEDAG Jan Hendrik de Jong Na het schaatsen een handvol bevroren aardbeienschuimpjes eten bij de koek en zopie van tante Guus en ome Cees Schouten John Schouten Van de Slofbrug springen en zwemmen naar de familie Schouten Nancy Beuving Het jaarlijkse scholenvolleybaltoernooi tussen de Sebastianus- Tiede Bijlsma- en van Randwijkschool Roy Eijkelboom Vanuit Purmerend mijn vader tegemoet fietsen en vervolgens in het Wapen een ijsje eten. 25 jaar later woon ik er zelf Janneke Jacobs – Broekzitter ILPENDAM | 7
Mijn plek mijn PLEK In ‘mijn plek’ vertellen inwoners van Ilpendam welke plek voor hen speciaal is. 8 | ILPENDAM
Mijn plek Marjos Rinders (51) heeft nog altijd mooie herinneringen aan haar ouderlijk huis in de Dorpsstraat. Het huis, prachtig gelegen aan het Oude Kanaal, heeft haar vader in 1968 laten bouwen door een lokale aannemer. ‘Het huis links op de achtergrond is het huis waar ik mijn hele jeugd gewoond heb. Toen mijn vader in 1967 de tekeningen voor het huis liet maken, had hij nog geen rekening gehouden met mijn komst. Mijn moeder was namelijk zwanger van mij op het moment dat het huis al bijna stond. Een paar jaar later heeft mijn vader boven het een en ander laten uitbreiden zodat mijn broers en ik meer ruimte hadden. Toen ik klein was woonden er veel kinderen in de straat. Mijn vriendinnetje Saskia Wijnands woonde twee huizen verderop en wij hadden altijd een hoop lol. Wat ik me goed kan herinneren is dat we, via een touwtje dat tussen palen in onze achtertuinen vastgebonden was, elkaar handgeschreven briefjes en snoepjes stuurden. Ook liepen we regelmatig over het erf bij het benzinestation van onze buren, waarna er een belletje af ging en wij snel wegrenden. Ik kan me voorstellen dat de buren niet zo blij met ons waren, maar wij vonden het hilarisch! Omdat we aan het Oude Kanaal woonden konden we veel activiteiten direct vanuit onze achtertuin doen. Zo hadden we bijvoorbeeld een kano waarmee ik regelmatig het Varkensland in voer. En als het voldoende gevroren had stapten we zo het ijs op. ’s Avonds hingen er lichtjes rond het kanaal, werd er muziek gedraaid en onze buurman Schouten stond met een koek en zopie tentje bij ons in de tuin. Het leek wel een disco! ‘Wij stuurden elkaar handgeschreven briefjes en snoepjes’ Wat ook altijd heel leuk was, is het ‘blindvaren’ event dat in mijn jeugd jaarlijks op het kanaal werd georganiseerd. Dit was echt hét festijn van het dorp. Met twee bootjes werd zo snel mogelijk om een paal heen gevaren en daarna weer terug. In ieder bootje zaten twee personen, de een was geblinddoekt en de andere gaf aanwijzingen. Ik heb nooit meegedaan maar vond het altijd wel heel leuk om dit vanuit mijn achtertuin te aanschouwen. Tot vorig jaar woonde mijn vader nog in het huis. Helaas is hij nu overleden en is het huis verkocht. Ik ben wel heel blij om te zien dat er nu een heel leuk jong stel woont waar we nog regelmatig contact mee hebben. Zij voelen zich als een vis in het water in Ilpendam en zijn ook gek op de dorpse activiteiten. Het huis is weer in goede handen, zoals mijn vader dat ook had gewild.’ ILPENDAM | 9
Mijn plek Tonnie Nieuwenkamp (63) is al jaren hét gezicht van de peuterspeelzaal in Ilpendam. Veel kinderen in Ilpendam hebben de basis voor school bij haar geleerd. Voor Tonnie is de peuterspeelzaal de leukste plek die er is. ‘In 1987 kwam er iemand bij mij aan de deur met de mededeling dat er een vacature bij de peuterspeelzaal vrijkwam. Ik dacht meteen: “dat is iets voor mij!” Ik ben altijd al gek op kinderen geweest en werkte ervoor al tien jaar in het onderwijs. Toen ik na mijn sollicitatie hoorde dat ik er mocht beginnen sprong ik een gat in de lucht. Na 32 jaar ben ik hier nog steeds niet weg te slaan. Tot een jaar of zes geleden bevond de peuterspeelzaal zich in het Dorpshuis. Tegenwoordig zitten we in één gebouw met de twee basisscholen, het kinderdagverblijf en de Buitenschoolse Opvang (BSO). Voordeel hiervan is dat ik de kinderen die mijn groep verlaten nog regelmatig zie. Ze zwaaien bijvoorbeeld nog even naar me als ze op school in de gang spelen. Mijn kleinzoon doet dat ook, daar geniet ik zo van! In de groep hebben we een vast ritme. We doen spelletjes, zingen en knutselen. Met vrij spelen doe ik altijd mee. Ik spring dan in op dingen waar de kinderen mee bezig zijn. Doktertje spelen vinden kinderen erg leuk. Ik ben dan de patiënt en de kinderen gaan mij beter maken. De kinderen helpen ook graag met het uitdelen van de koekjes of het halen van de melk. Als vast ritueel bellen we van tevoren altijd met een oude telefoon de melkboer. 10 | ILPENDAM ‘Sommige kinderen noemen mij jaren later nog gekke juf Tonnie’ Feestdagen en thema’s zijn bij mij favoriet: Sinterklaas, herfst en langs de deuren met Sint Maarten bijvoorbeeld. In de zomer gaan we ieder jaar bij mooi weer naar de speeltuin in Volendam. En aan het einde van het schooljaar blijven de kinderen op school poffertjes eten. Dit zijn extra’s die niet persé hoeven, maar die ik gewoon leuk vind om te doen. Spelenderwijs leren de kinderen zoveel: samen spelen, luisteren, prikken, kleien, zelfstandig worden bij de wc, zelf een jas aantrekken en noem het maar op. Ze krijgen hier echt een goede ondergrond voor de basisschool. Het belangrijkste voor mij is dat de kinderen er plezier in hebben. Sommige kinderen noemen mij jaren later nog gekke juf Tonnie. Een kind spreekt de waarheid en is heerlijk om mee te werken. En het is waar wat ze zeggen: als zij plezier hebben, heb ik het ook!’
Mijn plek Tot zijn spijt is hij er niet geboren, maar hij heeft hier wel 28 jaar lang een geweldige tijd gehad. Jarno Geerlings (46) vertelt over zijn ouderlijk huis aan de Hofweg. Het huis was niet groot en ‘s winters was het er steenkoud, maar de omgeving maakte dit meer dan goed. ‘Mijn ouders betrokken deze woning in 1968. Vermoedelijk is het van oorsprong een werkmanshuisje van de boerderij van de Boer, die in de jaren ’20 gebouwd is. Voordat mijn ouders er kwamen wonen hadden er al verschillende mensen gewoond. Toen ik klein was, was het altijd een gezellige drukte bij ons thuis. Iedereen kwam graag bij ons, ook omdat er zoveel ruimte om het huis was. Mensen in het dorp hadden immers niet zo’n grote tuin. We hadden er heel veel dieren; geiten, katten, konijnen, niets was te gek. Dat gold ook voor de spelletjes die we deden. Zo plaatsten we ’s zomers de ene kant van de ladder op een konijnenhok en de andere kant aan de overkant van de sloot. In een kinderbadkuipje gleden we vervolgens zo via de ladder over de sloot heen. Net een glijbaan! In een winter bouwden we iglo’s in de sneeuwduinen om ons huis. Verder werd er veel gevist, gezwommen en hutten gebouwd. Vroeger was de levensstandaard een stuk lager dan nu. Dat gold zeker ook bij ons. We hadden bijvoorbeeld enkel glas en slechts één oliekachel in de kamer. ’s Winters kon het dus echt koud zijn in huis. Als het vroor stonden de bloemen zelfs op de ramen. We schaarden ons dan allemaal om de kachel om onszelf een beetje op te warmen. Boven sliepen we met z’n vieren, verdeeld over twee slaapkamers. Toen mijn jongste zus werd geboren hebben mijn ouders beneden nog een slaapkamer aangebouwd. Ik kreeg mijn eigen kamer, en mijn zussen sliepen samen op de kamer met een gordijn ertussen voor de privacy. Dat kun je je nu haast niet meer indenken, maar vonden we destijds heel gewoon. ‘We gleden in een badkuipje via een ladder over de sloot’ Ik beleef nu, veel meer dan vroeger, de schoonheid van de omgeving. Neem bijvoorbeeld de geuren die horen bij ieder jaargetijde; van het gieren, het hooien of de bloesems uit de boomgaard in het voorjaar. Wanneer ik dit ruik moet ik altijd aan vroeger denken. Die geuren maken nog altijd mooie herinneringen in mij los. Mijn ouders wonen er helaas niet meer, zij zijn in 2004 geëmigreerd. Toch rijd ik er nog dagelijks langs als ik naar mijn werk ga. Soms stop ik op vrijdagmiddag even bij de huidige bewoner, Henk de Boer, om even wat te drinken. Dat vind ik altijd heel fijn. Ik vertel dan vaak vol trots over de tijd dat ik daar gewoond heb. Wat mij betreft is dit nog steeds de mooiste plek van Ilpendam.’ ILPENDAM | 11
Het wordt tijd voor een oogmeting Wij nodigen u uit voor een GRATIS oogonderzoek KOOPMAN OPTIEK OPTICIENS SINDS 1890 12 | ILPENDAM Kaasmarkt 1, Purmerend Tel: 0299-421392 www.koopman-optiek.nl
Column Door Jacco van Oostveen De Ilpendam Arena Elke keer als ik er langsfiets en er wordt gevoetbald, heb ik weer zin om mee te doen. Dat klinkt misschien een beetje vreemd uit de mond van een voetballer van het lokale veteranenelftal, maar het trapveldje heeft op mij nog altijd een magnetische aantrekkingskracht. Voor de nieuwe Ilpendammers onder ons: ‘het trapveldje’ is dat stenen voetbalveldje, ergens halverwege de Fuutstraat. Ik zal er wat uurtjes doorgebracht hebben als kind. Drie tegen drie, vijf tegen vijf, zeven tegen zeven; het veldje met die gekke lage doeltjes en torenhoge ballenvangers was nooit te klein. Soms, als je pech had, kwam er opeens een groep grotere kinderen aanzetten. Die vroegen niet eens of je weg wilde gaan. Ze liepen het veld op, schoten een paar keer heel hard en je droop vanzelf wel af naar het grasveldje ernaast. Dat waren de ongeschreven wetten van het trapveldje. ‘Hoeveel Ilpendamse voetballers zullen later in hun ‘carrière’ geen profijt hebben gehad van die dagelijkse extra training op de schots en scheve stenen?’ Meestal konden we de hele dag onze gang gaan. Hele eredivisieseizoenen speelden we na. We waanden ons Ruud Gullit, Johan Steur, Jan van Staa en andere helden van de Panini-voetbalplaatjes. De volle tribunes en de camera’s langs de zijlijn bedachten we er gewoon bij. Tussendoor een hapje eten en weer dóór. Voetballen, voetballen, voetballen! (En af en toe een beetje ruzie maken met de buurman als er weer eens een bal in zijn tuin was beland). Hoeveel Ilpendamse voetballers zullen later in hun ‘carrière’ geen profijt hebben gehad van die dagelijkse extra training op de schots en scheve stenen? Johan Cruijff zei het altijd al: voetballen, dat leer je op straat. Je zou verwachten dat die honderden uren op het trapveldje mij óók een gouden techniek opgeleverd hebben, maar helaas… Ik ben natuurlijk niet voor niets keeper geworden. Maar wat hebben we op dat kleine stenen veldje een plezier beleefd. Dierbare herinneringen aan een onbezorgde jeugd. Daarom doet het elke keer weer een beetje pijn als ik het trapveldje er ongebruikt bij zie liggen en ik niet dat onmiskenbare geluid hoor van de bal die tegen het hek achter het doel kaatst. Onze voetbaltalentjes vinden gamen soms nog nét iets leuker. En dat is natuurlijk best wel zonde. Straks gaat de gemeente nog denken dat op die plek best wel wat huizen gebouwd kunnen worden! Ik moet er niet aan denken. Ga daarom vooral naar dat schots en scheve stenen veldje in de Fuutstraat, (voetbal) jeugd van Ilpendam. Speel partijtje na partijtje tot het donker wordt. Trakteer je vriendje op een panna. Waan je Frenkie de Jong, Vivianne Miedema of onze eigen Mikey Postma. Leef je uit op het trapveldje, de enige echte Ilpendam Arena! ILPENDAM | 13
Wij zijn Roy en Tamara Damming en trotse ouders van vier prachtige jongens. Samen met onze zoon Daan en zijn vriendin Jill zijn we Eethoek de Lekkerste gestart. In onze lunchroom/restaurant kun je heerlijk eten of gewoon een kopje koffie drinken. De menukaart varieert van simpele snacks tot luxe gerechten. Ook voor een gezellige high tea kun je bij ons terecht, deze dient wel van tevoren gereserveerd te worden. Ons restaurant is tevens beschikbaar om een verjaardag, kerstborrel, workshop of feestje te organiseren. Hierover kunt u bij ons vrijblijvend informatie aanvragen. Kortom, kom eens gezellig naar Eethoek de Lekkerste, en laat u verrassen door onze heerlijke hapjes en gerechten. Newtonstraat 77, Purmerend 0299 843 700 www.eethoekdelekkerste.nl Ook thuisbezorgen is mogelijk. Via onze website altijd met 5% korting! www.facebook.com/eethoekdelekkerste Keurslager Vlees & Zo Al 25 jaar verstand van lekker eten!! Daarom voor u als consument die dit mede mogelijk gemaakt heeft tot 31 december Keurslager Vlees & Zo Winkelcentrum Weidevenne Van Damplein 10 Purmerend 14 | ILPENDAM HEROPEND IN PURMEREND: EETHOEK DE LEKKERSTE! En dat voor maar 25,
Portret In het zonnetje Ze zijn als een rots in de branding; de vrijwilligers van Ilpendam. Zonder hen zouden de vele evenementen, verenigingen en clubs niet bestaan. Sommigen zie je zelfs op meerdere plekken aan het werk. Piet Kramer portretteerde vier van de vele vrijwilligers die Ilpendam rijk heeft en Dirk Kramer en Marije de Graaf gingen met ze in gesprek. ILPENDAM | 15
Portret Peter Komen
Portret Anja Walter-Spil
Portret Peter Komen Leeftijd: 63 Vrijwilliger bij: SV Ilpendam Sinds: 1990 Toen ik in 1990 in Ilpendam kwam wonen, gingen er gelijk al geruchten. ‘Nou, Peter, dan kom je hierin, dan kom je daarin.’ Maar ik bekeek het rustig. Mijn zoon Marc was net lid geworden van SV Ilpendam, dus ging ik naar de jaarvergadering. Na afloop vroeg Sjaak Hinke: ‘Heb jij al wat, Peter?’ ‘Er is hier nog een hoop werk te doen’, zei ik. ‘Zou je daar wat aan willen doen?’, vroeg Sjaak. Zo werd ik jeugdvoorzitter. Dat ben ik bijna twee jaar geweest. Daarna was ik leider van een jeugdteam, heb ik de kantine-indeling verzorgd en heb ik het jeugdtoernooi opgezet. Nu ben ik sinds tien jaar algemeen voorzitter. Door mijn gezondheid doe ik wel steeds minder. De kartrekker van vroeger ben ik niet meer. Tot vijf jaar geleden keek ik altijd bij de trainingen en de wedstrijden op zaterdag. Vanaf het moment van openen tot sluiten was ik aanwezig en alle jeugdspelers kende ik bij naam. Dat gaat nu gewoon niet meer. Nu bewaak ik nog de rode draad, pas ik op de winkel. We doen geen gekke uitgaven als er geen geld is. Dan moeten we creatief worden. Met de aanleg van het kunstgrasveld was dat ook zo. Het karretje ging nog bijna de poep in doordat andere verenigingen het niet konden betalen, maar wij hadden het geld gelukkig wel. De opening van het nieuwe veld was voor mij het mooiste moment in al die jaren. Vanaf het begin had ik al in mijn hoofd dat het een Roel Beuving-kunstgrasveld moest worden, maar niemand wist er nog van. Roel mocht tijdens de opening de naam onthullen met Aaf en hun twee dochters. Ze hadden het echt verdiend. Al zolang ik bij de club ben weet ik niet anders: iedere dag is Roel aanwezig. En Aaf was er sinds ze verkering hadden ook vaak. Daar heb ik absoluut bewondering voor. Daarnaast geeft ook de jaarlijks terugkerende nieuwjaarsreceptie mij altijd weer een warm gevoel. Als je daar met zoveel mensen samen bent, denk je: het is echt een mooie club met een hoop vrijwilligers. Bijna iedereen die op dat moment binnen is, doet wel iets. Dat vind ik heel erg mooi. We doen het echt met z’n allen. Lijkt het je ook leuk om als vrijwilliger mee te helpen bij SV Ilpendam? Neem dan contact op met Peter via pnj.komen@hotmail.com. Naam: Anja Walter-Spil Leeftijd: 38 Vrijwilliger voor: De Ronde van Ilpendam Sinds: 2011 Het idee voor de Ronde van Ilpendam ontstond in mijn sportschool. Erik Schoorstra wilde een sportevenement voor het dorp, zoals de wielertocht die Ilpendam vroeger had. Zelf dacht ik al een tijdje na over een hardloopevenement, want ik ben meer van het lopen. Zo kwamen we op het idee om het fietsen en hardlopen te combineren. In mei gaan we alweer voor de tiende editie. De jaren zijn voorbij gevlogen. Samen met Erik, Eva Kerkhoven en een team van ongeveer veertig vrijwilligers organiseren we de ronde nu. Erik stelt al sinds het begin de routes samen. De overige vrijwilligers bemannen de stempelposten en staan op het Kermisplein bij de start en finish. Als ik iedereen daar aan het werk zie, geniet ik enorm. Dan denk ik: dit doen we maar mooi met z’n allen. Zelf verzorg ik de praktische zaken: de medailles, inschrijfformulieren, routes, vrijwilligers en inschrijvingen. Vanaf drie maanden voor het evenement is het daardoor wel heel druk, maar goed te behappen. Nog geen haar op mijn hoofd die denkt: ik wil dit niet meer. Ik vind het vooral leuk om al die mensen aan het bewegen te kunnen zetten. Mensen staan klaar met hun stopwatch, hebben ervoor getraind en stellen zichzelf een doel. Dat vind ik mooi. Je zet je eigen dorp goed op de kaart. Het is voor jong en oud, voor alle niveaus. Je ziet hele jonge kinderen, die meedoen met de kinderloop, maar je ziet ook oudere mensen die op de elektrische fiets nog vijftig kilometer rijden. Tijdens de komende jubileumeditie is er voor het eerst een dertig kilometer lange puzzel-fietstocht en een achtste triathlon. Erik en ik hebben zelf in de Ringvaart gelegen om te ervaren hoe zwaar het zwemgedeelte is. Voor ons is dat afzien, maar gelukkig zijn er mensen die er wél van kunnen genieten. En hopelijk zijn dit er meer dan andere jaren, want de uitdaging blijft om zoveel mogelijk deelnemers te trekken. Hoe meer deelnemers, hoe meer geld voor het goede doel. Het huidige record staat op 813 deelnemers, maar het zou mijn tiende editie wel heel erg geweldig maken als dat er duizend worden! Doe je op 31 mei ook mee met de Ronde van Ilpendam? Als je niet mee kunt doen, word dan vrijwilliger! Meld je hiervoor aan bij Anja (anja_spil@hotmail.com) Tekst: Dirk Kramer 18 | ILPENDAM
Portret Jaap Molenaar
Portret Matthijs Moison
Portret Naam: Jaap Molenaar Leeftijd: 68 Vrijwilliger bij: de hobbyclub Sinds: 1992 De hobbyclub is rond 1963 opgericht door Siem Visser, Pé Dekker en mijn vader Jaap Molenaar sr. Destijds was dit nog in de Kievitstraat, later boven in het Dorpshuis en tegenwoordig in de loods bij het park. Kinderen tussen 7 en 13 jaar kunnen hier ieder najaar op vrijdagavond terecht om te knutselen, timmeren en zagen. We beginnen de avond met de jongste kinderen en op een later tijdstip komen de oudere kinderen. Ik was jaren geleden al meerdere keren gevraagd om vrijwilliger te worden. Logisch natuurlijk, omdat ik timmerman was. Ik wilde echter wachten tot mijn oudste zoon Johan oud genoeg was om naar de hobbyclub te gaan. In 1992 was het zover en, ondanks dat mijn kinderen helemaal niet meer naar de hobbyclub gaan, ben ik het altijd blijven doen. In 2000 heeft Siem Visser mij zelfs gevraagd om het helemaal over te nemen. Sindsdien zorg ik ervoor dat alles reilt en zeilt: van het onderhoud, tot het zorgen voor materialen en het regelen van de bezetting. In totaal zijn we met zo’n acht vrijwilligers, vijf mannen en drie dames. Dat is ook wel nodig om iedereen goed te kunnen begeleiden. De mannen proberen de kinderen les te geven in timmeren en zagen. De kinderen mogen zelf weten wat ze willen maken; een hondenhok, vogelhuisje of spelletje bijvoorbeeld. De dames knutselen aan de hand van een thema in groepsverband creatieve dingen. Ik vind het leuk om met de kinderen te werken en creatief bezig te zijn. En zo leer ik de kinderen in het dorp ook een beetje kennen. Vaak laten we ze zelf zagen, maar dan expres even wat groter. Wij doen de plankjes op vrijdagochtend dan nog even door de machine heen zodat ze nét wat netter worden en de kinderen de bouwwerken ’s avonds beter in elkaar kunnen zetten. Lijkt het je ook leuk om te helpen? Kom dan een keer langs bij de hobbyclub op vrijdagavond in de loods bij het park. Naam: Matthijs Moison Leeftijd: 32 Vrijwilliger bij: de brandweer Sinds: 2006 Dertien jaar geleden vroeg een van de toenmalige leden mij of ik ook voor de vrijwillige brandweer wilde komen werken. Ik had hier niet eerder over nagedacht, maar toen ik een paar keer had meegelopen vond ik het heel erg leuk. Inmiddels ben ik een van de oudste vrijwilligers en doorgegroeid van manschap tot pompbediende en de laatste jaren zelfs bevelvoerder. Als bevelvoerder ben ik de leider over de ploeg bij een uitruk of oefening. Als we bijvoorbeeld bij een woningbrand aankomen, bepaal ik de tactiek en techniek die we gaan toepassen. Daarnaast ben ik sinds 2013 postcommandant; ik zorg er o.a. voor dat iedereen goed geoefend blijft, ga in overleg met andere postcommandanten in de regio en zorg ervoor dat de ploeg op sterkte is. Momenteel zijn we met twaalf volledig opgeleiden en er is net iemand gestart. Dit is in principe genoeg, maar we missen nog wel mannen of vrouwen die overdag beschikbaar zijn. Normaliter hebben we zo’n 15 tot 20 uitrukken per jaar. Die kunnen variëren van dieren in nood, tot stormschade en grote branden. Regelmatig helpen we ook andere kazernes als ze assistentie nodig hebben. Sommige incidenten kunnen heftige ervaringen zijn, die bespreken we altijd na met het team. Daarnaast is er altijd een professioneel opvangteam beschikbaar voor wie daar behoefte aan heeft. Iedere maandagavond hebben we een oefening. Tijdens deze oefenavonden simuleren we ongevallen of branden. Ook herhalen we basiswerkzaamheden zoals het verkennen met ademlucht, levensreddende handelingen of het gebruik van diverse gereedschappen. Jaarlijks organiseren we een teambuilding weekend. Hier doen we actieve dingen, zoals een puzzelrit met oude auto’s, een zeskamp of fietstocht, maar ook minder actieve dingen voor de oudere leden. Als brandweervrijwilliger kom je niet in de leukste situaties maar het is wel mooi om het dan samen op te lossen. Het is al een paar keer voorgekomen dat iemand ons op maandagavond een taart kwam brengen. Die dankbare reacties zijn het leukst! Lijkt het je ook leuk om voor de vrijwillige brandweer van Ilpendam te werken en ben je bij voorkeur overdag beschikbaar? Neem dan contact op met Matthijs via: m.moison@vrzw.nl ILPENDAM | 21
MARTAX HOLLAND Taxi voor maximaal 7 personen 06 53 21 20 68 m.hollander55@quicknet.nl 22 | ILPENDAM LMB Schouten BV - Ilpendam
Bokhorst Verzekeringen uw partner in persoonlijke en zakelijke schadeverzekeringen. Robert Voor als je niet standaard bent, maar bijzonder! Marnix Jeffrey www.bokhorstverzekeringen.nl Kom langs op de Dorpsstraat 80 in Ilpendam, bel: 020 - 436 0436 of mail naar info@bokhorstverzekeringen.nl ILPENDAM | 23 Kevin
Bon Coiffures Dorpsstraat 56a | 1452 PH Ilpendam Openingstijden: Woensdag t/m vrijdag van 9:00 uur tot 18:00 uur Zaterdag van 9:00 uur tot 17:00 uur TEl. 020-436 34 62 www.boncoiffures.nl Sinds 1999 In korte tijd jouw bedrijf financieel succesvoller door slimmer te werken en grip op cijfers te hebben! Veel ondernemers weten niet wat ze onder de streep overhouden aan iedere factuur die de deur uit gaat. Hoe fijn is het als je: • Zorgt dat het goed gaat met je bedrijf in plaats van dat je hoopt een mooie winst te maken; • Zorgt voor het meest optimale verdienmodel; • Weet hoe je een uurtarief/kostprijs berekent en hoe je je prijs kunt bepalen; • Prijspsychologie goed weet toe te passen; • Zo slim en efficiënt mogelijk werkt in je bedrijf. Spreekt dit jou aan? Vraag dan een vrijblijvend gesprek aan om te onderzoeken of er ook groeikansen voor jouw bedrijf liggen! Meer informatie: Tel: 06-10412879 E-mail: linda@bruisendinbedrijf.nl 24 | ILPENDAM
Mijn hobby OUD GEREEDSCHAP ALS KUNST Wanneer je de garage van Jaap Leguijt binnenstapt, is het eerste dat opvalt de muren die sierlijk bedekt zijn met gereedschap. Als een kunstwerk hangt het oude gereedschap netjes geordend naast en onder elkaar. Als fervente gereedschapverzamelaar is hij hier heel trots op en vertelt hij erover in ILPENDAM magazine. ILPENDAM | 25
Mijn hobby Naam: Jaap Leguijt Leeftijd: 89 jaar Getrouwd met: Frouk Leguijt Hobby: Gereedschap verzamelen Hoe het begon Na de lagere school ging ik naar de ambachtsschool in Edam. Hier kreeg ik als opdracht om een paar haakjes te smeden. Toen de haakjes af waren leek het mij leuk om ze op te hangen. Dit waren de eerste items op mijn muur, en zo volgden er steeds meer. De uitbreiding Tussen mijn oude rommel vond ik wat oud gereedschap dat er mooi naast paste. In de jaren die volgden ging ik maandelijks met mijn vrouw en haar vriendin mee naar verschillende rommelmarkten. Zij verkochten hun spullen, en ik liep er een rondje om op zoek te gaan naar oud gereedschap. Zo kwam ik steeds weer met nieuwe spullen thuis en breidde ik mijn verzameling uit. ‘Ik hang niet zomaar alles op. Het gereedschap moet bijvoorbeeld echt oud zijn; hoe ouder hoe beter’ Uit alle hoeken Naarmate de verzameling groter werd, kwam het steeds vaker voor dat er iemand langs kwam om wat oud gereedschap te brengen. Zo heb ik bijvoorbeeld heel wat spullen van de kleinkinderen van een oude dorpstimmerman gekregen. Zij wisten niet wat ze ermee moesten doen. Ik heb toen het mooiste uitgezocht, opgeknapt en opgehangen. Daarnaast heb ik veel van mijn ouders en schoonouders gehad, zij waren boeren en hadden veel oud gereedschap. Er komen ook weleens mensen naar mijn verzameling kijken, en die bedenken zich dan dat ze ook nog wat hebben liggen wat ze eigenlijk weg wilden gooien. Ik kijk dan of ik het erbij vindt passen. De zelfgemaakte haakjes 26 | ILPENDAM
Vereisten Ik hang niet zomaar alles op. Het gereedschap moet bijvoorbeeld echt oud zijn; hoe ouder hoe beter. Daarnaast vind ik het vaak mooi als het gereedschap is dat echt mooi afgewerkt is. Bijvoorbeeld een bijtel met een tweekleurig houten handvat. Als er een mooi verhaal aan een gereedschap hangt wil ik het ook nog ophangen. Zo is mijn grootste trots een oude baggerbeugel die bij mijn schoonouders vandaan komt. Daar hoort een netje in en baggerde ze vroeger sloten mee uit. Het ding was helemaal vergaan maar ik heb hem opgeknapt. Tegenwoordig wordt zo’n beugel haast niet meer gemaakt, dus dat maakt het een bijzonder item voor mijn verzameling. Help mijn man heeft een hobby? Haha nee hoor. Mijn vrouw vindt het leuk dat ik deze hobby heb. Ze heeft er ook geen last van want het hangt in de garage. Er is een tijd geweest dat ik al het gereedschap in de woonkamer boven de haard had gehangen. Het stond wel mooi maar werd een beetje te veel. Dat mocht niet meer van mijn vrouw, en dat begrijp ik ook wel. Ik heb toen alles weer teruggehangen in de garage. Klein hoekje Ik heb nog een klein hoekje over waar nog ruimte is om iets op te hangen. Momenteel ben ik echter niet meer actief op zoek. Toevallig ben ik onlangs wel op een rommelmarkt geweest maar daar zat niets bij wat ik wilde hebben. Dit vind ik ook niet erg, want ik heb genoeg. De baggerbeugel Op de hoogte Ondanks dat het gereedschap vaak heel oud is, weet ik meestal wel wat iets is. Ik herken het nog van vroeger, of heb erover gelezen in boeken over oud gereedschap. Vroeger ging ik ook nog wel naar gereedschapsmusea en –veilingen, maar dat doe ik nu niet meer. Het grote voorwerp is een stekeltrekker. Als boeren vroeger stekels in het land hadden, dan moesten ze die er met een oude pet of muts met de hand uittrekken. Door de stekeltrekker te gebruiken hoefde men niet te bukken. ILPENDAM | 27
Schildersbedrijf Kramer maakt Ilpendam nóg mooier! De Noord 24 1452 PT Ilpendam Tel 06 15 08 27 21 jordy@schildersbedrijfkramer.nl www.schildersbedrijfkramer.nl 28 | ILPENDAM
ILPENDAM | 29
Vogels in het Varkensland In het Varkensland leeft een grote verscheidenheid aan vogels. De één is zeldzamer dan de ander, maar allemaal zijn ze prachtig. De foto van de ooievaars is gemaakt door Piet Kramer. De andere foto’s zijn van André Klaver, die graag met zijn boot en camera door het Varkensland vaart. Ook de poster op de vorige pagina’s is van hem.
In april werd het voorbewerkte paalnest bij Watergang na jaren voor het eerst in gebruik genomen, hetgeen uniek is voor Noord-Holland boven het IJ. Het bijzondere liefdesspel resulteerde uiteindelijk in maar liefst vier ooievaarskuikens. Mogelijk konden de ouders door een zware storm in juni niet op het nest blijven en zijn de jongen door onderkoeling helaas gestorven. Hopelijk volgend jaar beter.
Een sperwer die net een “geslagen” scholekster kaalplukt. Normaliter zijn ze al weg voordat je het in de gaten hebt. Ik kwam zacht met mijn bootje aanvaren. De sperwer was druk met zijn prooi. Met de motor op z’n zachtst kwam ik op vijf meter afstand. Ik was zo dichtbij dat ik het licht van de ondergaande zon in de gele ogen kon zien. Een super beleving! Dit was toch wel de nummer 1 van mijn to-do-wenslijst; de superzeldzame en geheimzinnige roerdomp. Ik had de roerdomp al drie jaar niet gezien dus hier ben ik heel blij mee. 34 | ILPENDAM
De koningin Maxima onder de weidevogels en mijn favoriet, de nationale vogel; de grutto.
Ook de blauwborst liet zich al een aantal jaren niet zien. Plots landde déze op enkele meters afstand vóór mij in het riet. Even poseren en direct weer weg.
Lepelaars zijn schuw en bij onraad direct gevlogen. Hier keken ze allebei nog net even, mooi synchroon, over hun schouder. De fuut broedde in de rietschoot achter mijn huis. Ik kon het proces van dag tot dag volgen en ze raakten aan mij gewend. Toen het jong uit het ei gekropen was kon ik prachtige foto’s maken zonder ze te storen. ILPENDAM | 37
Een kindercentrum in de basisschool! Alle kinderen in Ilpendam kunnen naar een van de basisscholen en de buitenschoolse opvang van De Grote Grutto. Maar veel kinderen zijn al eerder gestart! Namelijk op peuterspelen of het kinderdagverblijf. Het kinderdagverblijf is met haar twee groepen kleinschalig. De kinderen van peuterspelen en de buitenschoolse opvang delen een van de lichte en moderne ruimtes in het pand. Bij het peuterspelen staan opvang, ontwikkelingsstimulering en samen spelen centraal. Net als op het kinderdagverblijf oefenen kinderen de vaardigheden die zij nodig hebben om in te stromen in het basisonderwijs. Kindercentrum De Grote Grutto werkt met een activiteitenprogramma, waardoor elke dag een ander ontwikkelingsgebied wordt gestimuleerd. Met behulp van de aanwezige ontwikkelingsmaterialen spelen wij goed in op de behoefte van alle kinderen en realiseren wij een doorgaande leerlijn met de basisschool. Wilt u meer informatie of wilt u een afspraak maken voor een rondleiding? Neem dan contact op met grotegrutto@tinteltuin.nl Een fotoshoot doen met jouw gezin of kinderen? Dat kan gewoon in Ilpendam! Neem voor meer informatie contact op via info@marijedegraaf.nl 38 | ILPENDAM Tip voor de feestdagen: de fotoshoot cadeaubon!
Column Door Joyce Vastenhouw Typisch dorps Ik vraag mij soms af waarom mensen in een dorp aardiger voor elkaar zijn. Is dat omdat ze elkaar vaker en sneller nodig hebben, of gewoon omdat ze elkaar meer tegenkomen? Sowieso denk ik dat ze meer de tijd voor elkaar nemen. In Ilpendam zie ik bijna geen gehaaste mensen en duwen in de rij bij de winkel gebeurt al helemaal niet. In ons dorp heeft men liever gewoon een goed gesprek bij de lokale mini-marché. Twee jaar geleden belden wij, stadse mensen, bij onze buren aan: “hallo, wij zijn uw nieuwe buren”. Dit bleek succesvol, want al snel vormde de ochtend een muzikale canon aan begroetingen. “Heb jij de vuilnisbak binnen gezet?”, vroeg ik een paar weken later aan mijn partner. “Nee’’, reageerde hij. De volgende weken liepen wij tegen hetzelfde mysterie aan. Als een spion zocht ik iedere vrijdag de verdachte. Tot ik de buurman tegenkwam. Betrapt met de vuilnisbak! ‘Al snel vormde de ochtend een muzikale canon aan begroetingen’ Al snel werd ons meer bekend over de vele initiatieven in het dorp. Wandel- en fietstochten, wijnproeverijen, steun voor hulpbehoevenden, de garagesale en Koningsdag zijn maar enkele voorbeelden van de initiatieven die door vrijwilligers gedragen worden. Het is briljant dat dit wordt georganiseerd door onze eigen dorpsbewoners. Uit mijn ervaring leerde ik dat dit alles voor een stad niet op lijkt te gaan. Bureaucratie en naar macht zoekende wethouders met een verslaving aan schaalvergroting maken de lijnen nog langer dan de afstand naar Mars. Wat een ontzettende tegenstelling met de korte lijntjes in het dorp. Het heeft toch charme dat ik snel in contact ben met de ambtenaar die mijn nieuwe kenteken op de vergunning voor de Hofbrug kan zetten. Diezelfde middag was het geregeld! In Amsterdam bijvoorbeeld, om maar eens iets te noemen, schijnt dat allemaal ietsje pietsje langer te duren. Toch zijn er een heleboel wethouders die van ons dorp een stad willen maken. Ik moet hier niet aan denken. ‘’We hebben al steden genoeg’’, zei een vriendin tegen mij. En dat is ook zo. Laten we ons mooie dorp, gewoon een dorp laten. ILPENDAM | 39
BOUWBEDRIJF CME BV ILPENDAM VERBOUWEN AANBOUWEN NIEUWBOUW SYSTEMBOUW RENOVATIE RESTAURATIE Tel. 020 43 63 112 Mob. 06 155 807 03 06 534 917 78 www.cme-bv.nl 40 | ILPENDAM
Een zwarte kerst in Waterland: 25 jaar later In de vroege morgen van tweede kerstdag 1994 ontdekt een voorbijganger een auto in de Purmerringvaart. Het blijkt de auto van Jeroen Groot (23) te zijn, die hier samen met Bart Kunst (23), Corine Melman (20), Appie Rijs (27), Michiel Jansen (24) en Sharon Post (19) in zat. Het zestal was op eerste kerstavond uit geweest in Volendam. Het was die avond echter spekglad, waardoor ze, ondanks de lage snelheid, in een bocht van de weg slipten en het water in gleden. Ilpendammer Marnix Bokhorst (47), vriend van de jongeren, herinnert zich het drama nog als de dag van gisteren. ILPENDAM | 41
‘Ik belde de ouders van Bart en vroeg of hij er al was. Hij was er niet. Toen ging ik mij echt zorgen maken’ ‘Ik ben opgegroeid met Bart en Michiel. Vanaf de lagereschooltijd al waren we altijd samen. Toen we jong waren bouwden we hutten, later voetbalden we met elkaar en gingen we samen op vakantie.’ Ongerust ‘Op de bewuste ochtend in 1994 werd ik nerveus wakker. Het was spekglad en ik wist dat mijn vrienden de avond ervoor naar Volendam waren gegaan. Zelf had ik mijn been gebroken en was ik niet mee. Ik belde de ouders van Bart en vroeg of hij er al was. Dat was niet het geval. Toen ging ik mij echt zorgen maken. Op straat vertelde iemand dat ze op de radio had gehoord dat er een ongeluk was gebeurd. Ik dacht: “Het zullen toch niet mijn vrienden zijn?” Mijn laatste hoop was toen nog mijn vriend Rocky, waren ze daar soms beland? Ik heb hem meteen gebeld. Hij was net zo ongerust want helaas, ze waren ook niet bij hem. Ik zei tegen Rocky: “Denk jij wat ik denk?” We dachten hetzelfde. En helaas was het waar: onze zes vrienden waren die nacht verongelukt. Onze wereld stortte in.’ Het ongeluk ‘De vrienden hadden de avond ervoor afgesproken om op eerste kerstdag te gaan stappen in Volendam. Jeroen, beroepschauffeur, zou rijden en dronk nooit als er gereden moest worden. Dat was dus vertrouwd. Heen reed hij met een paar van de mannen. Op de terugweg reden Corine en Sharon mee, omdat de taxi’s en bussen vanwege de gladheid niet meer reden. Bij Monnickendam draaiden ze de Kloosterdijk op. Die weg was eerder die avond wel gestrooid. Hierna moesten ze echter linksaf het spekgladde Oudelandsdijkje op. De auto reed nog niet eens vijftig, maar raakte door de gladheid toch in de slip en zo kwam het dat ze de Purmerringvaart inreden.’ Plannen ‘Na deze week kwam pas echt het besef: ik zou nooit meer samen met deze vrienden zijn. We hadden grootse plannen, zoals je die hebt als je jong bent. Die zomer zouden we met z’n allen naar Griekenland gaan. Daar keken we echt naar uit, want de laatste vakantie in Benidorm was ook een groot succes. Verder waren we, op Appie na want die was ouder, allemaal in de fase dat je gaat nadenken over wat je wilt: Ga ik nog leren of werken? Ga ik uit huis of blijf ik nog even bij mijn ouders wonen? Alles moest nog vormgegeven worden. Het was zo ontzettend hard dat die plannen slechts bij plannen bleven. Nog steeds denk ik er wel eens aan wat er van de jongens en meiden geworden zou zijn als ze nog wel geleefd hadden. Zouden ze nog in (de omgeving van) Ilpendam wonen? Wat zouden ze voor werk doen? Zouden ze, net als ik inmiddels, ook kinderen hebben?’ 42 | ILPENDAM Bizarre week ‘Vanaf het moment dat we het hoorden leek het wel alsof we in een slechte film zaten. Dezelfde dag nog verzamelden alle vrienden zich bij het Wapen van Ilpendam, om met elkaar te praten en troost te vinden. Ik ging bij de ouders langs, maakte midden in de nacht stukjes voor de uitvaartdiensten, en liep de ene na de andere uitvaart af. Bizar. Op een gegeven moment moesten we kiezen: gaan we naar de dienst van de één, naar de condoleance van de ander of naar de uitvaart van weer een ander? Omdat het om zóveel personen tegelijk ging, was onderlinge afstemming simpelweg niet meer mogelijk.’
Herinneringen delen ‘Waar ik vooral moeite mee had, is dat ik veel herinneringen aan vroeger niet meer kon delen. Niets is leuker dan dat je met elkaar in de kroeg zit en het nog eens over vroeger hebt. Met name de herinneringen aan de vakanties deden pijn. Ik had geen vakantie zonder de jongens gehad. Michiel en ik zijn samen op surfkamp geweest, en met Bart erbij zijn we vervolgens nog naar Texel, naar Frankrijk en twee keer naar Spanje geweest. Het laatste jaar in Benidorm gingen Appie, ‘andere Appie’ en Jeroen ook mee. Al die mooie, grappige en soms smeuïge verhalen over dingen die we samen hadden meegemaakt, kon ik niet meer met die jongens delen. Ik vertel ze wel eens aan iemand, maar dat is toch anders dan dat iemand je verhaal aanvult en het verhaal nét nog even mooier maakt, zoals vrienden dat samen doen.’ ‘Dit jaar is het alweer 25 jaar geleden dat we onze vrienden hebben verloren. Om de jongens en meiden te herdenken gaan we tweede kerstdag, voor wie dat wil, om 13.30 uur naar de gedenksteen op het Oudelandsdijkje’ Kerst ‘Ik kreeg regelmatig de vraag of ik nog wel kerst kon vieren. Echt leuk was het de eerste jaren niet meer, want de onschuldigheid van kerst was er natuurlijk wel vanaf. Ik had wel een vast ritueel die voor mij goed werkte. ’s Morgens bracht ik bloemen bij de gedenksteen en bij de graven in Ilpendam. Hierna vierde ik gewoon kerst, maar ingetogen. Sinds ik kinderen heb is het toch weer anders en ga je kerst echt weer vieren zoals vroeger. Voor mij maakt de sterfdag ook zo zeer niet uit, maar vooral het feit dat ze er niet meer zijn.’ Laatste vakantie Benidorm. V.l.n.r.: Jeroen Groot, Marnix Bokhorst, Appie Rijs, Bart kunst en Michiel Jansen Gedenksteen ‘In het jaar na het ongeluk hebben we met de vrienden een gedenksteen uitgezocht. Op tweede kerstdag 1995 hebben we deze mooie zwerfkei geplaatst op de plek waar het ongeluk plaatsvond. Van tevoren moesten er palen in de grond geslagen worden en een betonnen bak gemaakt worden waar hij op kon staan. Iedereen wilde hiermee helpen. Het was heel prettig om hier met z’n allen actief mee bezig te zijn.’ Herdenking ‘Dit jaar is het alweer 25 jaar geleden dat we onze vrienden hebben verloren. Om de jongens en meiden te herdenken gaan we tweede kerstdag, voor wie dat wil, om 13.30 uur naar de gedenksteen op het Oudelandsdijkje. Hier leggen we bloemen, drinken we een borrel, waarna we in het Wapen van Ilpendam nog bij elkaar zijn. Dit hebben we eerder zo gedaan en voelt heel fijn.’ Nooit vergeten ‘Je hebt altijd bepaalde groepen die met elkaar optrekken. Dit was mijn groep. Het verlies van deze vrienden is nog steeds iets waar ik het soms moeilijk mee heb. Niet meer dagelijks of wekelijks, maar gewoon op sommige momenten. Mijn moeder heeft jaren geleden een mooi album gemaakt met herinneringen aan de jongens. Die kan ik haast nog steeds niet inkijken. Ik vind het belangrijk dat de jongens en meiden herdacht worden, met dit artikel en ook op tweede kerstdag, zodat ze nooit vergeten zullen worden.’ ILPENDAM | 43
Mandy Marsman (49) Zus van Sharon Sharon leek aan te voelen dat ze nog kort te leven had. Die laatste drie maanden ging ze heel vaak stappen en extreem laat naar bed, alsof ze alles nog uit het leven wilde halen. Ze sliep haast niet, had zoveel energie. Desondanks was ze ook heel serieus met school bezig en hield roosters, huiswerk en afspraken uitgebreid bij in haar agenda. Tot de kerst. De pagina’s van het halfjaar erna waren helemaal leeg. Mensen met wie ze ooit woorden had gehad zocht ze opeens op om het uit te praten. Ook had ze voor het eerst haar slaapkamer overdreven goed opgeruimd. Ze gooide alles weg, zelfs oude foto’s en negatieven. Wat overbleef waren slechts nog de spullen die zij belangrijk vond. Drie weken voor haar overlijden vertelde ze uitgebreid aan mijn moeder hoe ze haar begrafenis voor zich zag. Ze zei nog: “Gek he, net alsof ik alles af moet maken.” Op eerste kerstdag zaten we bij mijn ouders thuis. Mijn broer Klaas was in Australië om een jaar te werken en is op 25 december jarig. We hebben hem toen met z’n allen nog gebeld om te feliciteren. Hiervoor hadden we zelfs speciaal een handsfree telefoon geleend van vrienden. Dat was hartstikke leuk. Die avond waarschuwden ze op tv voor de gladheid. Als je de straat niet op hoefde kon je dat beter niet doen. Sharon ging toch naar Volendam, en toen ze wegging hadden we allemaal een onbestemd gevoel. Ik woonde op mezelf en mijn zusje ging wel vaker stappen, maar dit keer vroeg ik mijn moeder om het mij te laten weten zodra ze thuis was. De volgende ochtend had ik nog niets gehoord dus informeerde ik of Sharon al thuis was. Dat was niet zo. Later die dag, toen we bij mijn schoonouders zaten belde mijn moeder. Ik moest meteen naar huis komen. Toen ik haar in de deuropening zag staan wist ik het. In het jaar voordat ze overleed vroeg Sharon vaak wanneer ze tante zou worden. Dat wilde ze zo graag! Ik grapte toen dat ze mooi kon oppassen als het zover was. Op een blaadje krabbelden we een oppascontract die zij, mijn man en ik tekenden. Een paar maanden na de dood van mijn zusje werd ik zwanger, maar helaas is mijn zoontje bij zijn geboorte overleden. We hebben hem in het graf bij Sharon bijgezet, zodat zij toch nog een beetje op haar kleine neefje kan passen.
Jan Rijs (79) Vader van Appie Appie en Jeroen waren onafscheidelijk. Waar Jeroen was, was Appie en omgekeerd. Ze woonden beiden in Purmerend, gingen samen op vakantie en stappen, en kwamen met z’n tweeën op verjaardagen bij ons thuis. Ze waren wel een beetje verwend. Ik herinner me nog dat ze ooit een oude auto voor 150 gulden hadden gekocht en hiermee voor een paar weken naar Spanje vertrokken. Hier hadden ze ontzettend veel zin in, maar tot hun grote spijt kregen ze onderweg een lekke band. Ze baalden er enorm van dat ze nu tijdens hun vakantie aan de bak moesten. Dat waren ze niet gewend! Wij konden daar toen wel om lachen. Destijds was ik taxichauffeur en na werktijd bracht ik overleden personen van hun huis naar de aula. Op tweede kerstochtend werd ik gebeld dat er een ongeluk was gebeurd op het Oudelandsdijkje. Er moesten twee rouwwagens heen, dus ik reed nietsvermoedend naar de plek des onheils. Toen ik er aankwam werd de auto net uit het water getakeld. Niet lang erna zag ik dat Jeroen erin zat. Toen dacht ik direct; als Jeroen in de auto zit, zit Appie er ook in. Dit bleek zo te zijn, samen met de andere vier vrienden. Het is de nachtmerrie van iedere ouder om je kind te verliezen, maar om er zó achter te komen was wel heel wreed. Het bedrijf waarvoor ik werkte wilde meteen een andere auto sturen. Ze vonden het te heftig voor mij om mijn zoon zelf te vervoeren. Ik wilde dit juist wel graag, en heb Appie en Jeroen toch naar het ziekenhuis gereden. De politie verzocht mij om de familieleden van de andere jongens en meiden nog niet in te lichten. Toen ik Ilpendam weer inreed zag ik families in onwetendheid gezellig kerstvieren. Ik mocht echter niets zeggen, dat was moeilijk. Een paar dagen later was het oudjaarsdag. Alle jongens en meiden waren in de dagen ervoor begraven, en heel Ilpendam was in rouw. Om twaalf uur werd er geen bommetje in het dorp afgestoken, zo bizar! Het was natuurlijk heel respectvol, maar toch hoopte ik dat er het jaar erna wel weer vuurwerk afgestoken zou worden. Zo was het wel heel stil. Dit gebeurde toen ook, dat vonden wij heel fijn.
Lidy Kunst (79) Moeder van Bart Bart zag er met zijn lange haren stoer uit, maar tegelijkertijd was hij heel zorgzaam. Niet alleen voor ons, maar ook voor de jongens. Hij was Ajaxfanaat en een goede linksbuiten in het vriendenteam van Ilpendam. Dat jaar had hij zelfs de meeste doelpunten van zijn team gemaakt. Hij hield ervan om op pad te gaan met zijn vrienden. Ik weet nog dat hij het op de MAVO altijd heel goed deed, maar in het laatste jaar kreeg hij voor kerst opeens een heel slecht rapport. Hij kon wel goed leren, maar was liever bij zijn vrienden. Een paar dagen later vroeg hij mij of hij in de zomer, na zijn examen, naar Terschelling mocht met de jongens. “Tuurlijk jongen”, zei ik, “onder één voorwaarde; dat je je papiertje haalt.” Dat vond hij heel gemeen, maar het is hem toch wel gelukt. Op eerste kerstdag 1994 was er in Ilpendam een televisiestoring. Mijn man maakte vroeger altijd foto’s en video’s van ons gezin, en opperde om die avond weer eens wat beelden terug te kijken. Dit deden we haast nooit, dus we keken er allemaal, inclusief Bart, met veel plezier naar. Later die avond werd hij door de meiden opgehaald om naar Volendam te gaan. Mijn man grapte nog: “Ik word nooit door zoveel vrouwen opgehaald!” ’s Morgens was zijn bed leeg, dus wij dachten dat hij vanwege het slechte weer bij een van de meiden was blijven slapen. Vervolgens ben ik naar de kerk gegaan om te zingen in het koor. De kerkdienst werd geleid door pastoor Schoot, die destijds kanker had. Ik zal nooit vergeten dat hij die ochtend zei dat het mooi was om iemands doopkaars met een begrafenis weer te branden. Ik vond dat een hele mooie gedachte, niet wetende dat we die week zelf de begrafenis van onze eigen zoon moesten regelen. Toen de politie voor de deur stond geloofde ik ze niet. Bart was een zondagskind en had al zoveel overleefd, dat kon mijn kind niet zijn. Ik ben meegegaan naar het ziekenhuis, om met eigen ogen te zien dat het waar was. En het was waar. We denken nog veel aan Bart. Het is nog steeds pijnlijk, maar de scherpe randjes zijn er vanaf. Door veel herinneringen aan Bart op te halen houden de kinderen en ik hem in leven.
Anita Melman (50) Zus van Corine Mijn zusje Corine was het jongste meisje thuis. Tot een half jaar voor haar overlijden had ze een vriend en was ze vrij serieus. Toen ze uit elkaar waren sprong ze meer uit de band. Uitgaan deed ze graag met Sharon en de jongens, met een van hen had ze een beginnende relatie. Ze kende de jongens via lunchroom Warrie Knarrie in Purmerend. Sharon, Corine en ik werkten daar en de jongens kwamen hier iedere vrijdag en vaak ook op zaterdag langs. Op eerste kerstavond wilden mijn zusjes Corine en Marjan naar Volendam. Ik woonde toen al een tijdje samen en had niet zo’n zin om te stappen. Ik vond het ook te glad om nog op pad te gaan, en zei nog tegen mijn moeder dat mijn zusjes ook beter thuis konden blijven. Helaas was dat al te laat, want ze waren al weg. Op de heenweg reed Marjan. Ze hadden een leuke avond, eerst in café het Motje en hierna op de dijk in café Den Egelantier. Marjan had het op een gegeven moment wel gehad en wilde naar huis. De rest wilde graag blijven. Corine vroeg haar toen of ze het niet erg vond om alleen te gaan. Marjan vond het prima, maar drukte ons zusje op het hart om met de taxi naar huis te gaan. Later bleek dat de taxi’s vanwege de gladheid niet meer reden. ’s Ochtends werden mijn toenmalige vriend Rocky en ik platgebeld. Wij woonden in het dorp en het waren Rocky’s vrienden en mijn zusje. We wisten dat er een ongeluk gebeurd was, maar niet wie de slachtoffers waren. Niemand wist waar de zes meiden en jongens waren. Om uit te sluiten dat de slachtoffers mijn zusje en de rest van de vriendengroep waren, besloten we de politie te bellen. In eerste instantie wilden zij de identiteit van de slachtoffers niet vrijgeven, maar ze belden ons direct terug. Het ging om de vier jongens en twee meiden waarvan de identiteit nog niet bekend was. Toen wisten wij genoeg… Ik durfde het mijn ouders niet te vertellen door de telefoon, dat heeft Marjan gedaan die nog thuis woonde. Gedurende de vijfentwintig jaar erna is er veel gebeurd. Wij zijn allemaal gesetteld en hebben kinderen. We zeggen altijd dat als Corine had geleefd, ze zeker als eerste van ons kinderen had gehad. Het is vreselijk dat we dit niet hebben kunnen meemaken, maar de mooie herinneringen aan haar blijven.
Suzan Visser (70) Moeder van Jeroen Mijn zoon was een lieve jongen met veel humor. Achteraf hoorde ik dat hij een vriendinnetje had. Ze was nog nooit bij ons thuis geweest, maar we hebben haar later wel ontmoet. Ze vertelde dat hij bij haar ook Jeroen-achtige grappen uithaalde. Zo zei hij op een dag tegen haar: “Kitty, we gaan morgen naar België.” Het meisje was helemaal blij, vertelde het haar moeder en pakte haar spullen. De volgende dag zaten ze samen in de auto en reed hij richting Hoorn. Kitty begreep er niets van. Uiteindelijk stopte hij voor een restaurant, genaamd ‘België’. Zulke grappen maakte hij vaker. Ik heb het aangevoeld ‘s nachts. Ik sliep en werd opeens met een heel vreemd gevoel wakker. Achteraf weet ik zeker dat het op dat moment misging met de auto. Toen ik ’s ochtends wakker werd deed ik de wekkerradio aan en hoorde ik dat er een ongeluk gebeurd was bij het Oudelandsdijkje. Ik dacht nog, als het maar geen bekenden zijn. De hele ochtend was ik er met mijn gedachten niet bij, totdat er twee agenten aan de deur kwamen. Mijn eigen zoon was verongelukt. Op mijn werk werd ik meteen ziekgemeld. Ik hoefde pas weer te komen als ik daar zelf aan toe was. Ik bleef niet binnen zitten, wilde juist naar buiten om te wandelen. Ik woon in Purmerend en heel veel mensen wisten van het ongeluk. De mensen op straat en in de winkels waren ontzettend lief voor me. Sommigen spraken me aan, anderen gaven alleen even een knuffel. Er waren ook een paar mensen die niet zo goed wisten hoe ze met mij om moesten gaan. Die heb ik zelf uitgenodigd op de koffie om met ze te praten. Toen was het weer goed. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Jeroen denk. Hij maakte altijd van die leuke grappen en nu is het heel stil aan tafel. In het begin hoor je zijn voetstappen, of je ziet iemand naar de bus lopen en dan denk je: ‘oh nee dat is hem niet’. Later wordt dát minder, maar ieder jaar in november begint er nog wel iets bij mij te knagen. Dat gaat ongemerkt, maar ik voel me dan helemaal anders. Ik denk dat dat ook altijd zo zal blijven.
Bart Jansen (85) Vader van Michiel Michiel was een vlotte jongen en werkzaam in een metaalhandel in Purmerend. Hij woonde nog bij ons thuis in Ilpendam en ging in het weekend vaak met de jongens stappen in Volendam. Als het laat werd, bleef hij regelmatig bij een van zijn vrienden slapen. Mijn vrouw en ik grapten weleens dat hij wel mee kon doen met het programma ‘welke bank is dat?’ en die nog zou winnen ook. Toen hij ’s nachts niet thuiskwam, waren we in eerste instantie niet ongerust. Dat gebeurde immers wel vaker. Toen de politie voor de deur stond, dacht ik ‘dit is foute boel’. Dat bleek het ook te zijn. Mijn dochter was op dat moment bij ons thuis, maar onze zoon Arjan zat in Afrika. Hij is meteen teruggekomen naar Nederland. In die week zijn we naar zoveel mogelijk begrafenissen gegaan. Als er meer tegelijk waren, verdeelden we het. Arjan ging dan naar de één en wij naar de andere. Michiel is als laatste begraven op oudjaarsdag. Wij denken nog dagelijks aan Michiel, en helemaal als Ajax het goed doet. Ik ben zelf geen voetbalfanaat, maar Michiel was een fanatiek Ajax fan. Hij ging regelmatig met zijn vrienden naar de wedstrijden. Als ze verloren hadden was hij niet te genieten. Op het werk zat hij de volgende dag dan zelfs aan een speciale tafel, zodat niemand last van zijn humeur had. De laatste tijd zeggen mijn vrouw en ik regelmatig tegen elkaar hoe mooi Michiel het had gevonden dat Ajax nu zo goed speelt. Op de begrafenis zeiden mensen: je moet wel verder. En wij moeten ook verder. Natuurlijk hebben we onze moeilijke dagen, maar we zijn bijvoorbeeld wel gewoon kerst blijven vieren. Op de verjaardag van Michiel leggen we bloemen op zijn graf en branden we een kaarsje bij zijn foto. Ook sturen we nog steeds ieder jaar een kerstkaart naar de ouders van de andere jongens. Door het lot blijf je tenslotte met elkaar verbonden. Ik vind het heel mooi dat de jongens en meiden dit jaar in dit tijdschrift en op tweede kerstdag herdacht worden. Mijn vrouw en ik willen graag iedereen bedanken die ervoor zorgen dat ze na 25 jaar nog niet vergeten zijn, en opnieuw herinnerd worden. Opdat ze nooit vergeten worden.
Ilpendam, De Noord 13 Telefoon 020 - 4361505 Telefax 020 - 4361585 Postbus 2, 1452 ZG Ilpendam E-mail office@dejongentump.nl Internet www.dejongentump.nl Onafhankelijk en… deskundig! 50 | ILPENDAM
Streekweg 317 1616 AG Hoogkarspel 0228 - 585 916 info@molenaarenzn.nl Operationele ondersteuning Management ondersteuning Organisatorisch advies Openingstijden woensdag, donderdag en vrijdag 10.00 - 17.00 uur www.molenaarenzn.nl Monnickendammerrijweg 14 • 1452 PK Ilpendam Tel. +31 (0)6 146 140 63 • karin@k-nect.nl www.k-nect.nl Voor een verzorgd uiterlijk en een moment van ontspanning westerweg 12 purmerend t. 020 436 33 52 M. 06 12 29 44 22 ILPENDAM | 51
Binnenkijken bij… Veertig jaar geleden werd Jordy Kramer op de Noord in Ilpendam geboren. Op 24-jarige leeftijd ging hij het huis uit, maar hij droomde er altijd van om later ook weer in dit oude deel van Ilpendam te wonen. Toen hij er een paar jaar geleden achter kwam dat er op de Noord een stuk grond te koop stond, twijfelden hij en zijn vrouw Linda dan ook geen moment. Dit was het! Hier wilden ze zó graag een huis bouwen. Na dag en nacht keihard gewerkt te hebben staat hun huis er nu en vertellen Jordy en Linda hierover in ILPENDAM. ‘Ik wilde altijd al in het oude deel van Ilpendam wonen, dus ik hield de huizensites regelmatig in de gaten’, vertelt Jordy. ‘De huizen waren alleen vaak niet passend óf te duur. Het perceel naast mijn ouderlijk huis werd al zo’n 15 jaar niet bewoond. Er stonden veel bomen, struiken en een schuur, maar geen huis. In november 2016 stond het opeens te koop. Wij hebben toen meteen de eigenaresse gebeld, maar zij was al met andere geïnteresseerden in gesprek. Dat vonden we heel jammer, maar we bleven met de vrouw in contact. Na een tijdje zei ze dat de deur op een heel klein kiertje stond.’ Jordy, Linda, Jim en Sem Kramer 52 | ILPENDAM
‘Als je een eigen huis bouwt is er heel veel mogelijk. Een vide was een wens die we hebben laten uitkomen.’ ILPENDAM | 53
Wij wilden een nieuw huis bouwen, maar het er uit laten zien alsof het er al jaren stond. De berk in de voortuin hebben we o.a. om die reden laten staan. Bijzonder is dat wij op onze trouwdag tien jaar geleden precies voor deze berk een mooie foto hebben genomen. Dromen waarmaken Linda vervolgt: ‘Ik was bij mijn ouders en vertelde ze dat we contact hadden gehad met de eigenaresse van het perceel op de Noord. Mijn vader zei toen: “Lin, als jullie deze droom hebben dan moet je die waarmaken en actie ondernemen!” Diezelfde dag heb ik bij de gemeente geïnformeerd wat er mogelijk was en vervolgens uitgezocht hoe we er financieel voor stonden. Toen alles er goed uitzag deden we, zonder dat we de eigenaresse om toestemming hadden gevraagd, toch een bod. En met succes! In april 2017, op Jordy’s verjaardag, werd hij gebeld met de mededeling dat ons bod geaccepteerd was. We waren zo blij! Ik weet nog dat Jordy zo gelukkig was, dat hij zei dat hij het gevoel had alsof hij opnieuw vader was geworden.’ Lastig bouwvlak ‘Het perceel stond op een negatieve manier bekend bij de gemeente Waterland,’ aldus Jordy. ‘Het bouwvlak op het perceel was door de gemeente in het verleden wegbestemd. Daarnaast was het een lastig bouwvlak, want het vorige huis stond volledig links op het perceel, tegen de weg en was niet hoog. Door de haken en ogen vanuit het verleden liepen we dus tegen best wat restricties aan bij het tekenen van de nieuwe woning. Voor ons telde vooral de plek, en we hadden besloten om er, ongeacht de regels van de gemeente, iets moois van te maken. We lieten eerst een Waterlandse woning met veel hout tekenen. In de lengterichting, zoals meer huizen op de Noord. Wij dachten hiermee de grootste kans van slagen te hebben, maar deze aanvraag werd afgewezen omdat wij geen huis met een zolderverdieping mochten bouwen. Wij zijn in gesprek gegaan met de gemeente over de mogelijkheden die er wél waren. Het resultaat is onze huidige woning waar wij achteraf gezien in alle opzichten veel blijer mee zijn. ‘De woning is nieuw, maar we wilden het een authentieke uitstraling geven’ Hierna volgde een periode van veel onderzoeken en een traject voor een omgevingsvergunning. Ondertussen waren mijn stiefvader en schoonvader samen ontzettend hard bezig om de grond bouwrijp te maken. Hier zijn we ze heel dankbaar voor. Er moest veel zand en grond op, omdat de ondergrond flink opgehoogd moest worden. Ik denk dat ze het werk nu stiekem wel zullen missen. Het was altijd heel gezellig, omdat iedereen even langskwam om met ze te kletsen. Op 27 augustus 2018 sloeg onze Ilpendamse aannemer Bouwbedrijf CME BV de eerste paal in de grond, vandaar dat er ‘ANNO 2018’ boven de voordeur staat.’ 54 | ILPENDAM
Het was een hele klus om de grond bouwrijp te maken Oude stijl ‘De woning is nieuw, maar we wilden het een authentieke uitstraling geven. In het huis zijn dan ook veel oude details verwerkt. Zo zijn de hoeken van het dak (nokken) bijvoorbeeld met lood bekleed. Dit zie je veel bij huizen in Broek in Waterland en geeft het huis nét een oudere uitstraling dan ronde hoekpannen (vorsten). Hetzelfde geldt voor de hardstenen rand aan de onderkant van het huis en de zogenaamde ‘T-ramen’: een horizontaal raam aan de bovenkant en eronder twee verticale ramen. Deze zijn tevens kenmerkend voor oudere woningen. Ik was laatst in de tuin aan het rommelen toen er iemand langsfietste die zei: “Die mensen hebben een mooie aanbouw gemaakt aan het bestaande huis.” Een groter compliment konden we niet krijgen, ze dachten dus dat het huis er al tijden stond! Dit soort opmerkingen krijgen wij vaker, wij zijn zeer vereerd met alle positieve reacties. Notariswoning Linda: ‘De woning heeft de uitstraling van een notariswoning. Een notariswoning had vroeger vier vertrekken en ieder vertrek had een schoorsteen. Vandaar dat wij ook vier schoorstenen geplaatst hebben. Toen wij de offerte opvroegen voor de schoorstenen schrokken wij enorm. Daarom besloten we om de vier schoorstenen zelf te maken. Ik heb dit samen met mijn vader gedaan en we zijn heel blij met het resultaat.’ Samen met mijn vader heb ik de schoorstenen beplakt met steenstrips. De houten paal in het midden rust op een granieten plaat waar één van de vierkantpalen van de stolpboerderij van Linda’s ouderlijk huis op gestaan heeft. De witte palen op het dak worden ook wel ‘koningsstijlen’ genoemd. ILPENDAM | 55
‘Wij zijn zo ontzettend trots, maar ook enorm dankbaar dat wij op deze plek mogen wonen!’ Door de breedte van het huis genieten we optimaal van het park. Op bijna alle plekken in het huis kijk je hier op uit. Ons uitzicht verandert nu continu, want het park is een levend schilderij. Rechts naast de voordeur hebben we een kantoor gemaakt om onze beide bedrijven te runnen. In de eetkamer hebben we een pui geplaatst zodat we mooi kunnen uitkijken op onze achtertuin. Het deel boven de ramen is in ‘hanenkam stijl’ gemetseld met bakstenen uit België. Samen met de oud gemaakte holle dakpannen geeft dit het huis meer cachet. 56 | ILPENDAM
Onze jongens hebben volop genoten van het hele bouwproces. Dankbaar ‘Wij zijn zo ontzettend trots, maar ook enorm dankbaar dat wij op deze plek mogen wonen! Het was een fantastisch proces van ruim 2,5 jaar waar wij enorm van hebben genoten, heel veel van hebben geleerd en waarvoor we keihard hebben gewerkt, maar het was het zo waard! Er zijn momenten geweest dat wij uit die achtbaan wilden stappen, maar je zit erin en moet verder. ‘Als het te makkelijk gaat, doet iedereen het’ heeft Linda van haar opa meegekregen en dat hebben wij zo vaak gezegd. Vooral keuzes maken was soms lastig, er is zoveel mogelijk. Het leuke is nu wel dat elk detail zijn eigen verhaal heeft. De stenen op de oprit bijvoorbeeld zijn al meer dan honderd jaar oud en zijn koperslakken uit oude dorpskernen. Die zijn door aanpassingen verwijderd en niet teruggeplaatst, omdat dit te arbeidsintensief is. Hierdoor konden wij ze voor een leuke prijs kopen en heeft de oprit ook weer zijn eigen verhaal. Met ons gezin zijn wij er vol voor gegaan. Ook onze jongens vonden het prachtig en hebben volop genoten van het hele bouwproces. Toen wij er eind juni in gingen vroeg onze oudste zoon; “Gaan wij hier nu eindelijk écht wonen?” Dat was voor ons een kippenvel momentje. We hopen hier nog heel lang met onze jongens te kunnen genieten.’ Door de eisen van de gemeente verspringt het dak op sommige plekken van hoogte. Hierdoor is het een verrassend en speels huis geworden van buiten én van binnen. ILPENDAM | 57
By Heart Yoga Flevostraat 56 1442 PZ Purmerend info@byheartyoga.nl Tel: 06 41 83 04 16 Mail: info@fysiotherapieburgers.nl www.Fysiotherapieburgers.nl www.byheartyoga.nl (geldig t/m 31 januari 2019 en uitsluitend tegen inlevering van deze bon) Tijdelijk of structureel ondersteuning nodig? Business & projectmanagement Social media support Online marketing (Virtueel) event management Communicatie support Mark Meijs Watermunt 13 1452 VP Ilpendam O6 536 152 65 info@driventodrive.nl www.driventodrive.nl E-mail: leontien@l10.nu Tel.: 06-24278735 www.l10.nu 58 | ILPENDAM www.marijedegraaf.nl info@marijedegraaf.nl 06-24 92 01 56 Magazines Brochures Website teksten Blogs Nieuwsbrieven
COLOFON Hoofdredactie: Marije de Graaf Redactie: Marije de Graaf. Teksten vrijwilligers Anja Walter en Peter Komen: Dirk Kramer. Columns: Jacco van Oostveen en Joyce Vastenhouw Met dank aan: alle adverteerders, Marnix Bokhorst, André Klaver, Piet Kramer, Dirk Kramer, Jacco van Oostveen, Joyce Vastenhouw, Mandy Marsman, Jan Rijs, Bart Janssen, Suzan Visser, Lidy Kunst, Anita Melman, Jarno Geerlings, Tonnie Nieuwenkamp, Marjos Rinders, Jaap Molenaar, Peter Komen, Anja Walter, Matthijs Moison, Jaap Leguijt en Jordy en Linda Kramer. Beeld: Marije de Graaf. Portretten vrijwilligers: Piet Kramer, Fotoreportage Varkensland: Andre Klaver en Piet Kramer, poster Ilpendam: André Klaver. Vormgeving: Buro Brand | Brand Identity Vragen aan de redactie: info@marijedegraaf.nl Facebook: www.facebook.com/tijdschriftilpendam Woon je buiten Ilpendam en wil je dit tijdschrift ook graag hebben? Er liggen extra exemplaren bij Anne & Co, dorpsstraat 8. OP = OP ILPENDAM | 59
Agenda 2020 • 14 maart: Voorjaarsconcert Ilpendamse Fanfare • 11 april: Swinging Saturday in Dorpshuis • 27 april: Koningsdag • 5 mei: Bevrijdingspop • 31 mei: Ronde van Ilpendam • 7 juni: Garagesale • 21 juni: Parkconcert Ilpendamse Fanfare • Begin juli (datum nog onbekend) Wijnroute • 6 t/m 9 juli: Kinderbijbelweek • 9 augustus: Parckpop • 10 t/m 15 augustus: Sport- en spelweek • 12 en 13 september: Kunstroute Ilpendam • 20 t/m 27 september: Kermisweek 60 | ILPENDAM
1 Online Touch