Ik zie mezelf zo weer bij Jan Daemen in de enigzins bedompte keuken zitten met een een lauw bakje koffie terwijl een gevoel van lichte paniek me bekroop. Jan Daemen was niet alleen een zeer aardige man met een voortreffelijk geheugen maar ook iemand die zijn verhalen niet echt in chronologische volgorde vertelde waardoor ik bij tijd en wijle door de bomen het bos niet meer zag en ik geen idee had hoe ik hier een leesbaar artikel van moest maken. Bij Mat Wijers ging het heel anders, gewoon in de huiskamer met de krat bier onder tafel, luisteren naar Mat. Aangezien ik jaren met hem in de zaal had gevoetbald wist ik natuurlijk dat Mat zelfs de saaiste gebeurtenis nog spannend kon vertellen maar wist hij me desondanks toch te verrassen met prachtige verhalen over zijn duikverleden. Uiteraard wel een enorme uitdaging voor een amateur redacteur om Mat zijn verhalen net zo spannend op papier te zetten als hij ze kon vertellen. Robbie Wolters had zelfs zo veel te vertellen dat ik 2 avonden bij hem op bezoek ben geweest en dan hadden we nog amper tijd om over zijn turbulente “voetballoopbaan” te praten. Robbie kon namelijk geweldig voetballen maar heeft er niet bepaald alles uitgehaald maar heeft dat op andere gebieden ruimschoots gecompenseerd. Tijdens zijn vele reizen over de hele wereld had hij de meest geweldige maar soms ook meest bizarre en angstaanjagende avonturen meegemaakt en kon daar ontzettend boeiend over vertellen. Ook heel bijzonder hoe dit alles zijn hele manier van leven en denken had beïnvloed waardoor hij toch wel een unieke persoonlijkheid was geworden. Als ik dit zo schrijf krijg ik bijna zin om mijn artikeltjes nog eens terug te lezen, al betwijfel ik ten zeerste of ze net zo mooi zijn als mijn herinneringen aan de interviews. Cas Schwering 47
50 Online Touch Home