DANKBAARHEID VAN WEERSTAND NAAR DANKBAARHEID ‘Jeuh, we mogen toneelspelen: wat nep en overdreven’, hoor ik Marieke op luide, cynische toon zeggen. We gaan vandaag aan de slag met een acteur en de deelnemers druppelen binnen, onder hen Marieke. ‘Goedemorgen allemaal’, zeg ik vrolijk. Ik wil dat de groep dit nét zo leuk vindt als ik. Want ik heb al zo vaak gezien hoe mensen groeien door de interactie met een acteur. Hoe leerzaam het is. ‘Ik ga echt geen toneelstukje opvoeren’, mokt Marieke. ‘In het echt gaat het toch heel anders. Wat is het nut hiervan?’ Een aantal deelnemers knikt instemmend: het verzet is begonnen. Het wordt druk in mijn hoofd. Zij tegen mij… geen prettig gevoel. En toch, het verrast me eigenlijk niet. Als het woord ‘trainersacteur’ of ‘rollenspel’ valt, ontvang ik meestal geen enthousiaste reacties. Ik weet dat het bijna altijd goed komt. Maar stevige weerstand en verzet: het went nooit. Vooral niet met zo’n stemmingmaker als Marieke in de zaal. Ik haal adem en herpak mezelf… Marieke mag aftrappen. Ze beschrijft een situatie waarin een lastige medewerker weerstand toont. Het gesprek escaleert al snel. Ik zie emotie bij Marieke, de rode vlekken in haar nek. ‘Is dit een beetje hoe het in het echt zou gaan?’, vraag ik haar. Ze schiet in de verdediging. ‘In het echt zou ik het heel anders doen.’ Haar stem trilt. De trainers acteur beschrijft dat hij zich als een kind behandeld voelt: Marieke roept hem hier ter verantwoording. Daar schrikt ze van. Zowel de acteur als de toeschouwer geven haar tips. Net als bij voetbal is iedereen hier ineens (bonds)coach: weet het beter voor de ander. Maar dat komt ook voort uit betrokkenheid. Marieke krijgt een herkansing en gaat aan de slag met de tips. ‘Goedemorgen! We gaan het in dit gesprek hebben over je houding van de laatste tijd….’ Ze is rustig en kijkt de acteur aan, stelt vragen en geeft feedback. Het gesprek verloopt nu totaal anders. Marieke is verbaasd en opgelucht. De spanning valt van haar af. Het einde van de middag. De zaal loopt leeg, Marieke stapt op me af en geeft me een hand. ‘Deze ervaring heeft mijn ogen geopend. Dat komt ook door de veiligheid die je geboden hebt: ik durfde mezelf te laten zien.’ Ik zeg luchtig: ‘Geen dank hoor! Graag gedaan!’ Maar vanbinnen juich ik een beetje, ik ben trots: vandaag hebben we weer het verschil kunnen maken. Dáárom is mijn werk zo leuk.’ 17 COLUMN Barbara
18 Online Touch Home